59 Donderdag, 24 oktober 2013 - Voer veur koekelaers ...
Der bint een heleboel sociëteitsleden op de lèzing oaver het mythologische dier de eenhoorn ofekommen. Ik telle der minstens veertig. Ik constatere dat, zooas gebrukelijk bie presentaties met laptop en beamer, ook disse keer het zaakjen nieet zoo löp as zol motten. De sprèèkster begint döördeur al met een kwärtierken vertraging. Ik kieke ondertussen of en too nöör Ali, hoe of zee reageert; ze wacht alles geloaten of. As het zaakjen eindelijk dreit, blik de sprèèkster nieet met een microfoon umme te kunnen goan, dus de hellefte van wat zee zeg is onverstoanböör. Gelukkig bint de ofbèèldingen van de peerden met ene hoorn op het heufd dudelijk en vake mooi, möör nieet zoo mooi is flärden van tekst op te vangen as “symbolisch”… “seksualiteit”… “duivels”… “Sint Joris”… “vruchtbaarheid”… en goat zoo möör deur. Ik hebbe het geveul da’k terop wegdommele … .
Dan kreit plotseling de hane van mien mobieltjen. Oh gut, vergèten mien ‘koelkaste’ uut te zetten! Ik stoa gauw op, renne nöör buten en nemme an: “Hallo Gerrit, met Willem, Willem de Smit, van Essen, de peerdenslager ….!” Ik schrikke. Dit kan nieet. Veur een antal jören is Wim van Essen, peerdenslager uut de binnenstad, estörven, en butendat was hee toen allange nieet meer as slager werkzaam. Ik dreume dus! Möör wakker worden wil ik nieet, ik wil weten hoe of het verder geet. Ik zegge dus: “Olde veurtrekker, wat is ter?”- “Ik bin een peerd an ’t slachten en ik hebbe wat ontdekt, da’k oe èven wil loaten zieen. Kom iej? Iej weet de weg nog wel”. – Èven later stoa ik al bie Wim in de slachterieje. Hee nemp mien mee nöör de slachtbanke. Döörop lig een peerdenheufd, ontdoan van alle vleis, dus een beblode schedel. “Mo’j ’s kieken, Gerrit … . Ziee’j wat biezunders dööran?” - Ik kieke en ik ziee het metene: der zit een ofeknot kegeltjen op het midden van de schedel, net boaven de gaten van de ogen. Met diee gaten vormt de plaatse van het ofebroaken heurentjen, want dat mot het wèzen, een drieehook. “Disse schedel is nieet van een peerd”, zeg ik, “möör van een eenhoorn”. – “Iej zekt het”, zeg Wim.
“Hoe kom iej deran?” – “Ik bin ebeld deur de boswachter van Kolkbos in Diepenveen, vlak bie oeluu. Het peerd lei dood onder een boom, nöör ik later zagge, een eik. De rest van de horen, edreid as een bore, zat nog in diee eik. Ik heb het met völle meujte deruut dreien kunnen. Hier is e”. - Veur het eerst van mien lèven ziee ik de ‘spies’ van een eenhoorn in het echt en ik nem hem veurzichtig in de hand. “Veurzichtig, het ding is gold weerd”, zeg Wim.
“Wat goa’j dermee doon, Willem”. - “Ik lieme het dink weer op zien plaatse en dan geef ik het geheel an “Kringapotheek Borgele”. Dan kunt ze de schedel met horen mooi an de gevel hangen en diee zaak de name “Apotheek De Eenhoorn” geven”. – “Lik mien een heel goed idee!” zeg ik.
“Pauze”, heur ik de sprèèkster zeggen en ik zitte weer onder haer geheur. Der klinkt een heel moatig applaus en mien buurman zeg: “Jammer van mijn avond. Wij gaan er vandoor”. Zien vrouwe en hee stoat op en goat de zaal uut. Ik ziee wöörumme zee feitelijk goat. Zee hef zichtböör piene in de rugge. Möör noe begriep ik nieet wöör “Jammer van mijn avond” op slöt.
Noa de pauze probere ik weerumme te kommen in mien dreum oaver Wim de Smit en zien peerdenslagerieje, möör ik stoa plotseling in een apotheek. Ik kieke bliekböör stomverbaasd, want een assistente vrög mien: “Bent U verkeerd, meneer?” Ik antwoorde: “Waar ben ik?” – “In Kring Apotheek De Eenhoorn”, in Alkmaar. – “Hoe kom ik daar nou weer?” – “Daar hebt U op gegoogled”, krieg ik as antwoord.
Dan schrik ik deur applaus klöörwakker. Natuurlijk, as veurbereiding op disse oavend oaver de eenhoorn bin ik an het koekelen eslagen um meer an de weet te kommen oaver de eenhoorn. En toen kwam ik echt in Alkmaer terechte. Dat is bie mien hangen ebleven … .
