29 Eerbeteun
De veertienden kocht Tine een nieje rooie bikini; diee most natuurlijk inewiejd worden. Op disse feestdag gingen ze dus heerlijk nöör het strand. Het was lekker zunnig weer, de hittegolf was helemoale veurbie. Jean ging met Tine en Gust mee: hee wol zien “langue maternelle” “parfaitement” leren, zooas hee het uutdrukten. Zoo wier het een fantastische dag!
Vanof de zesden juni vierenveertig töt het ende van de Tweede Wereldoorlog was Arromanches ‘la place du débarquement’ van de geallieerden, ofwel de plaatse van de ontscheping. Vandage, donderdag de vieftienden juli zesenzeuventig, tweeëndertig jöör en ruum een moand noa D-day, gingen Gust en Tine diee historische plekke veur het eerst bezeuken! Het wier een bedevaert langes de zee. Tine wol in ieder plèètsken het monument veur de gevallenen bezeuken en Gust vond dat een prachtig idee. Hee vond tèvens dat ze dan feitelijk Jean, Pierre en Mireille mee mosten vroagen. En zoo gebeurden het! De kinder vonden een “pèlerinage” prachtig!
Ze rejen deur Houlgate – Dives sur Mer – Cabourg – le Hôme – Merville – Franceville – Plage – Sallenelles – Bénouville (Pegasusbridge) – Ouistreham – Lion-sur-Mer – Luc-sur-Mer - Langrune-sur-Mer – St. Aubin-sur-Mer – Courseulles-sur-Mer -. Zoo kwammen ze langes een boel monumenten met ‘tricolores’ in Arromanches-les-Bains. Ze pärkeerden bie de grote heuvel of het duun, wöör alle geallieerde vlaggen wapperden in de straffe zeewind. De kinder riepen veurtdurend “Aaah …” en “Ooohh …” bie het zieen van de caissons wööruut de kunstmatige haven was opebouwd. Ze genoaten nog meer as Gust en Tine! Samen wandelden de kinder het duun of de heuvel of nöör het städjen, wiel Tine en hee met de auto döör hen rejen. Het bleek ter härtstikke druk te wèèn. Um twee uur ’s middes ging het Museum pas lös. Ze konden dus ruum een uur nog wat rond lummelen. Ze maakten dankböör gebruuk van diee tied um ‘D-day-souvenirs’ te kopen en de plaatse zelluf te bekieken. De kinder kregen van Tine alle driee honderd frank um souvenirs te kopen. Jean besteedden het veurnamelijk an foto’s van bereumde plekken in Normandië, Pierre kocht enkeld soldöötjes in Franse uniformen, Mireille kocht een miniatuur monumentjen veur de gevallenen.
In het Museum was alles te zieen wat met D-day te maken hef: foto’s, maquettes, onder anderen van bruggen en caissons, een diorama en een film oaver de ontscheping. Alles kneep goed in Gust deur, en oke in Tine, zei zee. De ellende van de Duutse bezetting en de verlössing van dat juk dejen de attributen allemoale herlèven. De kinder ondergingen het heel stille, of en too wit wegtrekkend en bèvend, zag Gust.
Binnendeur ging het oaver Meuvaines, Tierceville, Reviers, Tailleville, la Délivrande, Hermanville-sur-Mer, Colleville-Montgomery. Maarschalk Montgomery had hier dus wel een hele goeie indruk achtereloaten! Bénouville wier het laatste tussenstation.
In Villers gingen zee met zien vieven heerlijk èten: petits pois avec carottes, hachis, pommes de terre. As toetjen koazen ze allemoale ‘glace à la crème’. Ondertussen vertelden Tine oaver de oorlogswinter vierenveertig-viefenveertig, diee in het westen van Nederland oke hongerwinter was. Wat een verschil met noe! Dat zag iej an de gezichten van Mireille en de jonges.
Döörnoa rejen ze nöör de camping. De kinder bedankten hun veur “la belle journée” en Mireille zei der nog bie dat zee het schitterend evonden had dat Gust en Tine in al diee plèètskes zoovölle eerbeteun an al diee gevallenen ebracht hadden: “Merci ma tante Tine et mon oncle Gust”. Verbeeldden Gust het zieneigen of had het meiken de troanen in de ogen stoan!? Hee wel trouwens …!
