176 Werkbezoek Koningin Juliana
Donderdag, 9 oktober 1975, rondom het middaguur. De sportzaal zat helemaal vol genodigden. Top kwam binnen door de hoofdingang, begeleid door zijn goede vriend wachtmeester Tom Evers van de Rijkspolitie in Diepenveen. Hij had zich bij aankomst keurig gelegitimeerd met de Oranje-pas met foto, speciaal voor deze gelegenheid gefabriceerd naar de wens van de BVD. Tom liep met hem tot aan de katheder naast het grote witte doek, waarop het lichtspel te zien zou zijn. Hij moest straks naast een van de grote boxen staan waaruit het klankspel zou klinken. De volle zaal gaf hem een daverend applaus toen hij ging zitten. Hij hoorde rustige melodieuze lichte muziek op de achtergrond. Dat gaf hem meteen rust.
Even later zwaaiden de deuren van de hoofdingang open en schreden de burgemeester en zijn vrouw, een viertal Diepenveense kunstenaars en de twee wethouders van de gemeente Diepenveen binnen. Zij zetelden zich op de extra gemakkelijke stoelen op de flanken van de eerste rij. Ook zij kregen een geweldig applaus.
Daarna was er een aantal minuten een roezemoezig afwachten. Toen stond de burgemeester op, liep naar de hoofdingang en ging naar buiten. Nog geen minuut daarna zwaaiden de deuren open en de deftige Leidse stem van de burgervader klonk luid en duidelijk: “Dames en heren, de ‘Konegin’”. Allen rezen van hun zetels en brachten de handen op elkaar. Top kreeg er de tranen van in de ogen. De koningin werd langs het spreekgestoelte met de katheder geleid, keek wel wat vreemd dat de daar zittende spreker niet aan haar werd voorgesteld, gaf Top een olijk knipoogje en hobbelde met de burgemeester mee. In haar gezelschap herkende Top de Commissaris van de Koningin in Overijssel, Jan Niers; de twee hofdames en de adjudant in de rang van overste, luitenant-kolonel, kende hij niet.
De Koningin nam plaats, allen gingen zitten en het geroezemoes begon weer. Toen klonk er muziek uit de luidsprekers, voor Top het teken om op te staan. Het was op slag stil in de gymzaal. Top stapte achter de desk. Hij hoefde geen moment naar de papieren te kijken, hij keek met een glimlach in het strakke gezicht van ‘Majesteit’. Hij begon niet met “Majesteit”, zoals geleerd, maar hij maakte het vrolijker, luchtiger: ”Lieve … Majesteit … “. En hij vond buiten de ‘goedgekeurde’ tekst allerlei woorden en wendingen die Juliana nog liever, nog moederlijker maakten dan de tekst van Crommelin en consorten. Hij zag Jan Niers zich overbuigen naar Sam, hij zag Juliana genieten, hij zag de bewondering op het gezicht van Bieckman. Hij zag en hoorde hoe de beelden op het doek en de muziek uit de boxen ‘roerend’ pasten bij zijn eigen stemmingsspeech. En .. hij voelde zich oneindig gelukkig.
Toen na drie kwartier de slotakkoorden klonken, het ‘EINDE’ op het doek kwam en hij eindigde met een “Wat het worden zal?”, sloegen in het gebouw bijna de stoppen door van het lawaai … . Minutenlang geklap, getrap, gefluit, geroep van het .. genodigde .. publiek!
Toen stonden de VIPs op die aan de Koningin voorgesteld worden zouden. Zouden, maar zij draaide ze in eerste instantie de rug toe, zich wendend tot de burgemeester, met een voor Top duidelijk verstaanbaar “Zou U mij eerst eens even willen voorstellen aan de spreker?” Zij zei niet “de spreker aan mij voorstellen”.
Sam begeleidde haar beschaamd naar Top, er zat een foutje in het protocol, en maakte een gebaar met zijn linkerhand. Majesteit kwam op Top af met twee uitgestoken handen, greep Tops rechterhand en zei, en het klonk oprecht: “Hartelijk dank voor Uw spontane toespraak”.
In de ontvangstruimte van “Zij aan Zij” vroeg Top aan de burgemeester: “Wat heeft de heer Niers eigenlijk gezegd toen hij naar U over boog. “Komt die spreker echt uit Diepenveen?” “Wat hebt U geantwoord?” “Nee, uit Nazareth. Je moet weten dat Jan rooms is!” Top nam zich voor zijn rechterhand nooit meer te wassen!
