153 Benno
Die zondag konden ze allemaal komen om hun promotie naar het volgende leerjaar te vieren op ‘Weltevree’. De vlag met oranje wimpel hing uit, niet in de eerste plaats voor Prins Bernhard, maar vooral voor Hans, Erna, Gerrit, Teun, Mientje, Welmoed en Guus, die allemaal met vlag en wimpel voor hun overgang naar de volgende klas geslaagd waren. Bij uitzondering waren Eddy, René en Hans ook aanwezig. Natuurlijk mochten Jos, Ineke en Peter, Judith en Jan en Oma ook niet ontbreken. En zo zaten ze dan met een heel gezelschap bij elkaar op de negenentwintigste juni, want de drie boeren met hun vrouwen waren er ook. Karel was ook uitgenodigd, maar die kon niet. Op de tafels stonden schalen met gebak en de kraantjespotten, drie stuks, geleend van de Drentse Vereniging ‘Harm Smeenge’ uit Deventer, gaven het geheel een extra feestelijk aan zien.
Het was een heel gekakel met zo’n vijfentwintig mensen bij elkaar. Af en toe was het stil, als er iemand iets heel bijzonders te vertellen had. Het viel Top op dat er maar drie waren die heel erg stil waren; Eddy, Hans en René. Hij wilde wel eens weten waarom. Hij wachtte echter met ernaar te vragen, want de mannen zaten toch wel te genieten van hun koffie met gebak. Toen de drankjes met hapjes op de tafels stonden, vond hij het wel genoeg. Hij vroeg om stilte. “Hans, René en Eddy, waarom zijn jullie zo stil? Is er wat bijzonders aan de hand?”
René stond meteen op. “We vinden het hier zo fijn op de boerderijen en op ‘Weltevree’, maar dat is binnenkort voorbij”. “Voorbij? Hoe komen jullie daar nou bij!” “Dat zeggen ze op ‘De Lathmer’”. “Wie?” “Onze huisgenoten”, zei Hans. “Volgend jaar mogen er drie anderen hierheen”, zei Eddy.
Top begon smakelijk te lachen. “Niks hoor, jullie mogen blijven van ons. Er mogen er nog drie bijkomen, maar dan vrouwen”.
De mannen klapten in hun handen en alle gasten juichten! De mannen namen nu voluit deel aan de gesprekken.
Een half uurtje later riep Eddy plotseling: “Stilte! Ik heb nog een mooi verhaal te vertellen!” Iedereen luisterde.
“Jullie denken dat Prins Bernhard vandaag jarig is?” “Ja!” riepen ze tegelijk. “Dat hebben jullie dan mooi mis! Hij was gisteren jarig, op de achtentwintigste. Dat heeft hij me zelf verteld. In negentienvijftig, in de zomer, waren mijn moeder en ik en nog een boel anderen op Soestdijk op visite op een woensdag in de zomer, achtentwintig juni, en we zaten bij Koningin Juliana in de tuin, en ik zat naast hem. Hij stond op en hij gaf mij een hand: “Ik ben Benno”, zei hij, “Hoe heet jij?” Ik zei dat ik Eddy heette en ik zei: “Jij bent morgen jarig, hè!?” “Faitelijk bin ik heuden jarieg”, zei hij. Toen vertelde hij dat hij op 28 juni 1911 in Jena geboren was, in de nacht. Daar was later 29 juni van gemaakt”.
Er viel een grote stilte. Top zag dat iedereen dacht dat men zoiets niet verzint! Maar Eddy kon het natuurlijk wel gedroomd hebben! En hij vroeg dat ook aan Eddy. “Dat heb je vast gedroomd”, zei hij. “Je gelooft me niet”, zei Eddy. Hij haalde het polshorloge van zijn pols, gaf het aan Top met de woorden: “Van de Koningin gekregen”. Top bekeek het horloge. Aan de onderzijde stond een inscriptie: Van J & B – 28-6-1950. Hij liet het klokje rondgaan. Ze werden allemaal nog stiller.
Even later gingen de gesprekken normaal verder. Gek, aan Eddy was weinig veranderd, maar hij leek veel zelfbewuster.
Toch was Top niet helemaal overtuigd. Toen hij een dag later, op maandag, in Deventer Wim Beltman ontmoeette, die de Prins goed kende, vroeg hij hem hoe vrienden van de Prins hem noemden. “Gewoon Benno”, zei Wim.
