98 Stille Kracht
Hee geet ter weer bie zitten en les het ärtikel oaver Tonia Dabwe, wier Moder in Liberia in negentig met de kerstdagen met Dabwe en haer dochter veur het geweld vluchten most en diee ze nooit weerevonden hebt. Tonia en haer vader oaverlèèfden de verschrikkingen van de dictatuur en konden nöör ‘huus’ weerumme goan. Moder Mineke is töt op de dag van vandage zeuk … . Ze is nooit evonden eworden nog! Liberia stond toen in brand!
Veur tweeduzend al keert Tonia terugge nöör het land van haer moder; diee is immers in Colmschoate geboren. Gerrit hef dat toen nooit eweten: de brieeven diee hee an Mineke Muilerman stuurden, kwammen noa de kerstdagen in negentien negentig immers allemoale weerumme met het stempel ‘onbestelbaar’. In tweeënnegentig dech e nog dat ze alle driee dood bint. Noe weet e veur de volle honderd procent zeker dat Dabwe en Tonia lèèft. Hee kan het nog steeds nauwelijks geleuven: In Tonia lef Mineke veur hem deur … . Mineke, diee ook zoo begoan was met het lot van Hans Smit, de zönne van haer patroon Willem Smit, de eierhandelaer met zien groothandel in de Sint Jansstroate bie het Grote Kerkhof. Wat was Mineke bliej toen Gerrit het curatorschap veur Hans op zich wol nemmen! Zee lèèfden zoo mee! Hee zut dat dit ärtikeltjen eschreven is deur Gerreke van den Bosch-Witteveen. Dat is notabene zien eigen nichtjen! Zee is de dochter van de oldste breur van Ali, Henk, diee jören lang een blomenwinkel an de Brinkgreverweg in Dèventer ehad hef. Gerreke weet väste nieet dat haer Ome Gerrit zoovölle van de familie Dabwe ofweet! Gef nieet; döör kump ze wel achter.
Ali kump de caravan uut. Gerrit teunt haer het ärtikeltjen van Gerreke. Ali zeg lachend: “Het zit in de familie!” Hee kik bliekböör nieet begriepend. “Dingen opsporen en er aandacht aan besteden”, zeg Ali. Hee knikt. Hee hef al vaker emerkt dat sommige Witteveens een stille kracht in zich hebt um veurname dinger op te sporen en bloot te leggen.
“Nu moet je over de hindernis heen …, je moet Tonia bellen” – “Doe ik, nu meteen, we gaan even naar “De Pellerije”. – “Je kunt ook je mobieltje pakken!”- “Ik heb het nummer niet”.
Een kwärtierken later goat ze nöör huus. ‘Tonia, Tonia, driemaal in de rondte van je hopsasa’, zingt het in zien binnenste. Thuus strik e eerst met zien vingers oaver de keerse in de gang met “Hans” terop, in de kamer kik hee metene nöör de “Goede Herder” op de bokenkäste diee in de richting van Liberia kik en diee e midden tachtig van Mineke ekregen hef. Dan zet e de compjoeter an en zöch Tonia’s telefoonnummer. Dan koekelt e op “Mineke Foundation”, en wärempel: de seit is ter! Dan rup e Ali. Hee toetst het nummer van Tonia in en zet de luudsprèker van het toestel an. Noa twee keer bellen klinkt een heldere jonge vrouwenstemme: “Tonia Dabwe!?” – “Met Gerrit Kuijk uit Diepenveen, Mevrouw. U kent mij niet, maar … ik ben een vriend van Uw Moeder…”. – “Uw naam ken ik en ik heb U één keer ontmoet in de Oxersteeg, in vijfentachtig …”. Het gesprek löp vlot. Tonia vrög hem of zee zien telefoonnummer mag, want ze wil hem graag weerumme bellen. Ze vertelt dat ze Ali en Gerrit heel graag ontmoeten wil, möör dat het lange duren kan, want ze hef het ontzettend druk met haer werk veur de ‘foundation’. Ze beklemteunt nog ens dat ze roazend bliej is zukke goeie bekenden van Moder weerevonden te hebben. Dan hangt ze beiden op.
“Wat een heldere stem”, zeg Ali dan. “En wat een stille kracht zit erachter”, zeg hee, “Ze zou een zusje van onze Lucy en van Gerreke van den Bosch kunnen zijn!” En Ali knikt.
Veur ze nöör de camping fietst, zet hee “Mineke Foundation” bie zien favorieten. Dan heurt e Ali plotseling härdop lachen. “Wat is ter?” – “Het is vandaag geen vrijdag de elfde, het is zaterdag twaalf juni tweeduizend tien!” Gerrit kik oaver haer scholder en hee zut nog net dat ze in haer agenda op ‘zaterdag 12’ zet “Tonia gebeld”. Dat is haer stille kracht: agenda goed bieholden! En döör hef hee as schriever een boel stil gemak van!
