72 De Marsbelte
Het lèven in “De Pellerije” is veur Gerrit één groot plezier: Hee hooft niks meer an zien tuin te doon, hooft nieet meer nöör zien werkkamer op zolder te klimmen, hef het makkelijker bie zien werk in de keuken, kan Ali makkelijker ’s märns thee op bedde brengen en … met de meeste medebewoners van de appärtementen kan e zien eigen plat proaten. Hee hef de indruk dat Ali oke heel erg tevrèden is.
As e zieneigen dööroaver bie bekenden utert, as ter nöör evroagd wördt natuurlijk, kiekt de meesten hem ongeleuvig an en dan krig e meestens de vroage: “Mis iej oew tuin dan nieet?” Dan gef e altied hetzelde antwoord: “Joaweh …, as kiespiene!” Hee betrapt zich ter dan op dat e härdop in de lach schut.
Zoo geet hun lèven licht en glad veurbie, allewel veur Ali het lèven met de reumatische pienen en stiefheid nieet mee zal vallen, möör zee klaagt nooit en maakt oke in mei samen met hem alle leuke dinger mee diee zich bie vrinden en familie veurdoot: op zoaterdag negen mei een gezellig bezeuk bie haer breur Arend en zien vrouwe Rietjen in Hattem, op de dertienden mei nöör de handwerktentoonstelling van de ‘Plattelandsvrouwen’ in Nijverdal, op zundag zeuventien mei nöör een feestjen op de ‘Boerhaar’ bie Wieje, de moandag döörnoa nöör ‘De Scheg’ in Dèventer um te wèèn bie het ‘koninklijk’ onderscheiden van een vrind diee al jören het zwemmen van gehandicapten begeleidt … . En goa zoo möör deur. Bezeuken an de tandärts, de huusdokter en de reumatoloog wordt deur Ali ‘tussendeur’ èven mee-enommen: diee indruk krig Gerrit tenminsten.
Noe, op de negenenentwintigsten juni, de verjöördag van een grote ‘Konkelfoezer in memoriam’, bint zee op weg met de cäravan an de sleurhoake. Ze goat kamperen. Verre kunt ze nieet goan, hun huus is nog steeds nieet verkocht en dus veult Gerrit zieneigen verplicht in de buurte van Diepenveen te blieven. Ze goat dus nieet verder as tien kilometer van huus. De plekke hef Gerrit al eerder ezocht. Op diee zeuktocht deur het prachtige Salland kwam e oaver de ‘Velsdijk’, bie Broekland in de buurte. Plotseling zag hee het bord dat een ‘natuurkampeerterrein’ angef. Döör ging e ens kieken. Bie nummer veertiene zag e een inrit. Hee reej der plompverloren in en kwam bie een rustiek huus. Hee pärkeerden. Hee was nog nieet uutestapt of een forse keerl en een knappe vrouwe stonden al bie de auto. Gerrit verontschuldigden zich dalijk: “Verkeerde ingang genomen. Dacht dat dit een camping was”. “Is het ook”, zei de man, “maar dit is onze woning”. En hee stak zien hand uut. Gerrit drukten hem stevig: “Kuijk”, zei e. “Van Gelder”, zei de man, en wiezend op de vrouwe: “Mijn vrouw”. Ook zee gaf Gerrit een hand: “Frida”. “En ik ben Dik”, zei Van Gelder. Gerrit zei lachend dat e dat zoo oke wel zag. “Kom bij ons in het zonnetje zitten”, zei Dik.
Èven later zatten ze an de koffie. Gerrit liet zien kampeerbewies veur natuurkampeerterreinen zieen en zocht, noa een rondleiding deur Dik oaver het prachtige ofwisselende wat hoger as de weide-umgeving elègen terreintjen, een mooi pleksken in het stuksken loofbos tegen een prachtig groot weiland, wööroaver iej uutkeken töt Broekland op pakweg twee kilometer.
Noe, op disse zunnige negenentwintigsten rit e döör met Ali hen, langes de Rozenvoorderdiek, zingend “De paden op, de lanen in… . Met de sleurhut an mien kont, riej ik met mien vruiwken lekker noast mien zoo möör in het rond!” Het is nog gin tien kilometer riejen en toch waan iej oe hier in het butenland. “Ik snap niet, waarom ik altijd zo ver met je gegaan ben”, zeg e tegen Ali. Binnen een hallef uur bint ze op de Velsdiek. Gerrit kik noe goed uut: hee mot de tweede inrit van veertiene hebben. Hee dreit netjes de ingang op. “De Marsbelte” steet ter met grote letters op een ruwe eiken planke. Dik kump ter net anlopen. Hee dut het grote hekke lös en Gerrit kan zoo deurriejen töt op zien plèètsken. Binnen tien minuten steet de cäravan, waterpas … . Noe zalig zitten in de zunne … .