Eerbetoon
De veertiende kocht Tine een nieuwe rode bikini; die moest natuurlijk ingewijd worden. Op deze feestdag gingen ze dus heerlijk naar het strand. Het was lekker zonnig weer, de hittegolf was helemaal voorbij. Jean ging met Tine en Gust mee: hij wou zijn “langue maternelle” “parfaitement” leren, zoals hij het uitdrukte. Zo werd het een fantastische dag!
Vanaf de zesde juni vierenveertig tot het einde van de Tweede Wereldoorlog was Arromanches ‘la place du débarquement’ van de geallieerden, ofwel de plaats van de ontscheping. Vandaag, donderdag de vijftiende juli zesenzeventig, tweeëndertig jaar en ruim een maand na D-day, gingen Gust en Tine die historische plaats voor het eerst bezoeken! Het werd een bedevaart langs de zee. Tine wou in ieder dorp het monument voor de gevallenen bezoeken en Gust vond dat een prachtig idee. Hij vond ook dat ze dan eigenlijk Jean, Pierre en Mireille mee moesten vragen. En zo gebeurde het! De kinderen vonden een “pèlerinage” prachtig!
Ze reden door Houlgate – Dives sur Mer – Cabourg – le Hôme – Merville – Franceville – Plage – Sallenelles – Bénouville (Pegasusbridge) – Ouistreham – Lion-sur-Mer – Luc-sur-Mer - Langrune-sur-Mer – St. Aubin-sur-Mer – Courseulles-sur-Mer -. Zo kwamen ze langs veel monumenten met ‘tricolores’ in Arromanches-les-Bains. Ze parkeerden bij de grote heuvel of het duin, waar alle geallieerde vlaggen wapperden in de straffe zeewind. De kinderen riepen voortdurend “Aaah …” en “Ooohh …” bij het zien van de caissons waaruit de kunstmatige haven was opgebouwd. Ze genoten nog meer dan Gust en Tine! Samen wandelden de kinderen het duin of de heuvel af naar het stadje, terwijl Tine en hij met de auto daarheen reden. Het bleek er heel erg druk te zijn. Om twee uur ’s middags ging het Museum pas open. Ze konden dus ruim een uur nog wat rond slenteren. Ze maakten dankbaar gebruik van die tijd om ‘D-day-souvenirs’ te kopen en de plaats zelf te bekijken. De kinderen kregen van Tine alle drie honderd frank om souvenirs te kopen. Jean besteedde het voornamelijk aan foto’s van beroemde plaatsen in Normandië, Pierre kocht alleen maar soldaatjes in Franse uniformen, Mireille kocht een miniatuur monumentje voor de gevallenen.
In het Museum was alles te zien wat met D-day te maken heeft: foto’s, maquettes, onder andere van bruggen en caissons, een diorama en een film over de ontscheping. Alles kneep goed in Gust door, en ook in Tine, zei ze. De ellende van de Duitse bezetting en de verlossing van dat juk deden de attributen allemaal herleven. De kinderen ondergingen het heel stil, af en toe wit wegtrekkend en bevend, zag Gust.
Binnendoor ging het over Meuvaines, Tierceville, Reviers, Tailleville, la Délivrande, Hermanville-sur-Mer, Colleville-Montgomery. Maarschalk Montgomery had hier dus wel een heel goede indruk achtergelaten! Bénouville werd het laatste tussenstation.
In Villers gingen ze met zijn vijven heerlijk eten: petits pois avec carottes, hachis, pommes de terre. Als dessert kozen ze allemaal ‘glace à la crème’. Ondertussen vertelde Tine over de oorlogswinter vierenveertig-vijfenveertig, die in het westen van Nederland ook hongerwinter was. Wat een verschil met nu! Dat zag je aan de gezichten van Mireille en de jongens.
Daarna reden ze naar de camping. De kinderen bedankten hen voor “la belle journée” en Mireille zei er nog bij dat ze het schitterend gevonden had dat Gust en Tine in al die plaatsjes zoveel eerbetoon aan al die gevallenen gebracht hadden: “Merci ma tante Tine et mon oncle Gust”. Verbeeldde Gust het zich of had het meisje de tranen in de ogen staan!? Hij wel trouwens …!
