46 Rondvlucht 23 mei 1977
Noe vloagen ze nöör het noorden. Joop, Pappa Gaay, Dries, Kärel en hee. De coördinoaten wären heel dudelijk: drieeënvieftig groaden, zeuven minuten, nul seconden noorderbreedte – zes groaden, zeuvenendertig minuten, viefenveertig seconden oosterlengte. Hee vloag zelluf, hield steeds radiocontact met vliegveld Leeuwarden. Op tied wier ineseind dat op zeuvenhonderd voot twee ‘Lynchen’ vloagen van de Koninklijke Marine, hee wist dat het splinterniejen wären, pas aneschaft, ende zesenzeuventig, diee op weg wären nöör ‘De Punt’. Diee kwammen veste en zeker nog gin peloton märiniers brengen. Hee ging metene nöör vierhonderd voot.
Al gauw vloagen ze boaven de intercity. Diee stond vredig in het lichtgreune zunnige lentelandschap. Zoo te zieen was ter niks an het händjen. Ze cirkelden boaven de trein, stiegend nöör negenhonderd voot. Onder zich zaggen ze de ‘Lynchen’ vlieegen. Gust had onmiddellijk al ezieen dat het gevechtshelikopters wären; ze vloagen der noe enkeld um de situatie te verkennen. Ze bleven der möör kort hangen. Den Uyl, Van Agt en De Gaay Fortman zwegen. Ze zollen het wel hoaste in de brook doon van angst. Hee meenden het al te roeken. De geur wier nog versterkt, deurdat Kärel zien neuze optrok, en noadrukkelijk snoaf. Toen Gust hem èven ankeek, kreeg e een sluiks knipeugsken. Döörbie keek e opvallend nöör Dries.
Noe vloagen ze op zeshonderd voot nöör Boavensmilde. Het lintdorp langes het kanaal leek op afstand van de schole wel een volksvergadering. Tientallen mensen wären op de been, diee bliekböör allemoale vol angstige verwachting de schole in de gaten hielden. Ze wieren op afstand eholden deur een boel agenten in uniform. “Je kind zal maar binnen zitten”, zei Joop.
Weerumme nöör de trein! Döör zaggen Gust en de anderen twee grote marinehelikopters in de weilanden stoan, ieder met twee hefschroeven, wööruut net enkele tientallen marinecommando’s rolden; ze gingen op een veilige ofstand van de intercity, noe een echte “inter-staat-ie”, in een grote cirkel in dekking. Gust zei dat hee hoapten dat ze nieet met militair geweld hoofden in te griepen. Dries vond dat zoo gauw meugelijk inegrepen worden most. Gust dacht dat Colijn an het woord was. Diee rechtse christenen, of ze noe rooms of gereformeerd wazzen, veranderden nooit! Het gezag most met härde hand ehandhaafd worden.
“Wij zullen maar eerst de eisen van onze Molukse vrienden afwachten”, zei Joop diplomatiek. En De Gaay Fortman keek Gust van achter zien brilleken glimlachend an en hee zei: “Gust, jij bent de enige van ons die de zaak militair beoordelen kan, dus wacht ik straks als de eisen van de kapers bekend zijn, jouw advies rustig af!” Hee zei dat heel noadrukkelijk. Toen vloagen ze weerumme nöör hun geheime crisispost.
De secretaresse, Lieven, had ondertussen een eenvoudig ètentjen loaten kommen op een ander adres. Kärel ging dat met de heli halen! In de oaven van een elekrisch fornuus in de grote keuken wier alles opewärremd. Ze lieten zich allemoale het èten goed smaken, als was ter niks gebeurd. Restjes en het plastic bestek wieren vort esmeten.
Toen wier het contact met de ‘plaatsen des onheils’ hersteld en de televisie anezet. Toen kwammen via het kabinet van de Minister-president de eisen van de kapers binnen. De veurnaamste eis was dat de regering van Nederland ‘zich moet inzetten’ veur het stichten van een onafhankelijke “Republiek der Zuid-Molukken”. Döörboaven mosten eenentwintig Zuudmolukse gevangenen vriejeloaten worden. As veur 25 mei 14.00 uur nieet an disse eisen zol worden voldoan, zollen schole en trein opebloazen worden. Bie de NOS-radio zol de volgende dag een brieef met de eisen veurelèzen worden.
Joop begon dalijk met zien team te vergaderen, töt dieepe in de nacht en vrogge märgen … .
