61 Keerse
Deur de Wetermansweg löp e noe töt an de spoorliene. Diee is al enkele jören beveiligd. Toch kik hee effekes links en rechts, een mense kan nooit weten. Hee löp verder töt de 60-km-zone oavergeet in het 30-km-gebieed. Dat is bie de bebouwde kom noa de volkstuintjes. Dan nemt e de derde stroate links, Draaiomsweg. Bie ‘De Pellerije’ belt e op zestiene. Dat is bie zien hallefbreur en schoonzuster, Gerrit en Ali. Uut het luudsprèkertjen klinkt lachend: “An de deure wördt nieet ekocht, ha-ha-haaa …”, en gelieke schoeft de deuren lös. As e op de oaverdekte binnenplaatse kump, zut e zien èvenbeeld – wat lik e toch op hem – al in de deure stoan. “Komt terin Crödde, kiek nieet nöör de rommel, wiej bint nog steeds an het uutpakken!”
Crödde löp de gang in en dan verstif e plotseling. Döör hangt e, de keerse! Bie de kamerdeure! An de mure! In de iezeren holder deur Olthof esmeed uut een deurschärnierhelfte! Het is een dikke witte keerse. Hee hef ebrand op Allerzielen tweeduzend twee, een jöör noa de dood van Hans Smit. Hee, Crödde, is tweeënveertig jöör curator oaver Hans ewest vanof negenenvieftig. In zeuventig ging Hans nöör ’s-Koonings Jaght in Schaarsbergen. Rondumme de kerstdagen in tweeduzend ene oaverleed hee.
Ze goat de grote kamer in. Diee is al heel gezellig op order. De grote ‘Lundia-bokenkaste’ steet op de zelde plaatse as in zien breur zien veurige huus. Ali vrög of e koffie wil. Allewel het al ellef uur is en hee nieet völle tied meer hef, zeg e “Graag”. Gerrit en Ali drinkt oke nog een beksken mee. Ze raakt oaver de keerse an de proat. Hee blik met opzet, ekspres, in de gange opehangen te wèèn, um reden dat hee, Crödde, bie binnenkommen an Hans herinnerd wördt. Ze proat oaver Hans. Hee was de enigste zönne van Ome Willem Smit en Tante Marie. Ome Willem had an Crödde al midden vieftig evroagd of hee curator oaver zien verstandelijk gehandicapte zönne wèzen wol. Crödde had “Joa” ezegd. Toch kreeg dat curatorschap pas in negenenvieftig zien beslag. Toen stierf Ome Willem en Tante Marie zetten deur! Vief getugen kwammen der an te passe um Hans onder Crödde zien toezicht te kriegen en zelluf most de ärreme jonge, lieveder man, want hee was toen achtendertig, met zien moder van vierenzeuventig, veur de rechtbanke in Zutphen verschienen, um een boel vroagen van de president te beantwoorden. Crödde rilt nog van diee gebeurtenis. Crödde wier curator en een nève van Hans, Geert Smit uut Willepe, wier toezieende curator. Diee is dat ebleven töt zien dood, veertig jöör lange zon beetjen.
In negenenzestig oaverleed Tante Marie, in mei, in het Geertruidenzieekenhuus in Dèventer. Töt dan, zee was vierentachtig, had zee met Hans an de Rielerweg drieeëntachtig in Dèventer ewoond. Diee was inmiddels negenenveertig. Henny, Geert Smit zien vrouwe, nam Hans dalijk in huus! Wat een geste! Het was immers möör de vroage wanneer Hans een plaatse kriegen kon in een tehuus en of dat wel kon .. . Het lukten binnen driee moand een plèètsken te vinden in “Het Jaght”. Zuster Te Rietstap van de “Provinciale Dienst voor de Geestelijke Volksgezondheid” had döör een stevige hand in!
Crödde vertelt an Gerrit en Ali hoe vrindelijk Hans deur de geneesheer-directeur van “Het Jaght” ontvangen wier! Fantastisch! Hee veulden zieneigen metene thuus.
“Ik hebbe het contact met zien familie döörnoa jören onderholden”, zeg Crödde. En hee vertelt hoe of e dat edoan hef: “Ik vergoedden de bezeukskes van zien familie en vrinden met de auto per kilometer diee ze an hem brachten; natuurlijk betaalden Hans dat van zien eigen kapitaal. Met zien verjöördag neudigden ik wat familieleden en vrinden uut in een huuskamer. Ieder jöör met de kerst stuurden ik an ruum veertig mensen veur hem een wenskaerte”. Het contact is blieven bestoan töt noe, zeuven jöör noa Hans zien dood”. … Troanen … .
