414. Wärreme Kärst veur Oe!
Diepenveen, 7-12-2016
An al onze familieleden, lèzers
en andere kennissen
-----
Beste Mensen,
Tien oaver achte en ik kieke in het duuster. In ’t oosten begint het märgenrood te gloren. Een nieje dag wördt weer veur ons geboren! Meschiens verschient de zunne straks in al zien luuster. Ik kroepe achter ’t toetsenbord, tikke de eerste zin: ‘Tien oaver achte…’, de rest völt mien dan zoo möör in! Ik toetse oaver het lèven op disse nieje dag en dat ik bliej mag wèèn da’k ter nog wèzen mag. Dat ik nog hier mag zitten, dut mien ontiegelijke deugd! Ik veule mien nog heel ärg fris, hoast nog as in mien jeugd. Ik hoape da’k nog blieven mag: ik magge zoo graag schrieven! En döörveur enkeld wille ik al nog heel lange hier blieven. En dat mien vrouwe der nog is, dat werkt natuurlijk mee, want een boel dinger doode wiej gezellig met zien twee. Zoo, noe mot ik èven stoppen, want mien vrouwe kump teran. Samen de märgenbrootram èten, kiek, döör holle wiej ook van.
Het eitjen smaakt weer heerlijk: ik koake het altied zachte. Mien vrouwe Ali kik mien noe an; ze knikt: “Heel lekker”, lacht ze. Noa het èten schelle ik de eerpels, snieje de kool en wel rooie, diee onbespoaten is, möör toch wel hele mooie.
Dan is het langzaam an zoo weer een uur of tiene en goa ik koffie zetten met mien koffiemesjiene. Wiej drinkt noe samen koffie en wel koffie verkeerd: weinig koffie en völl’ wärreme melluk, zoo is mien dat eleerd. En as de koffie op is, goa ik weer verder schrieven; zoo kan ik dus een hele tied gelukkig bezig blieven.
Möör noe mot ik een hörtjen stoppen, want ik mot bakbloodworst halen, want vleisloos middagèten is veur mien ronduut balen.
Zoo, ik binne der al weer en kan weer wieder goan, um oeluu, zittend in mien stool, nog wat te woord te stoan. Iejluu hebt wel begrepen: wiej hebt het nöör de zin, umdadde wiej van het lèven holdt: wiej stoat ter middenin. Straks, noa het middagmoal, doode wiej een heerlijk dutjen! En zoo genieete wiej van ons pensioentjen, heel knus hier, in ons hutjen. En as het straks wat duuster wördt, bie het noaderen van de dood, hoape ik dadde wiej könt zeggen: “Wiej hebt echt elèèfd … töt an het oavendrood”.
En noe, mien lieeve mensen, schei ik ter möör mee uut. Een alderbastend wärreme Kärst en een heel goed Niejöör wense wiej oe töt besluut!
-----
Gerrit Kuijk Senior oftewel Crödde van Niessel
Ali Kuijk-Witteveen, beiden van Oaveriessel
