257 Dankböör Stinkerdjen*
Op het stuupken veur ons huus,
een stinkerdjen van twalef jöör,
een brandglas in de rechterhand.
Een olde veter klöör.
De zunnestroalen strak deur ‘t glas:
Convergentie van de stroalen
in het brandpunt heet:
Het is een weet.
De veterpunt rood
stinkend en vol rook.
Schik, mien breur, een stinkerdjen,
lachend ook.
Al gauw een boel bekieks.
van stinkerdjes um ons samen;
as wiej genieetend umsgelieks.
Moders oke, deur de ramen.
Stinkend völle plezier
döör, op diee mooi’ noazomerdag,
noa de vakantie van dat jöör
toen ’k alles al heel zunnig zag.
---
Stinkerdjes uut ’t Duutse riek,
te völle in de zunn’ ezet,
sticht een grote wereldbrand:
De wereld hef nieet opelet.
Zoo nam diee hele nazi-kliek
Europa in en land veur land.
Drieekwärt eeuw veur noe.
Diee stinkerdjes gelukkig dood.
Ik volle ewassen, toch ….. nooit groot!
Ik krege völle jören toe,
möör … ik veule mien zoo klein, zoo klein:
Stinkerdjes vind ik nog fein!
Ik blieve nog in ’t härte kind,
een kind dat töt zien eigen dood
elk stinkerdjen heel prachtig vindt!
---
Stinkerdjen van zeuvenentachtig …!
En altied nog gelukkig …, prachtig!
Möör ….oke dankböör allemachtig!
Döörumme dit drieedubbeld klinkerdjen
van een heel dankböör stinkerdjen.
An de Schepper aller stinkerds:
In klinkerds en in medeklinkerds.
1927 – do september-ma – 2014-29
*Stinkerdjen – Kleine, guitige ondeugd – Gemeen, misdadig kereltje.
