140 Praktijkvoorbeelden
Jos ging nu over tot het geven van voorbeelden. Hij liet iemand solliciteren in de administratieve sector. Bij het beoordelen van de sollicitatie werd natuurlijk het taalgebruik beoordeeld. Er werd gekeken naar de vooropleiding. Dat moest een ‘administratieve’ zijn. Er werd gekeken naar de leeftijd. Die moest achttien jaar of ouder zijn. Een middelbare opleiding moest immers voltooid zijn. Werd aan al deze voorwaarden voldaan, dan werd de betrokkene aangesteld als tijdelijk administratief medewerker of ‘tam’. Een ‘vam’ of vast administratief medewerker hield toezicht op zijn of haar werk. Had de medewerker de verschillende disciplines onder de knie, praktisch, dan volgde een vaste benoeming tot ‘vam’. Vanaf dan was zij of hij deelhebber aan het bedrijf. Het salaris werd met drie procent verhoogt en omdat ‘Parnes’ zijn eigen bank had, de ‘Parbank’, werd maandelijks vijftig gulden op die bank voor de deelhebber gestort. Dat kon de deelhebber dadelijk opnemen, maar aangeraden werd deze stortingen met rente op rente te laten staan. Er was een vaste rente van bijvoorbeeld vier procent per jaar. “Rèkent dat oaver viefentwintig jöör möör ens uut met samengestelde intrest”, zei Jos. De volgende treden op de ‘maatschappelijke ladder’ kon de medewerker nemen op zijn eigen ver’diensten’. Verkiezing leidde tot ‘evam’ of eerste vast administratieve medewerker. Die werkte gewoon mee, maar leidde bijvoorbeeld ‘het overleggen’ bij meningsverschillen. Ook de ‘ham’, hoofd administratieve medewerkers, werd gekozen. Ook die bleef gewoon meewerken, maar had de volledige coördinatie. De ‘leidende’ functies leverden steeds een extra salaris op van drie procent. Bovenaan de trap stond de functie van ‘directeur administratie Parnes’ of ‘dap’. Ook die werkte gewoon mee zonder poespas en enkel op een redelijk salaris. Wie financiële aspiraties had, kon het wel vergeten. Vrouwen en Mannen die werkten om zo rijk mogelijk te worden, konden wel stoppen! Het bedrijf heette niet voor niets ‘Parnes’. Het verzorgde de maatschappij en de medewerkers goed, want die verzorgden het bedrijf goed. Doel: een economie ontwikkelen die mensheiddienend is. “Punt uit!” Jos schreeuwde dat laatste uit. Toen begon hij aan het tweede voorbeeld.
“Jullie weet allemoale dat ene van onze zeuven leerlingen van het scheultjen Hans heet en dat diee noe op de slagersvakschole geet. Stel dat hee bie ‘Parnes’ als slager in de lèvensmiddelenbranche solliciteert, Dan geet het in diee ‘uutvoerende dienst’ precies zoo”. Jos legde uit dat hij, Hans, dan begon als ‘tum’, ‘tijdelijk uitvoerend medewerker’. De trap was voor hem als volgt: ‘tum’, ‘vum’, ‘evum’, ‘hum’, ‘dup’. Er zou geen verschil meer zijn in salariëring tussen hoofd- en handmedewerkers. Bovendien hadden allen, zowel vrouwen als mannen de maarschalkstaf in hun ransel, kortom iedereen kon de ‘top’ bereiken.
Jos zei ook nog dat natuurlijk voor medewerkers die niet helemaal redzaam waren, die door lichamelijke en of verstandelijke ‘onvolkomenheden’ steun nodig hadden bij ‘Parnes’ extra financiële maatregelen genomen moesten worden. “Let wel, ze blieft vallen onder dezelfde regeling, möör diee extra financiële zörg kump ter bie”. Hij vond dat hun ‘bestaan’ niet lijden mocht onder hun constitutie.
Toen hij zweeg, was het lang stil …. . “Grandioos”, zei Tine. En Top vroeg hoe hij erop gekomen was. Jos zei eerlijk dat het idee niet nieuw was. In niet te grote, niet beursgenoteerde bedrijven, was dit systeem al toegepast. Hij kende er zelf drie, waaronder een groot aannemingsbedrijf. Het liep geweldig!
Peter vertelde dat als niemand aanmerkingen had, het systeem zo gauw mogelijk in ‘Parnes Nederland’ ingevoerd worden zou. Toen sloot hij de vergadering.
Top wandelde naar Eppe Harmsen. Hij ging met ‘Rojan’ stappen. Het was zacht weer en droog.
