87 Epibrist honoris causa
Ali geet ter ens goed veur zitten, zut Gerrit; en hee begint veur te lèzen: “Mien vrouwe had as lid van de Nederlandse Bond van Plattelandsvrouwen een uutneudiging weten te bemachtigen veur de öpening van de Simon Carmiggelt-tenteunstelling op “Groot Hoenlo”, tussen Diepenveen en Olst. Wiej begavven ons dus soatersmiddes , negen meert negentienhonderd en vierenzeuventig met ons auteuken nöör Olst. Um ongeveer kwärt veur viere kwammen wiej de hall van het kasteel binnen. Officieel ging de expositie pas um vier uur lös, möör het was noe al alderbärstend druk. De grote schriefkunstenaer stond, lag en zat oaveral in bèèld en geschrifkes uutestald.Bie het binnenkommen wären mien vrouwe, diee hef döör een ampärt zintuug veur, twee stapels papieren, respectievelijk zwärt op wit en zwärt op greun edrukt, nieet ontgoan. Van beiden, wit en greun, nam zee een exemplaer mee. De witte folder was het “Huisorgaan van het Nederlands Letterkundig en Documentatiecentrum”, jaargang 1/no.1/juni 1972, natuurlijk döör neerelegd um vrinden te werven, het tweede was een gastronomie- oftewel een vrèètreclame van hotel-café-restaurant “Het Wapen van Athlone” in De Steeg. In diee folder was de “kronkel” van Carmiggelt “Quatre pièces à la Simon Carmiggelt” ofedrukt: “Vier stukskes op de wieze van Simon C.”. As dit een sporttenteunstelling ewest was, hadde wiej ons ofevroagd of Carmiggelt Athlone sponsorden of ummegekeerd. Nou joa, iederene weet dat Carmiggelt en zien vrouwe völle an de Veluwerand wazzen en dan in Athlone logeerden. Butendat had Carmiggelt de prikkeling van sponsoring nieet neudig, of wel soms, of nieet dan!Afijn, in dat greune verhaaltjen van Simon kwam de term ‘epicurist’ veur, oftewel ‘lieefhebber van heerlijke dinger’, en dat woord ‘epicurist’ deej mien een woord veur de geest zwèven, dat ens een keer deur Carmiggelt elanceerd, veur ’t eerst gebruukt, was en dat oke met ‘epi-‘ begon. Erg helder wol het nieet deurkommen; ik probeerden het möör te verdringen um mien helemoale op het lèven en werk van de schriever te kunnen concentreren.Bie het eerste zwärte blok met witte letters rees Herman, Simon zien vader, veur mien op as handelsreiziger veur “Stegeman & Co, fijne vleeswaren”, te Dèventer. Dat vonden mien vrouwe en ik leuk. Het goeie had weer in ‘Het Oosten’ zien wortels. Möör veurtdurend bleef deur mien kop ‘epi-, epi-, epi-‘ rondzeuren. Tötdadde wiej bie een paer met glas ofedekte advertenties kwammen uut olde kranten. ‘Gevraagd: een epibrist …’, lazzen wiejbeiden härdop. Dat was het woord, jören elejen deur Simon Carmiggelt emaakt en in een tekst egooid.Wöör kwam het vandan? Hoe was het ontstoan? Wiee was de echte maker? Diee laatste vroage was gauw beantwoord, want in diee beruchte Kronkel met ‘epibrist’ gaf Simon an dat hee op een receptie mensen met dure namen heurden gooien um hun ‘beroep’ an te dujen. En op de vroage “En wat doet Mijnheer?” had hee e-antwoord “Mijnheer is … epibrist”.Möör dan nog: wöör kump het woord vandan? Hoe is het ontstoan? ‘Brist’ deej mien denken an ‘Bridge’. Dat kaertspelleken zol Carmiggelt väste wel kennen. ‘Epi-‘ zat oke in ‘Epiloog’, ‘Slotwoord’ of ‘Noarede’. Disse momenttekenaer van een boel menselijke dwaze dinger dut mien altied denken an een wöörnemmer wöörin een noatrilling plaatse vindt van de utersten bie de dagelijkse gebeurtenissen. Hee concentreert diee in ene of meer mensen. Hee kaert noa, möör op een hoog plan, heet ‘epibridget’ töt elke vrouwe haer eigen heer en ieder boer zien vrouwe evonden hef. Zoo kon ‘Epibrist’ kommen uut ‘Epibrits’, zooas ummegekeerd ‘Wepse’ uut ‘Wespe’.En döörmee gaf e zieneigen een nieje name, diee enkeld hem toekump. Een groot muzikant is een musicus, een groot schriever een literator. Vanof noe is veur ons de grote humorist ‘EPIBRIST’. Hee blif natuurlijk nieet allenig. Feitelijk hebbe wiej der noa dit verhaaltjen al weer ene bie.Nog ens de tenteunstelling langes goande nam ik mien veur hem ‘Epibrist’ te neumen, want zien werk blif noakaerten. Um vier uur sprak Kees Fens, diee officieel de expositie öpenden. Der kwam fleurige, kleurige zang en pianospel. De Meester zelluf was ter nieet: zien grote vrind, Wim Sonneveld, was diee wèke oaverlejen.Carmiggelt zal nog vake deur de oostelijke bossen en dreven dwalen en langes “kronkel”-ige paden goan. Meschiens huldige ik hem nog ens met een bul en een titel: de Noakaerter uut Ere of “EPIBRIST HONORIS CAUSA”. … Wöörvan Akte!"
