69 Dinsdag, 26 november 2013 - Alderbastend mooi!
Vandage kiek ik pas in de krante van gister. En dan lèès ik dat kleine berichken, dat ter weer een gedichtenwedstried in Dèventer eholden wordt. Het thema is dit jöör “verwondering”. Ik beginne spontoan te lachen, want hoe vake heb ik al nieet op dit thema een riemelerieken emaakt! Ens kieken of ik mien beste dichken met dit thema nog weer kan vinden. Ik rommele wat in de lökes van mien bureau en noa wat schärrelen vind ik het wöörachtig oke nog weerumme. Ik ziee da’k het ens weer in het Dèventers eveuld hebbe en dat steet mien wel an. Ik lèze het härdop, wa’k altied met een dichtsel doo:
Oaoaoa…jéééééh…goaoaoa…
Driee witte zwanen en ene zwärten landt onverwachts en heftig
op het zilverglinsterende water van de greune singelgrefte
De kleuren van de règenboage springt honderdvold in ’t oge
spettert in miljoenen druppels wel ellef meter hoge
Het zunnelicht op disse lentedag maakt de schoonheid kats compleet
‘k Genieete van het schouwspel as een kleuter diee nieet weet
Verstomd stoa ik als een klein kind met een ronde lösse mond
Vol van verbazing goa ik hoaste deur de härde ondergrond
En wat ik utere is enkeld ‘Oaoaoah… ‘Jéééééh…’Goaoaoa…’
En mensen diee ook stoat te kieken doot mien lustig lachend noa
En dan besef ik plotseling wöörumme ik dat zoo doo
Verwondering sloeg in mien härte heel onverwachts weer too
Nog èven blief ik stoan um mieneigen te bezinnen
Dan goa ik wieder wärrem en vol geluk van binnen
Mooi sonnet feitelijk. Möör met zoowat doo’j nieet mee an een wedstried. Zoowat hol iej veur oeweigen! Zoowat draag iej veur. En op de vroage “Ma’k het hebben?” antwoord iej: “Tuurlijk nieet, ’t is van mien; opekommen in mien härte. Iej meugt het heuren!” Ik vroage mien of hoe ze der èvenwels biekomt het thema “verwondering” veur een gedichtenwedstried te kiezen. Zon thema is völs te teer veur iets banaals as gooien met een worst nöör een zieje spek!
Alderbastend mooi is het witte en zwärte zwanen te ziee en heuren wedstriedreujen deur de wind. Dat is een Guido Gezelleschouwspel vol natuurlijke spölsheid. Döör stel iej gin pries veur beschikböör! In mien gedicht verdieent de natuur de pries: de zwanen, de grefte, de zunne, het greun, de andere règenboogkleuren. En butendat, zon ‘gebed’ loat iej nieet priezen, het pris zelluf.
Ik rake in gedachten an het prèken. Dat mag nieet. Ieder mense, oke een literatuurjurylid, mot zelluf weten wat e wil! Wat ik noe goa doon, is dit klankdicht in het Nederlands oaverzetten, möör in een andere vorm. Ik wete dat het spontoane der dan of is, möör dat kan mien noe ens niks verschèlen. Dat gedicht zet ik op mien seit onder nummer 203 op ‘Bijzondere dingen’- ‘Literatuur’. Dat gedicht mag iederene hebben, veur niks, gratis, zonder der een pries tegenoaver te zetten. Ik goa metene an de slag, want het zal wel enkele uurkes zweten worden. Heb ik ter bie dit frisse weer oke nog wat an. Meschiens wördt het vers wel alderbastend mooi volgens mien lèzers. Kieken wat het wördt… .