85 Verlössing
Vandage fietst ze nöör Olst. Deur haer reuma en deurdat ze zoo gauw benauwd wördt kan Ali gin al te grote ofstanden meer ofleggen, möör dat dut ter nieet zoovölle too, ze kan nog een aerdig ende kommen op de fietse. Ze zet beiden de kilometerteller op de fietse en goat rustig op weg. De fietsknooppuntenbördjes met de nummers negeert ze vandage, want ze kunt zoo de weg wel vinden. Gerrit wil persé nöör Olst, want döör zit een hele goeie bookhandel en hee hef nog een bokenbon van twintig euro te besteden en hee wil bie ‘Korten’ kieken of diee wat aerdigs in veurroad hebt. En Ali is gek op het blad “NAOBER” en ze wil kieken of van de derde jöörgang nummer 2 ‘Zomer’ al uutekommen is.
Bie dit mooie weer wördt het een “leuk” fietstochtjen, ‘leuk’ in de betekenis van het woord ‘leukos’, wat volgens Gerrit Grieks is en ‘licht’ of ‘vrolijk’ betekent. Ali mot döör härd umme lachen, want volgens haer verzint e diee betekenis onder het fietsen, noadat zee “Wat leuk hier!” ezegd hef. “Leuk is gewoon een gevoelswoord en betekent helemaal niks”, zeg ze. Gerrit antwoordt dat e een en ander wel ens een keertjen noa zal kieken. “En wat dut het ter too”, zeg e, Azze wiejbeiden möör schik met mekäre hebt!”
Langes ‘knooppunt 56’ komt ze in Olst. Ze goat eerst koffiedrinken, koffie verkeerd, bie de cafetaria an de Aaldert Geertsstroate. Döör zit ze gezellig in het zunneken! Het is ter al druk al is het nog gin tien uur. De koffie smaakt Gerrit prima, Ali zoo te zieen oke. Der kump een grote jonge kerel het terras op. Hee geet bie hun met een “Too-estoan?” an toafel zitten. Beiden knikt ze. De man bestelt koffie. Dan begint e tegen Ali en Gerrit te proaten: “Ik schame mien dood”, zeg e, “Of verstoat uuliej gin plat?” Ali en Gerrit knikt. “Ik binne veeärts. Vanmergen wier ik ebeld. Het was een jonge boer onder Wieje. Ik mosse dalijk kommen. Een kwärtiertien later ston’ ik in de stal, in het achterhuus. “Zörg dat het beessien nieet geet liggen”, zeg ik tegen de boer. “Loat oew vrouwe hellepen heur oaverende te hollen. Ik onderzoche het beest. “’t Mot een keizersnee worden”, zei ik, “Mar ik denke èven good dat het kallef nieet lèvend ofkump”. En ik hadde gelieke. Het kleintien kwam lèvenloos of. As een zielig heupien roodwit ofval zakten het in het stróó. Ik kon wel vleuken van verdrieet, mar ik hiele mien in. De boer en zien vrouwe keken menäre geloaten an. Ik had het al helemoale nieet meer döördeur. Mien verdere zörgen wären noe helemoale veur de moderkoo. De böörmoder wier netjes op de plaatse elegd, ontspannen tussen de ingewanden. Dat was een sikuur kärweichien. Möör ik binne gewend sikuur te werken. Dan neiden ik de snéé netties too. Ik spoate de neudige medicienen in. Klöör! ”Wil de dokter koffie?” vrög mien de boerinne vrindelijk. “Geerne”, zeg ik. Komt mar mee noa ’t veurhuus. “Eerst oprumen”, zeg ik. De vrouwe geet väste. De boer blif bie mien um mien te helpen. Wiej zwegen … . Dan een doffe plof …! Wiej zieet dat de koo in menäre estort is. Gauw derbie … . “Dood”, stelden ik väste. Ik dache da’k deur de grond ging … . “Godver–de – Godver–de – Godver-de-donderjuu nog an too …!” roop ik. Ik vleukten mien verdrieet teruut! “Kallem, kallem een bettien ..”, zeg de boer. “Dokter hooft nieet Gods name ijdel te gebruken! Loa we bliej wèzen dat het nieet in het veurhuus is!”. Toen schaamden ik mien kapot …, want ik hadde al wel ezieen dat de jonge boerinne oke in verwachting is … . Ik hebbe de man een hand egeven met de woorden “Iej hebt helemoale gelieke, man …, gefeliciteerd met oew vrouwe”. Toen begon mien klante te lachen en hee zei: “Iej bint nooit te old um te leren, dokter!” En toen schaamden ik mien helmoale kapot!”
“U hoeft zich helemaal nergens voor te schamen”, zeg Ali, “U hebt gewoon Uw frustratie uitgeschreeuwd als een soort … verlossing”. En toen zei ze dat haer man ook zoo kon vleuken as iets nieet ging, zooas hee wol. “En daar zeg ik dan ook wat van”, beslut zee.
