150 Verrassingen
De volgende dag, elf uur. Top stond al op het erf te kijken toen uit het noorden Peters heli binnenkwam. De ‘Leeuwerik’ landde op de thuisplaat, Peter zette de motor uit en piloot en passagiers stapten uit. Peter bleek naast Tine ook Jos te hebben meegebracht. Die zei dat hij ook graag bij de bespreking rondom Mevrouw Janzen zijn wilde. Natuurlijk had Top daar geen bezwaar tegen, al was het voor hem een verrassing dat hij meegekomen was.
Samen liepen ze naar binnen. De geur van vers gezette koffie kwam hun al tegemoet en ze gingen gezellig zitten om de ronde conferentietafel in de ‘mooie kamer’. Tine serveerde de koffie. Ze ging ook rond met Diepenveense moppen, gebakken volgens het geheime recept dat al jaren bestond en bij niemand dan de bakker bekend was. Gezellig bespraken ze de laatste Diepenveense nieuwtjes met elkaar, onder andere dat bekend geworden was dat Koningin Juliana op donderdag de negende oktober dit jaar, negentien vijfenzeventig dus, op ‘Werkbezoek’ in Diepenveen komen zou. Toen zei Ineke plotseling dat zij ook een Krottmers nieuwtje had. “Ik binne in verwachting”, zei ze. Top voelde dat hij zijn wenkbrauwen optrok. Tegelijkertijd keek Oma hem aan. “Veur mien is dat gin verrassing; ik had het al ezieen en noe ik oe zoo ankieke, ziee ik oke al wat het wördt”, lachte ze. “Möör ik wil het nog nieet weten”, zei Ineke. “Het mot een verrassing blieven veur Peter en mien”.
Oma knikte. Ze begreep het. Ineke zei dat ze verwachtte dat de kleine eind oktober geboren worden zou.
Op dat moment kwam er een vrouw met een fiets aan de hand het erf op lopen. Top stond op, ging naar de achterdeur. De vrouw stalde haar fiets op de standaard vlak bij de deur, zette hem op slot en kwam met uitgestoken hand op hem af. Ze lachte vriendelijk . Ze schudden elkaar de hand. “Judith Janzen”. “Top Meester”. Hij zag dat ze niet slank, niet mollig was maar ‘gewoon’. Ze had donker haar, het leek ongeverfd. Ze droeg geen bril. Ze had een lage sonore stem. Ze kwam uitstekend op hem over. Zij kon qua uiterlijk een ‘fonds’ vertegenwoordigen.
Samen liepen ze naar binnen. Daar maakte ze een voorstellingsronde. Top observeerde de anderen tijdens het voorstellen. Hij zag dat Judith ook op de anderen indruk maakte. Dat deed hem goed. Jos bood haar een stoel aan. “Koffie?” vroeg Oma. “Graag, met een beetje melk en zonder suiker”, antwoordde ze, daarmee vragen voorkomend. Het antwoord toonde haar zelfverzekerdheid, vond Top.
Peter heette haar van harte welkom en vroeg haar iets over zichzelf te vertellen. Ze vertelde haar levensloop, vanaf haar geboorte in Twello in negenendertig, ze was nu zesendertig, tot de dood van haar man een paar weken geleden. Bij het laatste was ze erg geroerd. “Maar ik heb wel een aangename verrassing gehad. Mijn man heeft zonder mijn medeweten een levensverzekering afgesloten na de geboorte van Jan en na ons trouwen, op zijn leven. Wij zijn voor al onze verzekeringen bij de UBO, Uitkering Bij Overlijden, in Utrecht. Die hebben natuurlijk een overlijdensbericht van mij ontvangen, omdat een aantal verzekeringen stoppen kan. Vanmorgen kreeg ik bericht dat de uitkering bij zijn overlijden aan mij wordt uitgekeerd. Dat is een heel bedrag. Als ik dat goed ‘wegzet’, kunnen Jan en ik er bijna van leven. Ik moet dan wel goedkoper gaan wonen”.
Peter vroeg hoe het zijn zou, als ze als secretaris van zijn welzijnsfonds in dienst treden zou. Ze antwoordde dat ze dat graag doen zou. “Maar daar hoeft niet zo’n grote vergoeding tegenover te staan, want met een kleine aanvulling kan ik me goed redden”, zei ze. Ze zei dat het minimumloon voldoende zijn zou. Dat was een verrassing voor Peter en de anderen. Ze werd onmiddellijk met de steun van alle anderen tot ‘Secretaris Welzijnsfonds’ benoemd!
