78 Dinsdag, 7 januäri 2014 - Bloodprikken
De radiowekker heb ik op kwärt veur zeuven ezet, möör ik worde um tien oaver zesse al wakker. Töt hallef zeuven blieve ik liggen en dan stoa ik op en ik schakele de wekker uut. Kan Ali rustig blieven sloapen. Ik make mien klöör veur de dag. Èten mag ik nog nieet, ik mot nuchter hen ‘bloodprikken’. Gister was het ‘Drieekoningen’, dus vandage mot ik de kerstversiering oprumen. Dat is nieet zoo heel völle werk. Ons minibeumken stop ik met keerskes en versiering in een plastic zak, het snoer keersen wat ik um de stoande lampe eslingerd hebbe idemdito, de kaerten diee as een liene met wasgoed langes de bokenkaste hangt, mot Ali möör oprumen. Ik brenge mien deel nöör de kelder. Dan is het zeuven uur ewest en ik hale “deStentor” uut de brieevenbusse. Dan goa ik een kwärtierken krantelèzen. Tegen hallef achte riej ik met de auto nöör het ‘DZ’. Onderweg denke ik an mien härtspecialist, diee ik sinds ruum een hallef jöör ‘doctor’ neumen mag, want op zien zestigste is e epromoveerd. Wat een keerl! Jörenlang hef e met zien mooie beroop zien patiënten in de praktijk edieend en is ter nooit too-ekommen de ‘Krone’ op zien werk te zetten en noe, op zien zestigsten is e doctor! Alle jören dat hee praktiseert, magge ik bie hem kommen. Joa, magge, want het hooft nieet. Doctor Lok is de beminnelijkheid in persoon. Döörbie vind ik hem heel deskundig. Ik heb het geveul dat e donders goed weet wat ter in de köpkes van zien patiënten ummegeet. Ik mète dat natuurlijk an mieneigen of.
Ik binne ondertussen bie de ondergrondse pärkeergarage van het zieekenhuus. Het is tien oaver hallef achte. Ik doo mien rèèmken nöör benejen en ik trekke een kaertjen uut de automaat. Ik riej nöör vak G. Der steet hoaste nog gin auto. Ik slute de wagen of, lope nöör de dreideure, goa nöör binnen, langes de trappe nöör boaven, volge route 40. De wachtruumte zit nogal vol. Ik trekke een nummerken: 413. Nummer 407 is het laatste operopen. Ik mot een kleine tien minuten wachten. Dan wordt mien nummer noa een pingel zichtböör op het scherm. Ik kuiere nöör het loket, kieke in een vrindelijk gezichte: “Een voorspoedig tweeduizend veertien”. Ik kriege een verraste blik weerumme en een “Hetzelfde meneer Kuijk”. Ik wordt verwezen nöör de gang wöör de hökskes an likt. Ik hove möör èven te wachten. Een deure geet lös, een ‘zuster’ wördt zichtböör: “Nummer vierhonderd dertien”.
Ik stoa op en goa nöör binnen: “Een voorspoedig tweeduizend veertien”. De prikster lacht, stek mien de hand too, diee ik stevig drukke: “Hetzelfde meneer”. Ik trekke mien oaverjasse en mien colbert uut, streupe de rechtermouwe nöör boaven. Ik kriege een band um de boavenärm, Ik make een voeste en mien ader in het elleboagschärnier zwelt dudelijk op. Dan kump de prik. Ik ontspanne de voeste en strekke mien hand: het blood streumt riekelijk in het kleine buisken. De ‘prikster’ drukt een watjen op de biejenstèèk en vrög of ik der een stuksken verband of een pleister op wille. Ik kieze veur het laatste. Dan maakt ze haer werk keurig of. Um vief oaver achte stoa ik al weer buten. Ik bin bliekböör nog gin hallef uur binnen ewest, want a’k de pärkeerkaerte in de automaat heb estoaken, gef diee an “U kunt uitrijden”. Ik lope nöör vak G, stappe in de auto, doo noa het stärten het rèèmken umlege, rieje nöör de uutgang, loate mien kaerte opslokken, dreie het raam umhoge en ik bin um tien oaver achte op weg nöör huus.
As ik tegen hallef negen de sloapkamerdeure lös doo, blik Ali net wakker te wèèn: “Ben je al terug of moet je nog?” Ik zegge dat ik al weerumme binne. Ali zeg dat ze deruut kump.
Samen ète wiej brood. Dan wil ik an het werk goan, möör der klinkt een heel bescheiden belleken. De boavenbuurman is aan de deure: “Denkt Ali deran dadde wiej vanmärgen kompjoeterles hebt?” Ik zegge dat Ali deran edacht hef. Ik goa an het werken an en tegen tien uur breng ik Ali haer laptop nöör de “Keizerswaard”. Het ‘nuchter bloodprikken’ lèvert altied weer een lekkere lange dag op! Ik goa gauw weer an de slag… .