174 Paniek in het 'Torentje'
Op dinsdag 9 september was Top voor het eerst naar wat hij noemde de ‘traumacursus, geweest. Drie leiders, een arts en twee manlijke verpleegkundigen, hadden zeer praktische EHBO-lessen gegeven. De arts, Marjolein de Winkel, was een jonge vrouw. Zij was zeer doelgericht. De verpleegkundigen, Johan Ravenhorst en Hendrik Beuker waren forse kerels. Zij konden wel tot de sterkste mannen van Nederland horen. Ze hielpen beiden zelf mee, als een ambulance uit voer. Ze lieten bij de oefeningen met de brancard duidelijk weten dat zij het fysiek gemakkelijk aankonden. Proefpersonen om mee te oefenen waren er nog niet geweest. Die kwamen pas over een paar weken. Karel had ook genoten van de lessen, bleek wel uit zijn reacties, toen ze na afloop naar huis fietsten.
Nu zat Top de krant te lezen. De televisie had als gewoonlijk voor hem weinig te bieden, en in de buurt van Diepenveen gebeurde genoeg om kennis van te nemen. Tegen half tien ratelde de telefoonbel. Er was verder niemand thuis, dus hij moest wel opnemen: “Ja”. Een gebarsten aristocratische mannenstem klonk paniekerig aan zijn oor: “Met de burgemeester. Kunt U onmiddellijk naar mij toe komen! We zitten helemaal omhoog!” “Waar bent U?” “Sorry …, thuis”. Top hing onmiddellijk op, liep rustig naar buiten, pakte zijn fiets, deed de dynamo tegen de voorband, stapte rustig op en fietste naar de Sallandsweg. Bij het Kerkpad stapte hij af, zette de fiets tegen de ambtswoning van de burgemeester op slot en trok aan de bel. Mevrouw deed open. “Drie trappen op”, zei ze lachend, “de heren zijn helemaal panisch”, en fluisterend: ”De spreker die ze gevraagd hadden voor het ‘Werkbezoek’ van de koningin op donderdag de negende oktober, heeft afgezegd”. Mevrouw bleef lachen … .
Trop besteeg de berg naar het ‘Torentje’. De deur ging al open, voordat hij kloppen kon. Sam omarmde hem bijna: “Daar is onze reddende engel misschien!” riep hij. Top trad de werkkamer binnen. Om het bureau zaten twee mannen, die meteen opstonden om hem de hand te drukken, en een jonge vrouw. De heren stelden zich voor als Veldwachter, wethouder, en Bieckman, directeur van ‘verstond Top niet’. De jonge vrouw was Ada Bunschoten. Ze noemde haar naam niet, maat Top kende haar wel, want ze beeldhouwde onder andere.
Top kreeg voor het bureau, tegenover de plaats van de burgervader, een stoel aangeboden. Hij ging rustig zitten. De burgemeester nam plaats achter zijn bureau.
“Meneer Meester. Ik heb een verzoek. Nee, laat mij het zo zeggen, wij hadden om bij het klank- en lichtspel in de sportzaal van ‘Zij aan Zij’ ter gelegenheid van het bezoek van de ‘konegin’ iemand gevraagd, een Diepenvener, haar toe te spreken met een duidelijk Sallands accent. Daarvoor zou hij een toespraak, goedgekeurd door de Rijksvoorlichtingsdienst, helmaal uit zijn hoofd moeten leren. Maar dat laatste verdomde hij! Hij wilde zelf de tekst opstellen! Dat kwam hij ons de vorige week vertellen! Toen hebben we een tweede man gevraagd, maar die bleek onze tekst niet eens te kunnen voorlezen! U bent onze laatste strohalm … . Ik weet dat U republikein bent, maar zou U ons toch uit de nood willen helpen? En kunt U Nederlands spreken met een Diepenveens accent? Wilt U de koningin toepreken?”
Top deed heel aarzelend, maar hij had allang beslist. Hij had Juliana altijd een fantastisch mens gevonden. Dat had niets met ‘het republikein zijn’ te maken, maar alles met menselijkheid en moederlijkheid. En met die speech was hij ook gauw klaar. Die leerde hij wel uit zijn hoofd onder leiding van de heer Bieckmann. En als hij het met de strekking niet eens was, koos hij in de sportzaal zijn eigen tekst. Op dat moment kon immers daar niemand meer iets aan doen!
Hij stemde toe. Met meneer Bieckmann maakte hij afspraken om bij hem thuis in Heeten te komen oefenen. De burgemeester was opgelucht. Hij liet Top op zijn eigen charmante wijze uit.
