38. Snotneuze 1967
De mammoetwet was noe goed deuredrongen in de praktijk van het onderwies. Dat betekenden veur de kleuterleidstersopleiding dat ter enkeld nog leerlingen too-eloaten konden worden diee een MAVO- of HAVO-diploma hadden. Tooloatingsexamen doon was noe nieet meer meugelijk! Oaver deurstreuming esproaken! De opleiding was van twee keer tweejörig nöör drieejörig en eenjörig egoan: driee jöör veur de leidstersakte en één jöör veur de heufdakte. Butendat wazzen de eisen veur de examens Nederlands veranderd. Diee wazzen drastisch verbèterd, meer ericht op de dagelijkse gang van zaken in de kleuterschole met veur Nederlands kleuter- en kinderliteratuur, veurbereidend lèzen en taalspellen.
Het toozicht via de inspectie veranderden oke. Wat oldere deur het onderwies gepokt en gemazelde inspectrices wieren vervangen deur ‘heren’ diee der de ballen verstand van hadden. Gecommitteerden wieren jongeluu, vake net ofestudeerd an een of andere universiteit of lerärenopleiding.
Diee gecommitteerden bleken soms echte ‘snotneuzen’; ze hadden niks anders te zeuken as een ‘biegriepertjen’, wat zakcenten dus um hun studieschulden of te betalen. Eén zon ventjen kreeg Gerrit in 1968 as ‘biezitter’ op de mondelinge examens. Hee most oke het schriftelijke werk bekieken. De examens wazzen trouwens nog veur de olde akte en heufdakte, wöör nog de olde Vaderlandse Letterkunde most worden e-examineerd.
De man begon metene op te scheppen. Hee had taalpsychologie estudeerd. Hee was de buurjonge ewest van de bekende dichter G. A. van dat gedicht R & D. Verder had hee allerlei kritiek diee nieet terzake deej oaver het schriftelijke werk van de kandidaten. De uutsproake “significante verschillen met uw oordeel” lag hem veur in de mond. Gerrit nam hem flink te grazen met schrievers as W.F. Hermans, Leo Vroman, Godfried Bomans en anderen: Wanneer een meiken een vroage nieet kon beantwoorden, zei Gerrit: “Meneer Zus en Zo weet het vast wel!” Meneer mot zien vroagen nog steeds beantwoorden.
Zien verslag oaver Gerrit as examinator loag ter nieet umme. In september kwam de inspecteur speciaal in Apeldoorn um Gerrit zien functioneren te besprèken. Hee liet Gerrit het verslag lèzen. Ene zinne is bie Gerrit altied blieven hangen: “Het peil van deze examinator is niet hoger dan dat van zijn kandidaten”. Gerrit schoat in een schaterlach toen hee dat las. “Wat valt er te lachen?” vroeg de inspecteur. Toen deej Gerrit zien verslag, mondeling. “Als het peil van mij niet hoger is dan dat van mijn kandidaten, meneer, dan is dat peil van de kandidaten behoorlijk hoog!” besloat hee. “U heeft gelijk meneer Kuijk”, zei meneer Van D., “Wat vindt U? Moeten we deze snotneus nog weer laten komen?” “Nee, en daarvoor kwam U dus”. “Natuurlijk, dacht U dat ik één moment aan uw kunnen getwijfeld had?” Gelukkig bleek dit een inspecteur van de olde stempel.
Möör met de snotneuzen was het nieet ofelopen. Der wazzen aerdige kerels bie, möör ze wisten van het kleuteronderwies gin ene moer.
Gerrit leerden van dit veurval een boel. Hee vertelden de leerlingen èvenwels helemoale niks van disse gebeurtenissen, möör hee wees ze wel op kleinigheden. Zoo leerden zien ‘studenten’ dat het kleine weten völle macht hef oaver de zoogeneumde wetenschapper; diee wet namelijk nieet zoovölle.
---- ---- ---- ---- ---- ---- ---- ---- ---- ---- ----- ---- --- ---- ---- ---- ---- ---- ---- ----- ---- ---- ---- ---
Gerrit oaverwoag of hee de ‘taalpsycholoog’ publiekelijk an de schandpoale zol nagelen, möör hee besloat dat nieet te doon: meschiens zol het diee man schaden bie zien verdere loopbane en dat most toch veurkommen worden!
