157 Sarrebourg
Die zaterdagmorgen reden ze met zijn allen met twee auto’s naar Sarrebourg. Om kwart voor elf parkeerden ze in het centrum voor de ‘Mairie’, waar tevens volgens het grote ‘I – bord’ vreemdelingen hun informatie over de stad halen konden. Het gemeentehuis was tot twaalf uur geopend. De ‘Mairie’ zag er classicistisch uit, vonden Judith en Top. Zij gingen naar binnen, terwijl de anderen buiten in het heerlijke zonnetje op een bankje wachtten. In de hal zat achter een tafel een vriendelijke heer met een bakkebaard. Op de tafel lagen kleurrijke folders met verschillende afbeeldingen. Ze nodigden als het ware uit tot meenemen. Maar Judith en Top stelden zich eerst voor aan de vriendelijke man die bij hun binnenkomst onmiddellijk opgestaan was. Ze noemden hun namen en staken hem de hand toe. Hij greep van elk de hand en in duidelijk Vlaams zei hij: “Gij zijt ‘Ollanders. Ik zie ‘ut aan Uwe kledij en ik ‘oor ‘ut aan Uw praten. Welk één ‘onneur valt ons ten deel! Ik ‘eb ‘ier njog zelden ‘Ollanders ontvangen”. Top toonde zich oprecht verrast. Hij vroeg hoe een Belg in Sarrebourg verzeild raakte. De man vertelde dat hij er was blijven hangen, nadat hij er een taalstudie had gedaan naar het ‘Francique Mosellane’, de taal van de landstreek ‘Moselle’, Maar dat hij daar nu niet verder op ingaan kon, want hij moest tot twaalf uur werken. Hij stelde voor hen na twaalf uur rond te leiden door de stad en daarbij het een en ander over stad, omgeving en taal te vertellen. Dit aanbod namen Judith en Top graag aan.
Ze gingen weer naar buiten en vertelden aan de anderen wat ze beleefd hadden. “Hoe is het mogelijk?” reageerde Jan. Toen zochten ze een banketbakkerij met café bij de drukke markt en bestelden daar heerlijk slagroomgebak met voor Jan en de mannen ‘coka’ en voor Judith en Top ‘koffie verkeerd’, koffie met veel warme melk. Daarna liepen ze de drukke markt over met veel groentekramen, stalletjes met wild en gevogelte, speelgoed, textiel en ga zo maar door. Ze keken hun ogen uit allemaal, zag Top.
Toen ze precies om twaalf uur bij de ‘Mairie’ kwamen, deed Meneer net de zware deur op slot. Hij begon meteen met handen schudden en zei dat ze eerst naar het ‘Etang de lévêque’ zouden wandelen en vandaar een eind langs de ‘Sarre’ of ‘Saar’. Hij zei erbij dat ‘Sarrebourg’ in het Nederlands ‘Saarburg’ was. De bewoners, op dit moment ruim twaalfduizend, voelden zich al eeuwen heen en weer geslingerd tussen Frankrijk en Duitsland en zij hadden daardoor hun taal, wat hij altijd noemde ‘Moezels’, als voertaal behouden.
Top regeerde daar onmiddellijk op. “Dat is dus het dialect van de streek ‘Moselle’, zoals ‘Letzebuergesch’ of ‘Letzeburgs’ de voertaal van de Luxemburgers is”. Meneer beaamde dat. Jan vroeg wat de bewoners praatten als ze geen ‘Moezels’ spraken. Dat bleek ‘Frans’ te zijn. Toen kwamen ze bij het meer. De ‘gids’ vertelde dat de ‘Sarre’ daar door stroomde. Ze zouden straks die rivier een eind volgen. Judith vroeg of Meneer wist waar de naam ‘Bisschopsmeer’ aan te danken was, maar dat kon Meneer niet vertellen. Top vroeg zich ondertussen af, waarom ‘Meneer’ zijn naam niet genoemd had bij het voorstellen, maar hij durfde dat niet te vragen.
Ze gingen in de zon aan het prachtige meer zitten. Het uitzicht op de vrolijke zomerkleuren was schitterend. Scheepjes voeren op het water, een plezierjachtje voer voorbij en Top droomde van een vakantie met zijn ‘Sint Joris’ op dit watertje! “Kom, we gaan verder”, zei hun gids.
Ze liepen een eind langs de Saar, wat hier maar een smal watertje was en niet te vergelijken met de IJssel. Toen liepen ze door de mooie ‘Rue de la Sarre’ en Langs de ‘Quai Lebrun’. Waarschijnlijk was deze kade genoemd naar de grote Franse staatsman Lebrun uit de vorige eeuw. Daarna wandelden ze terug naar het centrum en ze namen afscheid van ‘Meneer’.
