146 Naar Bronkhorst
De eerste week van april bleef het nog winters, maar toen brak de lente definitief door. Het werd heel mooi weer om te gaan varen. Tine wou wel graag naar het kleinste stadje van Nederland, ten zuiden van Zutphen aan de IJssel. Volgens haar was dat zo’n dertig kilometer varen. Top bekeek de vaarkaart eens. Hij zag dat kilometerbord 946 bij Deventer stond, 939 bij Gorssel, 927 bij Zutphen en 917 bij Bronkhorst. Tine had dus gelijk. Met de ‘Sint Joris’ moest dat op een zondag te doen zijn. Jammer dat de heren van De Lathmer dan niet mee konden, want die kwamen ’s zondags niet. “Dan goa we op zoaterdag de negentienden; dan bint ze der wel”, zei Tine. Dat was afgesproken.
Het was die zaterdag prachtig weer. Ze wandelden om ongeveer negen uur met zijn vijven van de boerderij naar de jachthaven aan de Rembrandtkade. Ze gingen langs ‘de Halve Kaa’, een serie huisjes die spottend nog altijd ‘De Halve Konte’ genoemd werden door veel Diepenveners. Ze kwamen langs Drijver’s Tennispark. Dat bestond nu al weer bijna vijfentwintig jaar, vertelde Top aan de anderen. DTC, Drijver’s Tennisclub, was een afsplitsing van DLTC, Deventer Lawn Tennisclub. Die club tenniste aan de Ceintuurbaan, wist hij ook nog. Eddy wilde weten of Top ook tenniste. Top zei dat hij niets met tennissen had. Tine had als meisje wel getennist, zei ze, maar ze was er later mee gestopt door een tennisarm.
Ze kwamen op de Rembrandtkade, liepen over het fietspad richting haven. Bij de rioolwaterzuivering bleef Top staan. “Jullie staan hier bij een ecologisch hoogstandje”, zei hij. “Hier wordt al het rioolwater van Diepenveen, Schalkhaar en Deventer naartoe gevoerd en gezuiverd. Het gezuiverde water vervolgt daarna zijn weg door de IJssel. Is dat geen wonder?” Hans wilde weten hoe dat dan ging. Top beloofde met de mannen zo gauw mogelijk een excursie te maken naar dit zuiveringsstation in het ‘Waterschap Groot Salland’.
Ze liepen verder. Jos had het schip al op een tochtje voorbereid. Toen ze aan boord waren, de vlag gehesen was, konden ze varen.
Stil stonden de heren aan dek het IJssellandschap te bewonderen. René had gedurende de wandeling niets gezegd. Bij het gele kilometerbord met zwarte letters op de linker IJsseloever deed hij pas zijn mond open: “Wat betekent dat?” Hij wees op het bord. “Dat wij hier negenhonderd en zesenveertig kilometer van Basel varen”, zei Top. “Dus Deventer ligt een kleine duizend kilometer van Zwitserland”, vulde Tine aan. “Daar wou ik best eens heen”, zei Hans. “Jullie mogen van ’t zomer mee naar Frankrijk, kamperen”, zei Top. Tine keek hem verbaasd aan. “Het viel me zo maar in”, zei Top. “Prima toch!” zei Tine.
Ze genoten van het lichte groene rivierlandschap. René sprak weer helemaal niet. Top zag hoe hij als het ware met ogen en oren alles indronk wat hij zag. Door zijn open mond leek het allemaal naar binnen te glijden. In Gorssel troffen ze bord 939. In Zutphen zagen ze 927. Toen was Bronkhorst snel bereikt. Ze legden aan. Top schakelde de motor uit. Toen gingen ze aan wal.
Ze liepen rustig over de keitjes van het malle weggetje naar de eerste boerderij, waar een kunstgalerie gevestigd was. Je kon er heerlijk buiten zitten bij een theeschenkerij. Die was klaarblijkelijk aan de kunsthandel verbonden. Ze zochten een plaatsje in het zonnetje. Vlak bij hen zat een man met de rug naar hen toe. De man keek om op het moment dat zij gingen zitten. Top kende hem niet, maar herkende hem meteen. Het was de Commissaris van de Koningin in Gelderland: Molly Geertsema.
De man stond op, stak Tine de hand toe en stelde zich voor. Stijf en wat deftig gaf hij ook de anderen een hand. Toen draaide hij zijn stoel en hij kwam bij hen zitten.
