81 "Mooi!"
Op zoaterdag de drieeëntwintigsten juli wier Gerrit, genezen van tuberculose, uut het “Volkssanatorium” in Helderen, Hellendoorn, ontslagen. Dat is vandage, op disse zunnige dag, zestig jöör weerumme! Tied um in vreugde te herdenken dus, met zien beiden, zien meiken Ali en hee.
Um tien uur vertrekt ze met hun Peugeot 307 um de ANWB-Sallandroute te goan riejen. Diee löp immers deur Hellendoorn. Gerrit is in een prima stemming: al zestig jöör onofebroaken gezond met een kleine longontstèking-onderbrèking in tweeduzend vieve. Toen Mevrouw Trompetter, de huusdokter, hem onderzocht, stelden zee väste dat zien patiëntendossier bie haer nog helemoale blanco was. “Hebt U een tbc.-verleden?” vroeg ze verbaasd. Hee was met een paer dagen weer bèter ewest. Döör mot e noe an denken.
Oaver Schalkhaer geet het nöör Lettele, van döör nöör Okkenbroek, dan oaver de Holterberg nöör Nijverdal en vandöör nöör Helderen. Deur de Sanatoriumweg geet het nöör “Krönnenzommer”, zooas het verpleeghuus heet wat in de plaatse ekommen is veur het sanatorium. De meeste olde gebouwen stoat ter nog, möör der is heel wat bie ebouwd.
Stille loopt ze op disse glinsterende diamanten dag bergjen op en bergjen of oaver de heide en deur de bossen in de umgèving. Ali zal wel denken an al diee keren dat zee oaver Haarle nöör haer jonge in het sanatorium efietst is, denkt Gerrit. Hee denkt an het wonder dat ‘mensenlèven’ heet. En zien gedachten goat nöör mensen diee in zien lèven an dat wonder deel hadden. Hee begint zoo möör te proaten. Hee vertelt Ali nog ens weer hoe of hee Akela Twenhaar hier dalijk in achtenveertig ontmoetten, diee met de chauffeur van het sanatorium Boogaard etrouwd was. Toen Gerrit in vierendertig lid wier van de welpenhorde van de ‘President Steijngroep’ in Dèventer, was zee zien akela. Zee kenden hem bie hun tegenkommen hier metene weer en lèèfden mee. Dan denkt e natuurlijk oke an diee andere fijne mensen diee zien jeugd töt een feest emaakt hebt: Baghera Dogterom, dochter van de schoomaker diee toen bie ‘Van Vorden’ op het Grote Kerkhof in Dèventer werkten, en Hati van Voorst, Willem de Smit, zönne van peerdenslager ‘Van Essen’, diee veurtrekker was en met hun ‘op kamp’ ging, Bertus Hoogers, ook al zon prima veurtrekker en kenner van de Iessel. Hee voer met zien “Kikker”, een klein sleppertjen, met döörachter een ‘bak’, um veur Rijks Waterstaat de kribben te versterken; zien vader was kantonnier bie ‘Waterstaat’. “Mooi!” zeg e tegen Ali, “Mooi”, wat heb ik dank zij fijne mensen als hen en jou tot nu een gelukkig leven gehad … . Mooi!” En as e dan zoo rondkik in dit golvende landschap in de warme zunne, is e plotseling in Liberië, dat hee helemoale nieet kent, wöör of e nooit ewest is, möör dat ter zoo as hier uut zol kunnen zieen. En hee begint ter tegen Ali oaver en vertelt dat döör zon nederzetting lig as in de heuvels hier en dat Mineke en Dabwe en Tonia oke van diee mensen bint diee wat veur de wereld betekenen wilt. En wiel e dat zeg, krig e de troanen in de ogen, want in zien geest zut de schole wöör de jeugd van Liberië opeleid wördt um het land döör nöör een goeie tookomst te voeren met veur alle mensen een ‘gelukkig’ bestoan. En hee zeg tegen Ali dat e een besluut enommen hef, dat e zoo gauw as möör meugelijk is telefonisch contact hebben wil met Tonia, wat de gevolgen döörvan oke möör meugt wèèn. “Mooi”, zeg Ali, “Maar jij wacht tot het gedoe met ons huis aan de Van Bommelweg achter de rug is, want ik ben bang dat je weer te veel hooi op je vork neemt”. Hee knikt, want nieet enkeld dat Ali geliek hef, hee dörft feitelijk nog gin contact met Tonia te zeuken. Toch veult e zich härtstikke gelukkig.
Ze riejt verder, de Sallandroute volgend, goat èten in Ommen bie “Paping”, welke name hem altied dut denken aan Reinier, diee in drieeënzestig de “Elfstedentocht” won. “Mooi!” rup e. “Wat?” … Hee wis op de name … . “Tonia, doorzetter, net Reinier Paping …!”