88 Geheugen
Gerrit weet dat ter van hem ezegd wördt dat hee een geheugen as een iezeren pot hef. Möör hee vindt zelluf dat diee pot al aerdig begint te roesten. Hoe is het anders meugelijk dat hee Anton Korteweg umme-ewisseld hef met Kees Fens? Hee weet toch dat Anton pas in negenenzeuventig directeur is eworden van het ‘Letterkundig Museum’ in Den Haag! Meschiens kump het deurdat e met Kees Fens nieet zoovölle op hef. Het geet hem met diee man net zoo as met Harry Mulisch: Hee hef gin hekel an ze, möör hee mag ze oke nieet, nieet as mensen en oke nieet as literatoren. Hee vindt het möör bloaskaken, meschiens kwakende kikkers wöörvan de kop zwelt onder het kwaken.
Noe, op vier augustus, dinsdag, steet hee veur zien olde huus an de Van Bommelweg. Meneer Schrijver hangt net een bördjen onder het bord “TE KOOP” van ‘Boks Beijer’ met “VERKOCHT”. Kiek, döörveur is e èven ekommen, want de verkoop van zien huus is definitief eworden. De koper hef bliekböör geld kunnen ‘kriegen’ en hee hef mee-edeeld dat de oaverdracht binnenkort plaats kan vinden. Makelaer Chris Schrijver hef Gerrit opebeld en ezegd dat e de vlagge bie wieze van sprèken uut kon hangen. Begin september zal de oaverdracht zien beslag kriegen. Dat zol dan op woensdag twee september wèzen. Kiek, zukke dinger vergat e noe nieet; veur doatums en getallen had e altied een ampärt geheugen ehad. Zoo weet e altied nog dat zien moder op driee augustus achttien negenennegentig geboren is en gister honderd en tien jöör eworden zol wèzen, as zee noe nog elèèfd had. Hee herinnert zich van haer nog een gebeurtenis van jören terugge. Zien moder was toen viefenzeuventig, het was in vierenzeuventig, kort veur haer verjöördag. Zee liep met haer boodschappentasse met wieltjes, diee zee achter zich anslepten deur de Rozengaerderweg in Dèventer. Döör woonden ze. Toen ze hoaste an het ende van de stroate was, gebeurden het: zee strukelden oaver een scheefliggende stoeptegel en ploften dof veuroaver.. Met haer gezichte sloeg zee op de härde stoepe. Ze zei later dat het leek of haer rugge brak en dat veur haer ogen de sterren nöör alle kanten schoaten. Gelukkig wären der umstanders diee haer veurzichtig ophielpen. Ene döörvan, een jonge vrouwe, zag deur haer raam het ongeluk. “Kom gauw binnen, oew gezichte bleujt”, zei ze. “Bloojt”, had Moder ezegd, nog hallef verdeufd. Toen was ze mee nöör binnen egoan, wöör ze veurzichtig op een stool wier ezet. Met een vochtige schone zakdook wier haer gezichte ebet. Zee had het geveul ehad dat haer neuze töt dubbele umvang ezwollen was, zei ze later. Piene in haer lief had ze nieet meer en zee had de heerlijke gedachte dat ze precies wist wat ter gebeurd was. Estrukeld was ze oaver de uutstèkende punte van een stoeptegel. Ze vond het veurnaam dat zee zich alles helder herinnerden. Gin moment was ze “weg” ewest.
De jonge vrouwe belden een ambulance. Tien minuten later had Moder met een clownsgezichte in de polikliniek van het ‘Geertruidenzieekenhuus’ ezèten. Een dokter en een zuster bekeken de schade. Toen wier ze verwezen nöör de kno-ärts. Döör wier ze verbonden.
Toen Gerrit diee middag bie haer kwam, vertelden zee de hele geschiedenis. Töt op vandage herinnert e zich haer verhaal Ze liet hem een busken blomen bestellen veur haer “Eerste hulpe”. Hee vroeg wat of hee op het kaertjen most loaten zetten. Dat weet hee noe nog letterlijk: “Van een gevallen vrouw”.
Joa, zien geheugen is nog prima! Weinig slietageverschienselen, al wördt e in september tweeëntachtig. Hee pröt ter oaver met Chris; diee is net klöör met schroeven an “VERKOCHT”. “U mag blij zijn met zo’n geheugen op uw leeftijd”, zeg Chris. En: “Wat een humor had Uw moeder!”
Gerrit lacht … . ‘Prima kerel, diee Chris Schrijver’, denkt e, ‘In ’t geheugen holden!’
