97 Golden Glans
“AanTven” lig ter vandage, vriedag de elfden van juni, stroalend bie. De zunne kump um een uur of tiene de hele Jura-achtige camping beschienen en oke natuurlijk dan de prachtige vruchtbeumkes en hoge bomen op en umme het kampeerterrein. Twee goeie bekenden van het veurige seizoen stoat ook disse reize der weer. Het ene echtpaer kump uut Olst, Mevrouw en Meneer Verkamman, het andere uut Dèventer, Mevrouw en Meneer Rust. Ze bint old van jören möör jong van geest.
Gerrit is van plan de caravan töt oktober bie Agnes en Herman Volmerink te loaten stoan. Dat getrek van camping nöör camping is niks meer veur Ali en hem. Butendat bint ze kampeerders van de golden glans eworden: somber en règenachtig weer drif hun de camping of nöör huus. En dat huus lig möör op driee kilometer van de camping. Ze bint dus vake egeenieet op de camping, um reden dat het nog wel ens wil règenen, weien en stormen. Sloapen in de caravan geet nog wel: Ali gebruk noe allenig het tweeperseunsbedde, hee slöp op het éénperseunsbedde. Zoo kan Ali der toch uutklimmen as ze ’s nachts ‘ens mot’.
Zoo vrog in de märgen huppelt trouwens de kenientjes nog oaver het frisse grös. Ze bint ter in allerlei frisse bruuntinten en der zit een boel wit tussen. Het is een vrolijk gezichte. In zien ligstool in de schaduw kik e zich dat allemoal rustig an. Het is genieeten ebloazen. Meneer Rust zit tèvens in het zunneken veur zien caravan. Hee wet weinig van Gerrit en Gerrit van hem. En dat is ook goed zoo op een camping. Deur één dink dat hee van hem weet, hangt ter toch een aureool um hem: Rust kan prachtig schilderen! Gerrit weet dat van een kennis uut “De Pellerije”. Döör hef hee een prachtig schilderieje veur emaakt, Gerrit dech met peerden of één peerd. Zeker weten dut e het nieet. Der hangt dus zoo wie zoo altied een golden glans oaver Rust! Dat geet trouwens oke van hem uut, diee rust. Gerrit mot lachen, as e der nog an denkt hoe of Rust zich an hem veurstelden: “Ik heb de meest voorkomende achternaam in Nederland”, zei e. – “De Vries?” – “Nee, Rust; die naam staat op heel veel grafstenen op iedere begraafplaats: Hier Rust…”. Gerrit was onbedöörlijk in de lach eschoaten, want het was een hele goeien. Jan Rust hield zien gezichte in de plooi. Ondanks zien meujlijke bewèèglijkheid, ging e met zien lieeve vrouwe iedere middag een rundjen van ruum een kilometer um de camping deur de bossen lopen. De golden glans um hun hen viel dan des te dudelijker op, vond Gerrit.
Hee hef oke een groot respect veur Verkamman en zien vrouwe. Hee hef namelijk eheurd dat diee veur de christelijke gemeenschap in het dörpken Olst völle betekend hebt en dat ze mede döörveur beiden al ens eridderd bint! Midden vieftig mot ze an de wieege estoan hebben van het christelijk leger onderwies in Olst, wat Gerrit as veurstander van openböör onderwies noe nieet zoo leuk vindt, möör zee hebt ter toch oke alles veur edoan um dat basisonderwies in stand te holden. Gerrit hef eheurd dat Verkamman predikant is, möör dat hef Meneer nooit tegenoaver hem bevestigd, wel dat e noe, op vriej hoge lèèftied, nog regelmoatig kerkdieensten leidt in bieveurbeeld het Geertruidenzieekenhuus, dus godsdieenstleraer is e in ieder geval. Kiek, döör komt ze net bie de caravan met de auto: ze hebt disse nacht thuus esloapen. Bie hun uutstappen zut e um hun hen ook diee golden glans hangen! Ze zweit nöör hem. Hee steet op, geet de caravan in um te kieken hoe of het met Ali is. Diee lig oaver dwärs in het bedde nog lekker geluudloos te sloapen. Deur het rèèmken völt een golden stroale licht oaver heur witte höör. Hee veult zich gelukkig. Dan löp e nöör het toiletgebuiwken. In de lösse keuken dernoast steet een toafel met kranten en tiedschriften. Döör lig de nieje “Deventer Post”. Hee slöt hem lös. “‘Tonia Dabwe’ zet Levenswerk van Ouders voort”, les e härdop. Zien härte springt op: Tonia, de dochter van Mineke, lef bliekböör volop. Een golden glans völt oaver haer donkere gezichte! Hee nemt de krante mee nöör de caravan… .
