96. Meneer Van Aalderen - deur Gerrit Kuijk
T. g. v. 75-jörig Jubileum DSC Diepenveen – mei 2010
Op 9 oktober 1952 kwammen mien vrouwe en ik in Diepenveen te wonen op Rande 70. Rande döör is noe de Dorpsstroate. Wiej woonden bie mien Ome Arnold Preusterink in diee bie de PTT in Dèventer werkten as postbeambte. Tegenoaver ons was het postkantoortje van Diepenveen wöör Brinkers as kantoorholder de scepter zweiden oaver een vieftal bestellers en hulpbestellers. Wiej maakten natuurlijk kennis met de buurte en oke met de Diepenveense Sportclub. Onze noaste buurman was namelijk een heel bekende Diepenveense sportman, wat ons bleek bie de eerste kennismaking: Gé van Aalderen. G.J. van Aalderen heetten hee voluut volgens mien. Hee vroeg mien dalijk of ik lid wol worden van ‘Diepenveen’, wat ik ofketsten met de mededeling dat ik lid was van De C.J.V.-ers en döör gediplomeerd ‘amateur-clubleider’ was bie de voetbal. Donateur wieren mien vrouwe en ikke natuurlijk wel.
Met ‘Meneer’ van Aalderen konden wiej alderbastend goed opschieeten. Mede deur hem wieren wiej met allerlei Diepenveense zaken bekend. Zoo wären wiej gauw in disse gemeenschap openoamen.
Meneer had een märkante kop. As ik schilderen had ekund, dan had ik een portret van hem eschilderd! Hee had een mooie neuze as veurgevel, een gebruund geloat, wat wilde griezende blonde hören en een stevig goed gevormd postuur. En … hee wist hoe of een mense lopen of lieever ‘goan’ most, namelijk met een stevige stap in een dudelijke nieet te langzame märsjerende gang.
Meneer was een echte wandelaer. Döörumme was hee zeker leider eworden van de jeugdwandelclub van de sportclub, wöörmee hee härtstikke druk was. Ik schrieve ‘jeugdwandelclub’, umdat ik bie de oefenwandelingen diee altied langes ons huus en het ziende kwammen, enkeld jeugdige fleurige Diepenveense meikes en jonges zagge.
Onder de glunderende leider Meneer van Aalderen wandelden ze as een zeer geordende groep van zon vieftig kinder deur de dreven van Diepenveen. Het ging in de moate, zooas dat heet. Ik wete nieet meer of Meneer ook een fluitjen hanteerden, möör in gedachten ziee ik hem lopen recht van lief en leden, zonder buuksken, met een gèèl-zwärt lint um de nekke wööran een glimmend scheidsrechterfluitjen hing. Hee was in het wit, net as de kinder. Zien commando’s wären kort en dudelijk. Of en too liep hee snel van achter nöör veurten um wat corrigerend op te treden, möör dat gebeurden altied ‘netjes’. Meneer was volgens mien een heel zachte en wat verlègen man. Onneudige woorden verspilden hee nieet. Hee genoat zichtböör van hetgene wöör of hee mee bezig was.
Van Aalderen had een tomeloze energie. As hee nieet wandelden, fietsten hee. Soms honderd kilometer in een halleve dag, zonder onderweg rust te nemmen. Ik wete dat, umdat ik ens in ene ruk met hem nöör Velp efietst binne in een tempo wöör een knul van achttiene ‘U’ tegen zeg, zon twintig kilometer per uur. En dat veur een keerl van in de vieftig!
Het hele dorp kenden hem. Nieet enkeld deur zien werk veur de sport, möör oke um zien märkante perseunlijkheid. Iej konden hem bieveurbeeld integenkommen en dan zag hee oe egeenieet. Dan was hee zoo in gedachten met iets bezig dat de wereld ter nieet was. Dat zag ik gewoon. Ik herkenden dat oke. Zon buje heb ik of en too oke wel.
Hee werkten bie de bereumde beddenfabriek van ‘AUPING’, op Borgele, oke gemeente Diepenveen. Hee reesten döör elleke werkdag ’s mergens al heel vrog hen. Met mien hef hee nooit oaver zien werk eproat, wel oaver gymnastiek, turnen veural, wandelen, voetbal. Diee laatste sport interesseerden hem nieet zoo völle, meenden ik altied.
In 1956 mosten wiej ofscheid nemmen van Diepenveen. Het huus wöörin wiej woonden, wier verkocht an de schilder PASMAN. Wiej verhuusden met ons zönneken nöör Dèventer. In 1963 kwammen wiej pas weer in Diepenveen te wonen. Meneer van Aalderen was toen nog steeds actief lid van ‘Diepenveen’. De wandelclub heb ik toen nieet meer zieen wandelen.