50 Verrassing uut Opa zien huus
Toen ze noa een lange wandeling in Paimpol kwammen, vonden zee gelukkig het kleine ‘Musée de la Pêche’ al gauw. Natuurlijk was het nieet meer lös, möör dat gaf nieet. Ze mosten immers oke nog kieken wöör of ze een ‘voiture’ huren konden. Op het märktplein was een Renaultgarage diee nog lös was. De baas en eigenaer van de garage was op dit late uur, hallef negen ’s oavends, nog an ’t sleutelen an een olde Citroën diee op de hefbrugge stond: der most een nieje uutloat onder. Toen hee de mannen zag, stopten hee dalijk en hee vèègden zien voele handen of aan een vette poetslappe en toen stak hee hun zien rechter pols too um an te geven dat ze welkom wären. Gust schudden diee het eerste en toen Jan, Eddy en René. De man keek hun vrindelijk an met een vroagende blik. Gust vrog hem of zee veur vier wèken een ‘voiture’ huren konden. Dat kon. Der stond nog een inruilwagen diee pas helemoale noa-ekeken en erepäreerd was. Dat kosten twintig francs per dag, veertien dagen veuruut betalen. Gust vond zes gulden per dag nieet duur en hee betaalden der metene viefhonderd in veurten. Monsieur Praliner, zoo bleek de eigenaer te heten, schreef netjes een kwitantie op Gust zien name uut en gooiden de tank vol super. “Plein retour”, zei hee toen dudelijk.
Toen rejen ze vort met de donkergreune nog as niej uutzieende R-4, het bereumde ‘kookblik’.
Noa een rustige nacht op de ‘Camping de Beauport’ wieren ze met règen wakker. Gust feliciteerden de anderen bie het opstoan uut hun tente. Ze begrepen der niks van. “Wöörmee?” “Prins Bernhärd is vandage jörig, zesenzestig jöör eworden, vandage of gister”, zei Gust. De jonges keken hem heel stom an: “Vandage of gister?” Gust vertelden dat ze nieet precies wisten of Bernhärd noe op de achtentwintigsten of negenentwintigsten in Jena geboren was. De mannen vonden het möör vremd.
Ze besloaten met de auto nöör Paimpol te goan um de olde vissersplaatse noe ens echt te bekieken. Tèvens wol Gust weten of het Middeleeuwse Hanzeverbond zich zo wied uutestrekt had dat ter oke nog steden zooas Paimpol bie betrokken ewest wären.
Um tien uur rejen zee nöör Paimpol. Bie de ‘Prisuniques’ konden ze makkelijk pärkeren. Ze gingen eerst de neudige boodschappen doon veur het èten. De ‘musketiers’ vonden het mooi da’j hier zoovölle lekkere moaltieden in blik kopen konden, dan hoofden ze nieet zon boel tied te verdoon met koaken! Döörnoa gingen ze nöör het museumpjen. Het gebuiwken had möör vier betrekkelijk kleine ruumtes wöör de zaken oaver de zeilvaert en visserieje oaverzichtelijk erangschikt wazzen, vanof modellen van handels- en vissersschepen töt stokvis an too. Een tiedschema vanof de vrogge Middeleeuwen töt heden wier nauwkeurig evolgd. An de wanden hingen akwärellen, ölieverfstukskes, pentekeningen en etsen in allerlei soorten en moaten. Van de ‘Hanze’ was helemoale niks te vinden en dat viel Gust wat tegen.
Toen hee de laatste kamer binnenging, kreeg hee een geweldige schok: Recht tegenoaver hem op oogheugte hingen noast mekäre zien beide etsen “Le Départ pour La Pêche” en “Le Retour de La Pêche”! Hee riep Jan, Eddy en René metene bie zich. “Kiek ens, jonges, hier hangt ze, de etsen van mien Opa, diee verbrand bint! Ik bin in één keer weer bie Opa thuus en ik zitte der weer nöör te kieken!” Hee merkten dat e de troanen in de ogen kreeg. De jonges zaggen het en Eddy zei: “Gust, iej mot vroggen of ze nog te koop bint!”
De museumbewaker schudden zien heufd bie noavroge. Nieet meer te koop.
Ze gingen koffiedrinken in een restaurant. Gust begon oaver zien grootvader te vertellen. René merkten op dat het net was asof zee bie Gust zien Opa in de kamer zatten. En Gust zei: “Joa jonges, ’t is veur mien een hele verrassing hier in Bretagne bie Opa thuus te wèèn! Wat een genieeten is dat!”
