95 Joystick promenade
De butenbelle klingelt. Hee löp nöör de displee, zut deur de brille de beide knapen stoan met hun scheve petjes. “Komt terin”, zeg e in de microfoon en drukt op het blauwe knöpken. “Dank U”, heurt e nog. Dan hangt e de hoorn op en hee löp nöör de veurdeure. Hee is ter gelieke met de jonges. Hee löt ze derin. De knapen doot netjes de pette van de kop en ze geeft hem beiden de hand. “Elbert, Frederik, leuk dat iejluu bie den olden langes komt”, zeg e dan. “Wiej komt nieet langes, wiej komt án”, lacht Frederik. Hee trekt zien linker hand achter zien rugge vandan: “Hier een kedeuken”, en hee drukt gelieke een lang smal veurwerp, in papier ewikkeld, in Gerrit zien handen. “Diee rechter had de köttel nieet bie het schone ende”, zeg Elbert. “Diee keerl mot zien collegegeld weerumme halen, want hee weet het verschil nieet tussen schuldig en onschuldig!” Gerrit gef gin antwoord, dreit zich umme en geet veur nöör de woonkamer. Ali is ter nieet, zee hebt het riek dus allene. Ze goat alle driee zitten. De jonges hebt wel zin an een köpken koffie, beiden zwärt, zonder suker. Het koffiezet-appäroat dut zien werk: eerst twee koppen en dan nog ene. Ze zwiegt alle driee een hele tied en drinkt hun koffie. Dan wikkelt Gerrit het papier van het kado. Het is een prachtige, hele dikke zwärte wandelstok. De kop van de stok hef de vorm van de kop van een klauwhamer. Onder de kop is de stelle extra dikke en deurschienend, iej kunt wat dinger döörin zieen schemeren. In de zwarte stelle zit gaten en uut ene van diee gaten stek een verchroomd knöpken. Hee drukt dat in. Dan blik dat ter een binnen- en een butenstok is; diee kunt ten opzichte van mekäre verschoeven um de stok langeder en korteder te maken. Iej kunt hem op oew eigen lengte ofstellen. Härtstikke bliej is e met diee knuppel! Döör kan e der nog ens ene mee uutdelen! En dat zeg e oke. Elbert en Frederik begint te lachen. Elbert zeg dat e denkt dat hee nieet meer hof uut te halen bie een onverhoedse anval, hee mot gewoon de kop van de stok heel stevig ankniepen. Gerrit dut het en inens zweit ter een blauw licht knipperend deur de kamer en der klinkt een hoog schril sirenegegil. Hee schrikt zich hoaste kapot en löt de knuppel vallen. Diee geet gewoon deur met gillen en knipperen. De jonges bärst in lachen uut. “Het werkt!” roopt ze. Hee begint oke te lachen. “Zoo hoof iej egensnieet meer uut te halen”, en hee pakt de stok an. Diee stopt uut zien eigen noa twee minuten. Elbert leg uut dat de accu in de stok nog härtstikke vol is. Dat e diee dus nog nieet op hof te lajen. De transformator döörveur is inebouwd; döörumme is diee knuppel zoo zwöör. Hee vertelt dat dit het derde prototype is dat ze emaakt hebt en dat dissen al wat lichter is as de veurige twee. Octrooi vroagt ze nieet an: een knuppel van meer as een kilo is nieet wat. “En Meneer mot weten, dat ter anderen bint diee hun al veur ewest bint: U mot dus bieveurbeeld weten dadde wiej disse dinger enkeld möör veur ons eigen maken meugt en nieet veur de handel. Wadde wiej doot, is enkeld de effectiviteit verbèteren.” – “Mag ik dan wel jullie namen neumen, as ik zegge dat ik disse stick ekregen hebbe?”- “Nou, nieet onze echte namen, U verzint möör wat!”
Hee schinkt nog een keertjen koffie in. Zwiegend drinkt ze dat met mekäre. Dan zeg e plotseling: “A’k hem op stroate veur de gein toch ens een keer loat werken, en dan verklöre hoe of ik an diee knuppel komme!” De jonges vindt het gin goed idee. Dan stapt ze op.
Hee zet de computer an, geet koekelen op ‘alarmwandelstok’ en hee kump de mooiste dinger veur olderen tegen, wööronder ‘Slik-Stik’. Hee begrip dalijk wöörumme de jonges gin ruchtböörheid geven wilt an hun ‘vinding’. Hee beslut hun in gedachten andere namen te geven: Elbert – stroalend en van edele inborst - , Frederik – machtig en vredelieevend - . Elbert Frederik Preusterink: zoo heetten zien ome Eppe, diee in de Tweede Wereldoorlog allerlei simpele middelen ontwierp as hulpjes bie het verkriegen van lucht, licht, water en wärremte. En hee beslut zien knuppel ‘joystick promenade’ te neumen.
