37 Um nooit te vergèten
Woensdag, 28 juli 1976. Um zeuven uur wären ze al bezig op te brèken en in te pakken. Het anhangwagentjen hadden zee töt veur de tente erold en de kinder van de camping, veurnamelijk Normandischen, hielpen een händjen. Zon zeuven jongen hadden ze um en in de tente lopen. Allewel dat nieet opschoat, genoaten Gust en Tine der toch van! Ze hoapten èvenwels klöör te wèèn veur en aleer de eerste règenbujen zollen lösbärsten, want de tente was noe helemoale dreuge en diee wollen ze wel kurkdreuge binnen hebben. Het lukten allemoale wonderwel! Toen de tente onder zeil op het wagentjen lei, begonnen de eerste druppels veurzichtig te vallen. Gelukkig hadden ze de paraplu’s bie de hand, ze konden dus rustig tenten, caravans en campers langes goan um ofscheid te nemmen. Het viel Gust op dat de ansprèèktitel ‘monsieur le professeur’ deur de olders van de Franse kinder oaverenommen was. Döör kon hee feitelijk met de pette nieet bie. Joa, hee wist dat de Fransen zien kennis van hun taal bewonderden, möör dat zee dat zoo wärdeerden, dat had hee toch nieet edacht! Hee kreeg ter de troanen van in de ogen en hee zag dat dit hele ofscheid Tine oke een boel deej. Veur haer klonk ‘ma tante’ elleke umhelzing möör weer. Het laatst wären de Blanchards an de beurte. Madame Blanchard had een heel pak èten klööremaakt veur onderweg. Monsieur gaf Gust twee keurig versierde flessen calvados en een … kaerte in een dichte enveloppe. Hee zei derbie dat hee diee ‘lettre’ nieet hoofden an te geven bie de douanebeambten, as hee soms an de grenze bie Lille aneholden wier en angeven most of hee bieveurbeeld alocoholholdende dranken bie zich had! Hee most de enveloppe nieet eerder lösscheuren as thuus .
Toen wollen ze in de auto stappen en wegriejen, möör dat ging mooi nieet deur. Ze wieren tegeneholden en mee-evoerd töt een heel ende van hun wagen. Toen stelden grote en kleinen zich op in twee riejen as een erehage. Mireille trad nöör veurten en boad Tine een prachtig gemengd boeket an. Toen mochten ze deur de riejen lopen en plotseling klonk döör uut een twintigtal Franse kèlen het prachtige lied dat Gust van zien leräres, Mevrouw Buis, eleerd had: “ Adieu, Mosieur le Professeur – On ne vous oubliez jamais - ….”. Met de troanen in de ogen zong hee het hele lied mee, oke döör wöör de meeste Fransen de tekst egeenieet kenden! Tine begon zachtjes te schreien van geluk … .
Eindelijk rejen ze en toen ze de slagboom veurbie wären, zei Tine met verstikte stemme: “Um nooit te vergèten!”
Vlak bie Villers-sur-Mer rejen zee langes de ‘péage’ de snelweg nöör Rouen op. Het kostten hun nog niks. Oaver Annebault, Rouen rejen ze nöör Neufchâtel, wöör Tine het stuur oavernam. Zee volgden op een mooie afstand een grote ‘camion’, diee op de smalle nationale route veur hun reej. Vlak veur Amiens reej de sjaffeur de berm in en de wagen sloeg umme. Tine remden metene en zee zetten de auto an de kante. De sjaffeur lukten het uut de cabine te kroepen. Samen met hem wachtten ze op de politie. Natuurlijk mosten zee getugenverklöringen ofleggen. Toen der een kraanwagen ankwam, stapten zee al weer in um verder te riejen. “Um nooit te vergèten”, was het eerste wat Gust zei, toen Tine de motor estärt had. “Wat?” vroeg zee. “Da’j zoo keurig ofstand hielden “, zei Gust. Tine lachten möör wat.
Bie de grenze wieren ze nieet aneholden. Dat mocht een wonder heten. In een zelllufbedieeningsmotel bie Oosterhout gingen ze èten. Oaver de snelweg deur de Betuwe rejen ze nöör huus. Bie Oma op de ‘Bloemendaal’ leien ze veur het laatst an. Toen was het hallef achte. Döör, an de koffie, maakten Gust de enveloppe lös: een kleurenfoto met de Blanchards en hun vief kinderen. Hee teunden hem al vertellend dalijk an Oma.
“Prachtig, um hun nooit te vergèten”, zei Oma.
