24. Herfstig 1955
Diee herfst was het vake schoerachtig en nat, nieet enkeld buten, möör oke binnen, in de köpkes van de zesdeklassers en … Meneer. Dat maakten het werken met de klasse der nieet leukeder op. As de storm- en règenvlagen um het hooklokaal gierden, keken de kinder gedurig nöör buten en um zich hen. Ze wieren of-eleid van hun rèken-, taal-, geschiedenis en ander werk en Meneer had steeds möör het geveul dat het allemoale uut de hand liep. De kinderen dreiden, proatten, met mekäre, riepen ‘Aaaaah …. , Oaaah …’, as ter weer een donderslag deur de hemel rolden en Gerrit most nieet anders doon dan hellige opmerkingen maken as: ‘Werk toch eens door!’ ‘Zit niet te draaien’. ‘Hou’ toch eens op met dat geklets …’. De opmerkingen klonken nieet enkeld hellig, Gerrit wier zelluf oke alsmöör kwoajer! Hee begon driftig te worden. Hee wist wat of dat beduudden. Zoodalijk begon hee te schreeuwen! En dat most nieet! Hee kneep zien beide handen töt voesten en telden töt tiene. Hee merkten dat zien helligheid langes zien ärmen ofvleujden. Dat most hee hebben. Zoo kon hee rustig worden en zien kwoadheid temperen en …. helligheid spöllen.
Veuran, in de middelste rieje van driee riejen töfeltjes, zat Johan. Het was een jonge met een witte krullebol, dikke brilleglazen op een guitige kop en een grote kennis van zien Meneer. Hee keek telkens nöör Gerrit met een blik van ‘loat ze hun gang möör goan, het geet wel weer oaver’. Möör het ging nieet oaver en dat begon Gerrit knap te vervelen. Gerrit besloat dus eindelijk in te griepen; zien rust was helemoale weer-ekeerd. Hee stond op, strekten zien lichaam extra uut, lei de handen op de rugge en ‘sprak’: “Meisjes en jonge’s, pennen neerrrr. Luisterrr”. Het was dalijk moesstille. De kinder wisten wat ter an de hand was as Meneer zoo noadrrrukkelijk oavergearticuleerd proatten!!! Sommigen ging met de ärmen oaver mekäre zitten, wat nooit hoofden! Dat hadden ze uut de legere klassen van disse ‘experimenteerschole’ oavereholden. Haal uut oew winst! “Jullie zijn nu al een half uur aan het klieren in plaats van te werken! Dat kan zo niet – en met stemverheffing - en als jullie zoo doorgaan met dat gedraai en rumoer, dan loopt de gal mij volledig over – en nog harder – en als de gal bij mij wil overlopen, vindt ze geen uitweg, want ik heb de kurk op de fles. Maar als de druk al te groot wordt, barst ik, want ik ben die fles, van nijdigheid, begrepen!!” Het laatste schreeuwden Gerrit uut. Èven was het stille. Toen klonk de heldere stemme van Johan in het Dèventers deur het lokaal: “A’j dat dan möör nieet in de klasse doot, want dan zitte wiej met de rotzooi!” Doodse stilte! Toen schoat Gerrit in een schaterlach. De kinder nammen diee bevriejende lach dalijk oaver. Ze rolden hoaste oaver mekander van het lachen. En toen de lach weg-eëbd was, ging de enen noa de anderen rustig an het werken an.Johan keek nöör Meneer, Meneer nöör Johan. Ze gavven mekäre een knipeugsken. De rest van de mergen had de klasse ‘wind mee’.Johan is later ‘Verpleegkundige’ eworden met de noadruk op ‘kundig’.
