82 Ofstandsbedieening 1
Vriedag, de vierentwintigsten juli tweeduzend negen. Gerrit zit te lèzen in de caravan, want het règent dat het gut. Het is een verhaal dat e begin jören zeuventig eschreven hef:
Der wären in diee moderne tied veur olderen zonder zwöre handicap gin plaatsen meer in de tehuzen. Wiee hun eigen huusholdelijke zaakjes nieet meer regelen konden, mochten op wat hulpe an huus rèkenen as diee der was. En dat was vake nieet het geval. Zoo zat dus meneer Kärel Sterk zonder enige officiële hulpe, möör gelukkig had hee een hele lieeve, behulpzame buurvrouwe, diee enkeld veur haer eigen te zörgen had, want zee was ongetrouwd en had gin kinder. Zee was een klein wiefken, Aaltjen Woning, diee meer zag as de meeste mensen. Zee had een derde oge, wöörmee ze deur de mensen hen keek, zoo oke deur Kärel, diee zee altied “Meneer” neumden.
Kärel had een zwöör gebrek, wöördeur e letterlijk nieet meer kon goan wöör of e wol. Zien benen wollen nieet meer. Hun taak was oaveredragen an een rolstool. Kärel had sterke ärmen en grote handen, zoodat hee de raajen van de stool zelluf dreien kon: hee kon letterlijk oaverdrachtelijk oaveral kommen. Möör hee kwam nergens meer. Hee bleef möör thuus in zien rolstool nöör de kiekkaste zitten gapen, as ter tenminsten uutzendingen wären. “Een locomotief diee nieet meer lopen kan, wördt uuterangeerd en veurgoed op een ziespoor ezet”, zei e vol zellufbeklag. Aaltjen had hem deur. Zee wist dat e onbewust egrepen was deur ‘Ik kan nieet meer op eigen benen stoan’, möör ze wist nieet wat ze deran most doon.
Op een middag zat Kärel noa zien middagslööpken nöör de tillevisie te kieken, diee Aaltjen veur hem op ‘Het Zwärte Peerd’ Bjoetie ezet had. Kärel was vrogger opperwachtmeester van de Blauwe Huzären ewest, diee van Boreel, en hee was altied van vurige peerden blieven holden. ‘Het Zwärte Peerd’ was een kinderserie wöörvan iedere wèke een oflèvering uutezonden wier. Zon oflèvering begon altied met dezelfde bèèlden: een zwärt peerd dat steigerend op de kiekers ofkwam. Net as de merrie deur de roete de kamer in zol springen, zwenkten zee nöör rechts en galoppeerden het bèèld uut. Kärel hoapten altied dat het dier zien kamer in zol springen, möör dat kon natuurlijk nieet. Möör noe ….. , dreigend kwam de merrie angalopperen, lèvensgroot kwam ze op Kärel of … en zee sprong pärdoes zien kamer in, bonkend op de pärketvloere! Kärel schrok zieneigen een kolbak en hee zag dat diee ook noast hem lei. En hee constateerden dat hee zien huzärenpeksken van veur de Tweede Wereldoorlog anhad en hee was weer de huzärenjonge van net twintig. En dit zwärte peerd was zien peerd van toen, zien Nachtmerrie. “Opstiegen, wiejbeiden goat een rit maken”, zei Nachtmerrie. Kärel stond op uut zien rolstool en merkten dat e dat makkelijk kon. Hee steeg te peerd as de jonge kerel van toen. Zien prachtige kolbak sierden zien kop, zag hee in de grote kamerspieegel. Hee klakten met de tonge en liet Nachtmerrie het huus uutstappen. Möör dat was ook de enigste keer dat het dier geheurzaamden; het dier ging zien eigen gang en het liep kats uut de hand. In galop koas het de richting van de boerderieje, wöör Kärel zien olders woonden en hee altied zien verlofdagen deurbracht. Disse keer was het een hele verdrieetige thuuskomst, want een telegram nöör de kazerne had huzaer Sterk doon weten, dat zien vader op het land plotseling dood ebleven was: thuuskomst dringend ewenst. Hee had metene butengewoon verlof ekregen en was op de trein estapt. Het bleef een roadsel hoe of e op Nachtmerrie hier verzeild eraakt was. Möör döör kon e noe nieet bie stille stoan; het was al slim genog dat Vader der nieet meer was, want wat hield hee van diee man! Tut zien ontzetting stond de liekwagen al veur de deure veur de uutvaert, toen e an kwam riejen. Hee steeg gauw of en ging nöör Moder, diee in diepe rouw net de deure uutkwam um achter de zwärte wagen te wachten op Vader zien laatste rit nöör de begraafplaatse. Zwiegend en zwetend nam e zien Moder bie de hand … .
