177 Bizarre droom?!
Midden in de nacht werd Top bezweet wakker. Hij ging recht overeind zitten. Hij had zich bij zijn toespraak tot de vorstin zeker te veel opgewonden. Hij trok het licht aan, keek op zijn polshorloge, zag dat het plotseling sneller begon te lopen, zelfs met zo’n vaart dat hij enkel nog een grijze vlek zag. Tegelijkertijd zag hij veroudering en verrimpeling van zijn vel! Het was midden overdag, twee uur op zijn klokje met datum en jaar, toen alles weer normaal leek. Hijzelf zat aan een bureau achter een apparaat dat hij nooit eerder gezien had. Hij zag dat het maandag 23 januari 2012 was. Dat kon niet! Zijn maker, zijn schepper moest in de war zijn. Hij moest hem onmiddellijk opzoeken. Waar woonde hij ook weer? Ja, in de hemel! Hemeltjenskamp werd dat genoemd. Dat lag hier in Diepenveen. Hij ging er dadelijk heen met de auto. Even later was hij in pyjama op weg in zijn wagen. In deze straat moest hij zijn, op 7. Hij belde. Er was niemand thuis. Hij belde op 5. Daar werd prompt open gedaan. Een vriendelijke dame vertelde hem dat zijn schepper niet meer in de straat woonde. Hij was in 2009 al verhuisd naar de Draaiomsweg, naar “De Pellerije”. Top had nog nooit van die naam gehoord. Dan reed hij maar naar de Draaiomsweg. Hij kwam bij een appartementencomplex en belde daar op het juiste nummer. “Wie is daar?” klonk een blikken stem. “Tobias Gustaaf Meester”. “Bestaat niet”, zei de stem. “Zo oud is mijn schepsel nog niet”. “Je hoort het”, zei Top. De deur ging open. Door een overdekte tuin kwam hij bij het nummer dat hij zocht. De deur ging open en Tobias kreeg de schrik van zijn leven. Tegenover hem stond zijn evenbeeld. Zijn ‘gelijkenis’ schrok niet. “Ja, je bent het”, zei zijn schepper. “Je bent blijkbaar een beetje uit de hand gelopen. Kom binnen”.
Even later zaten ze in een prachtige woonkamer. “Wat kom je doen?” “Je laat me nu te snel oud worden en ik heb klachten”. “Steek maar van wal”.
“Je hebt mij als Diepenvener geschapen, maar mij in het Nederlands laten denken, toen je mij in 1977 schiep. Toen was dat nog gewoon. We hebben nu 2012. Iedere streek heeft zijn eigen taal terug. Je kunt mij nu dus in het Nedersaksisch, Sallands, Diepenveens, Deventers, laten denken”. En toen vervolgde hij: “Ik stoa derop da’j mien in vervolg in mien eigen taal mien gang loat goan. Dan pas bin ik gelukkig. Ik kwamme derop toen ik gister de koniginne in het Nederlands mos toosprèken. Ik heb het edoan, möör mien veur mien eigen eschaamd”.
De schepper streek langs zijn kin. “Ik denk dat je gelijk hebt. Ik herschep je een beetje”.
“En dan nog wat, mien roopname steet mien nieet an. Ik bin de ‘top’ helemoale nieet … . Iej zieet möör wat of iej dööran doot!”
Hij stond op. “Schepper, iej kiekt möör wa’j doon kunt. Iej kiekt möör”. En hij ging weg. Buiten zag hij dat het stikdonker was. Hij reed terug naar huis, stalde de auto en ging naar bed. Tine lag nog rustig te slapen. Zij had van zijn verdwijning niks gemerkt.
Toen Top de tiende oktober wakker werd, voelde hij zich heerlijk. Hij had het gevoel dat hij veel beter denken kon. Hij wist niet hoe dat kwam.
“Ik hebbe vannacht zo raer edreumd, möör ik wete der niks meer van”.
Het was vrijdag, dus hij moest het zongeld innemen en opnieuw verdelen, want dat systeempje werkte nog steeds en … goed. Hij zou daar eens een uitgebreid artikel over schrijven. Hij ging snel aan het werk.
Toen ze ’s avonds met z’n drieën, Tine, Jos en hij gezellig zaten te koffiedrinken, zei hij plotseling: “Dat geproat in het Nederlands van al diee mensen hier in Diepenveen steet mien feitelijk niks an. Ik wille dat ze plat proat, as ze dat tenminsten kunt!” Tine en Jos knikten … .
Voltooid in Diepenveen, 23 januari 2012, 16.25 uur door G. W. KUIJK
