40 Eigen keuze
In oktober zol ene van de ‘Driee Musketiers’ veur het laatst op ‘Weltevree’ wèzen. Hans zien curator had in principe besloaten zien curandus bie de ‘Lathmer’ vort te halen en hem nöör een ander tehuus te doon. Hee had een hele goeie reden döörveur, dacht e. De Lathmer was oaveregoan nöör een nieje vorm van begeleiding, volgens Gust een hele ummekeer veur wat redzamere pupillen. De curator van Hans was bange dat Hans zol heuren bie degenen veur wiee diee ‘ummekeer’ gold en hee wol Hans spören en anoniem binnen de grote groep holden. “Begeleid buten het terrein wonen”, zag hee nieet zitten, zei e letterlijk.
Hee vroeg an Gust of diee ende september met hem mee wol goan nöör “’s’Koonings Jaght”, een sociaal-pedagogisch centrum in Schaarsberen bie Arnhem, um mee te helpen be-eurdelen of Hans döör nieet bèter nöörtoo kon goan. Der was döör een plaatse vriejekommen. Hans kon der zoo hen. Langes Wilpe, Klörenbeek, Loenen , de N 50, rechtsof de Kooningsweg deur rejen ze der hen. Ze vielen met de neuze in de botter, want de jöörlijkse märkt was net begonnen. Ze liepen met de directeur langes de stalletjes en diee vertelden intussen van alles oaver de instelling. De olders, andere familieleden, curatoren, vriejwilligers dejen enorm hun beste zoovölle meugelijk geld veur het instituut bie mekäre te sprokkelen veur het stichten van een kinderboerderieje. Der was een mooie maquette veur ontworpen. Diee stond centraal opesteld met een bord derbie eplaatst: VRIENDEN van ‘s KOONINGS JAGHT.
Gust offerden oke af en too wat deur loten te kopen, wöörop hee niks won gelukkig, ringen te gooien um pööltjes, te schieeten met een windbuks, pieltjes te werpen en goa zoo möör deur.
Der wären mooie rume paviljoens met namen as Eikenhorst, Beukenhorst. Het geheel leek een klein dorp, elègen in de bossen. De umheinde nederzetting had de ingang an de Kooningsweg, nummer 9, en de Hardewijkerweg liep ter as het wäre dwärs deurhen.
De directrice verpleegkunde, mevrouw Em, een allerlieefste dame, had een heel gesprek met de curator en Gust. Het bleek al heel gauw dat ter veur Hans in dit dorp niks veranderen zol. Het bleek dat de centra veur zwakzinnigen binnen ieder gewest regelmoatig hun beleid op mekäre ofstemden, met gin ander doel as het ‘geluk’ van de pupil, mevrouw sprak trouwens lieever van cliënt: de meisjes en jongens wieren immers older, volwassener en mosten as ‘klanten’ beschouwd worden diee hun eigen behooften hadden, möör zee liet weten dat curatoren juust dan der boavenop zitten mosten um de wil van diee cliënt te kunnen peilen.
Toen zei zee: “Maar er zijn ook nog andere behoeften hier. Gaat U maar eens mee”.
Ze nam Hans zien curator en Gust mee nöör een kamer in een van de paviljoens. In een van de twee bedden döör lag een mensken, nauwelijks as zoodoanig kenböör, een ‘gewrocht’ dat klanken uutstootten, met de ogen dreiden, kromme ledemoaten had, diee alle kanten op sloegen. An het bedde zat een zuster. Toen mevrouw Em en zee bie het bedde stonden, pakten de zuster een hand van het kind. Het kind lag dalijk stille, begon rustig te oademen. Het knipperden wat met de ogen, ‘wist’ bliekböör dat ter contact was. Mevrouw Em vertelden dat de verzörging bie disse kinder ene op ene liep, dat döördeur veur de ruum vierhonderd pupillen op ‘Het Jaght’ ruum vierhonderd medewerkers wären. Met de instelling wöör Hans noe was, was ter dus nauwelijks verschil.
De curator zei op de terugwegge dat hee oke nog met Hans in Schaarsbergen wol goan kieken, en dat hee wel snapten dat hee Hans zelluf most loaten beslissen. En hee hield woord. Hans koas veur ‘Het Jaght’, umdat ter een kinderboerderiej kommen zol! Hee hoofden dan nieet meer iedere keer misselijk in het busken nöör ‘Weltevree’ te zitten. En zoo had in november zesenzeuventig ‘Därtele Jan’ nog möör twee musketiers oaver, Eddy en René.
De vriejheid van een eigen keuze maken geet boaven de wil van betrokken vrinden!
Gust kon zien lieste van ‘Goede Doelen’ weer met ene uutbreiden, ook eigen keuze!
