43 Schokken
Vriedag de zeuventiende december was een winterse dag. Feitelijk wol Gust diee märn met Rojan een ritjen maken, möör hee vond de grond buten te härd en te kold. Hee besloat nöör Eppe Harmsen te wandelen en zelluf Rojan ens goed te verzörgen. De laatste tied was e döör nieet an too ekommen en had e dat Eddy loaten doon: dat was een geweldige peerdenvrind en riejen kon hee oke as de besten.
Gust kuierden rustig in de winterse kolde deur de mistige grieze märgen nöör de Schoapenzandweg. Toen e het klinkerströötjen nöör Eppe zien boerderieje opliep, wat Eppe altied ‘Het Dieksken’ neumden, zag e Eppe de dèèldeure uutkommen en nöör de peerdenstal lopen. Döör ging e nöör binnen. Toen e nog dichterbie kwam zag Gust de ’kever’ van veeärts Diekerhof op het erf stoan. Der ging een schok deur hem hen: der was wat met Rojan! Hee ging de stal in. Hee liep nöör de box van Rojan. Het dier lei in het stroo met het schoem op de lippen; het oademden zwöör en de gèlige tanden leien bloot. Gerard zat op zien hurken bie het dier en luusterden met de stethoscoop de hele borstkas of. Döörnoa kwam hee rechtop en het bleef heel lange stille … . Toen zei hee: “Het is gebeurd met Rojan …, ik mot hem helaas loaten insloapen … “. Op datzelde moment voer een geweldige schok deur het peerdelief en lag het dier doodstille met de ogen lös en stär. Het was al gebeurd!
Gust veulden een geweldige stoot deur zien lief goan en hee was bange dat hee ter plekke een härtanval kreeg! Hee begon te hyperventileren en hestten het uut. Gerard Diekerhof blies dalijk wind in een buul – wöör haalden hee diee zoo gauw vandan – en douwden diee Gust veur de mond en de neuze. “In en uut in de zak …!” riep hee.
Het oasemen van Gust kwam weer töt rust. Eppe stond ter rustig bie te kieken. Hee stapten op Gerard of; diee stond met troanen in zien ogen derbie. “Bedankt keerl”, zei hee enkeld.
Gust vroeg wat of ter met het liek gebeuren ging. Eppe zei dat het kadaver nöör een destructiebedrief ging. Dat most in Nederland. Hee zei dat hee peerdenslager Willem van Essen nieet met een probleem opzadelen wol, want de veeärts zol zeker nieet verklören willen dat de dood van Rojan nieet het gevolg was van een besmettelijke zieekte. Gerard knikten.
“Ik wille dat Rojan begraven wördt”, zei Gust. Hee gaf an dat hee een mooi pleksken had bie zien boerderieje. Volgens Eppe mocht dat nieet en Gerard bevestigden dat. “En”, zei diee derbie, “ik mot zelluf melden bie onze inspectie dat Rojan estörreven is! A’j het dier begraaft, breng iej nieet enkeld oeweigen möör oke mien in de problemen!”
Gust vrog of hee Rojan wel mocht loaten cremeren. Eppe liep vort. Een minuut later was hee der weer met een folder in zien hand. “Hier hei’j adressen en telefoonnummers van peerdencrematoriums”.
Gust zei dat hee der eentjen zol uutzeuken en veur zien rèkening Rojan zol loaten verassen. Eppe en Gerard knikten.
Een wèke döörnoa stonden zee, Gust, Tine, Eppe, Eddy en Gerard Diekerhof bie een monumentjen, veurstellend de ruin Rojan, op het erf van ‘Weltevree’. Veurzichtig zetten Gust de ‘golden’ urn op de sokkel onder het peerd. Döörnoa sprak hee: “Rojan hef Eppe Harmsen edieend en döörmee een boel mensen. Mien hef e menig keer deur de prachtige Diepenveense dreven edragen. Zien asse steet döörumme hier as een herinnering. November 1976”.
Toen nam hee het plenksken van wöörof hee zien tekst veurelèzen had, en hee zetten dat tegen de sokkel. De ‘golden’ letters glinsterden in de herfstzunne. Alle viere maakten ze as op commando gelieke een buging nöör Rojan. Toen gingen ze op het erf zitten en Tine zetten veur hun een glèèsken peerdenmelk op toafel. Glimlachend dronken zee het in ene teug op.
