69 Een nieuwe lente ...
Het is precies tien uur. Gerrit stärt de motor van zien Peugeot 307. Hee zut dat Ali tevrèden noast hem zit. Hee schakelt zien ‘Gärmin’-navigatie in op Aduard, Auwerd, in Grönningen. Dat is vanof “De Pellerije” zon honderd dertig kilometer. De eersten mei is altied een biezundere dag sedert negentien viefenvieftig. Op diee dag is hun eerste zönne geboren, Gerrit junior. Dat was op een zundag. Toen straalden de règen de hemel uut. Ze woonden toen op Rande zeuventig noast ‘Garage Kemper’. Jan Kemper deej toen nog gauw de kappe van de volkswagen van dokter Visscher, de huusdokter, dichte, anders was dat wagentjen een badkupe vol water eworden. Noe steet ter een stralend lentezunneken an de hemel.
“Vandaag is Gerrit vierenvijftig geworden”, zeg e tegen Ali. “Waar blijft de tijd”, antwoordt diee.
Gerrit zut op de display dat ‘Tante Truus’ wil dat hee um 11.45 uur in Aduard is. Dat vindt e een mooie tied. “We zijn voor kwart voor twaalf over”, zeg e. “Rij dan maar kalm aan”, zeg Ali, “twaalf uur is vroeg genoeg. Trouwens, dan kunnen we eens rustig praten, ik vond je bij het opstaan vanmorgen anders dan anders: je was ineens zo spraakzaam en belangstellend”.
Gerrit schut in de lach. “Dus je hebt het gemerkt”. – “Dat je al maanden geestelijk helemaal afwezig was? Natuurlijk. Sinds je de aantekeningen uit onze dag- en vakantieboeken bezig bent tot een roman op je computer te verwerken, heb je nergens aandacht meer voor. Eerst ging je door het leven als Top Meester, net of geen enkele lezer begrijpen zou dat Meester op jezelf zou slaan, toen werd het Gust Meester en toen je die met al je verzonnen en werkelijk bestaande figuren de lucht in had laten vliegen, werd je plotseling je zogenaamde halfbroer Crödde. Daarna zat je de hele dag achter je computer en als je niet ook nog met het leven van Mineke, Dabwe en Tonia bezig was geweest, had ik helemaal geen man meer gehad!”
“Ali, ik heb vannacht een bevrijdende droom gehad. Die heeft me helemaal weer op mezelf teruggeworpen”. Toen begon e te vertellen oaver de veurbieje nacht, oaver de ludieke wieze wöörop e op zieneigen terugge-eworpen was. “Hoe is het mogelijk dat een mens op zo’n manier zichzelf weer worden kan”. – “Dat kan geen mens verklaren. Ik weet alleen maar dat ik me heel eenzaam gevoeld heb sinds we hier wonen. Maar natuurlijk was ik al die tijd wel blij dat we de stap gemaakt hebben. Maar toen jij vanmorgen zo vrolijk uit bed sprong en riep dat de zon scheen, hoorde ik aan je stem dat er iets veranderd was.”
Ondertussen wären ze in Wesepe beland en Gerrit sloeg linksof nöör Roalte. Al gauw kwammen ze bie de eerste rotonde in de N 348. Trouwens diee in Wesepe was noe oke al bienoa klöör. Binnen nieet al te lange tied kon het enigste verkeerslicht in Wesepe operuumd worden. Op de krusing met de N 35 sloeg Gerrit rechtsof en anderhalve kilometer verder zei Tante Truus: “Linksaf slaan”. Langes de N 48 ging het richting Grönningen.
“Je doet er het beste aan in je “Koninkrijk Konkelfoes” gewoon voortaan jezelf te zijn. Dat vinden je lezers en ander bezoekers van je site vast het prettigste. Houd je trouwens op je ‘tellertje’ de bezoekersaantallen nog wel bij?” - “Ik heb tot nu toe gemiddeld twintig bezoekers per dag gehad”. – “Dat vind ik heel mooi, vooral omdat je in het Deventers schrijft. Maar onze dialogen schrijf je toch wel in het Nederlands”. – “Natuurlijk! De mensen die jou kennen, weten immers dat je enkel passief het Deventers beheerst”.
Zoo proatend bereikt ze Grönningen. Op het Julianaplein rit Gerrit linksof, dan metene rechtsof richting Zuidhorn. Om 11.55 uur pärkeert ze bie Gerrit junior veur de deure. Um 12.00 uur drukt Ali op het belleknöpken. Het Engelse Volkslied klinkt dudelijk deur het huus.
Gerrit: “A new spring …”. – Ali: “And a new sound …!” Ze lacht beiden bevriejd.
