19 Badplaatse
’s Woenzes de dertigsten wieren ze al vrog de sloapzak uutebrand. De hittegolf, diee al een wèke hier an de gang was, gin onverminderd deur. Tegen een uur of achte meldden ze zich eerst möör ens bie de beheerder en eigenaer, monsieur Blanchard. Hee had hun de veurige oavend enkeld möör hun pleksken kunnen loaten bezetten, kennis hadden ze nog nieet emaakt feitelijk. In zien kanteurken spölden een stelleken kinder in de schaduw, meikes en jonges. Ze hadden een lichtbrune Algerijnse huid. Blanchard zelluf was wat donkerder, zien vrouwe leek wel een zigeunerinne. Meneer had net zon voel snörreken as diee douaneman van de veurige dag, möör hee lachten vrindelijk.
Ze lieten hem hun papieren zieen, oke diee van de ANWB, want Meneer bleek een ANWB-geregistreerde camping te hebben. Hee vond het mooi dat hee in het Frans met Gust en Tine proaten kon! Dat had e trouwens wel meer met Nederlanders mee-emaakt. Gust zei eerlijk dat hee de Franse taal wel heel meujlijk vond.
Toen Tine zei dat zee wel een moand blieven wol, umdat de camping zoo mooi hoge elègen was en hun plèètsken zoo schitterend in zudelijke richting op Villers en de zee uutkeek, boad Blanchard onmiddellijk an dat zien beide jonges hun mooi de weg konden wiezen in Villers en umgeving en zien ene al wat grotere dochter natuurlijk oke. Gust nam dat anbod graag an.
Èven later wären zee al op weg nöör benejen um nöör het strand te goan en de driee kinder, Jean, Pierre en Mireille gingen mee. Onder het wandelen merkten Tine op dat ze het geveul had weer met haer eigen kinder op weg te wèèn nöör het strand!
An het strand kwammen ze deur de Rue Alfred Fein deur te lopen en an het ende döörvan linksof te sloan. Het was ter egensnieet zoo druk, het was natuurlijk völs te heite. De kinder gooiden metene de kleren uut en renden met enkeld hun breukskes an het water in. Gust en Tine gingen dadelijk in de schaduw van een paviljoen met luifel zitten. Dööronder was het nog hoaste te wärrem, allewel der een lauw windjen woei.
Hoaste gelieke stonden ze op en trokken hun kleren uut. Hee in zien breuksken en Tine in der bikini stoaven oaver het strand het blauwe water in. Wat gaf dat een verkeuling! De kinder Blanchard wazzen an het spöllen met een grote strandballe en zee dejen spontoan mee. Ondertussen keek Gust of en too nöör de boulevard. En hee schrok. Dit was toch wel een badplaatse met vergoane glorie. Wat een verveloze hotels en pensions! Dit had zoo lange noa de invasie van de geallieerden in Normandië toch al opeknapt wèzen kunnen! Hier was ärmoe troef. Hee was inens helemoale nieet meer met zien heufd bie het balspel. Hee meenden oke noe bèter te snappen wöördeur het an het strand zoo rustig was: Frankriek was een verpauperd land! De mensen hadden weinig geld. Een golf van medeliejen kwam met het frisse zeewater oaver hem. Hee had eindelijk deur wöörumme Blanchard, zien vrouwe , zien kinder, de mensen in Villers der zoo olderwets bie liepen: ze mosten hun kleren helemoale ofdragen; ze hadden de centen nieet um nieje kleren te kopen. Hee ving de balle …, bleef stoan en zei: “Glace?” – “Oui, oui, …”, riepen de kinder en Tine. Ze hoastten zich nöör het ijstentjen. Gust bestelden veur allemoale een geweldige ‘coupe’ ‘glace’. De ogen rolden de kinder hoaste uut hun köpkes. Zonder proaten begonnen ze te lèpelen. Tine keek Gust an. Hee zag dat ze begreep!
Samen wandelden ze weerumme deur de winkelstroaten van Villers. Gust kocht veur de jonges een moderne zwembrook en veur Mireille een passende bikini. Tine most de bikini van het meiken keuren. Döörnoa liepen ze weerumme nöör de camping in de hitte.
De kinder liepen dalijk met de kedootjes nöör hun olders! Gust en Tine zochten schaduw onder een grote walnöttenboom noast hun tente.
Badplaats
Woensdag de dertigste werden ze al vroeg de slaapzak uitgebrand. De hittegolf, die al een week hier aan de gang was, ging onverminderd door. Tegen een uur of acht meldden ze zich eerst maar eens bij de beheerder en eigenaar, monsieur Blanchard. Hij had hun de vorige avond alleen maar hun plekje kunnen laten bezetten, kennis hadden ze nog niet gemaakt eigenlijk. In zijn kantoortje speelden een stel kinderen in de schaduw, meisjes en jongens. Ze hadden een lichtbruine Algerijnse huid. Blanchard zelf was wat donkerder, zijn vrouw leek wel een zigeunerin. Meneer had net zo’n vies snorretje als die douanebeambte van de vorige dag, maar hij lachte vriendelijk.
Ze lieten hem hun papieren zien, ook die van de ANWB, want Meneer bleek een ANWB-geregistreerde camping te hebben. Hij vond het mooi dat hij in het Frans met Gust en Tine praten kon! Dat had hij trouwens wel meer met Nederlanders meegemaakt. Gust zei eerlijk dat hij de Franse taal wel heel moeilijk vond.
Toen Tine zei dat zij wel een maand blijven wou, omdat de camping zo mooi hoog gelegen was en hun plaatsje zo schitterend in zuidelijke richting op Villers en de zee uitzicht gaf, bood Blanchard onmiddellijk aan dat zijn beide jongens hun mooi de weg konden wijzen in Villers en omgeving en zijn ene wat grotere dochter natuurlijk ook. Gust nam dat aanbod graag aan.
Even later waren ze al op weg naar beneden om naar het strand te gaan en de drie kinderen, Jean, Pierre en Mireille, gingen mee. Onder het wandelen merkte Tine op dat ze het gevoel had weer met haar eigen kinderen op weg te zijn naar het strand!
Aan het strand kwamen ze door de Rue Alfred Fein door te lopen en aan het eind daarvan linksaf te slaan. Het was er niet eens zo druk, het was natuurlijk veel te heet. De kinderen gooiden meteen de kleren uit en renden met enkel hun broekjes aan het water in. Gust en Tine gingen dadelijk in de schaduw van een paviljoen met luifel zitten. Daaronder was het nog haast te warm, hoewel er een lauw windje woei.
Bijna tegelijk stonden ze op en trokken hun kleren uit. Hij in zijn broekje en Tine in haar bikini stoven over het strand het blauwe water in. Wat gaf dat een verkoeling! De kinderen Blanchard waren aan het spelen met een grote strandbal en ze deden spontaan mee. Ondertussen keek Gust af en toe naar de boulevard. En hij schrok. Dit was toch wel een badplaats met vergane glorie. Wat een verveloze hotels en pensions! Dit had zo lang na de invasie van de geallieerden in Normandië toch al opgeknapt kunnen zijn! Hier was armoe troef. Hij was ineens helemaal niet meer met zijn hoofd bij het balspel. Hij meende nu ook beter te vatten waardoor het aan het strand zoo rustig was: Frankrijk was een verpauperd land! De mensen hadden weinig geld. Een golf van medelijden kwam met het frisse zeewater over hem. Hij had eindelijk door waarom Blanchard, zijn vrouw, zijn kinderen, de mensen in Villers er zo ouderwets bij liepen: ze moesten hun kleren helemaal afdragen; ze hadden de centen niet om nieuwe kleren te kopen. Hij ving de bal …, bleef staan en zei: “Glace?” – “Oui, oui, …”, riepen de kinderen en Tine. Ze haastten zich naar het ijstentje. Gust bestelde voor allemaal een geweldige ‘coupe’ ‘glace’. De ogen rolden de kinderen bijna uit hun kopjes. Zonder praten begonnen ze te lepelen. Tine keek Gust aan. Hij zag dat ze begreep!
Samen wandelden ze terug door de winkelstraten van Villers. Gust kocht voor de jongens een moderne zwembroek en voor Mireille een passende bikini. Tine moest de bikini van het meisje keuren. Daarna liepen ze terug naar de camping in de hitte.
De kinderen liepen dadelijk met de cadeautjes naar hun ouders! Gust en Tine zochten schaduw onder een grote walnotenboom naast hun tent.
