136 Kasteel Rechteren
Zo’n drie kwartier later reden ze verder, richting Hellendoorn. Daar wezen de borden richting Daarle. Wat een rustig rijden was het daar en wat een prachtige uitzichten. Ze kwamen door Den Ham. Nu kwamen ze door een stuk wel heel prachtige natuur richting het toeristencentrum Ommen. In Ommen staken ze de Vecht niet over, want de richting Vilsteren werd door de borden aangegeven. Ook de weg naar Vilsteren was prachtig en … stil. Rustig zaten de heren te genieten. In Vilsteren stapten ze uit bij het landgoed. Daar maakten ze een stevige wandeling. Het weer was niet zo mooi, maar de natuur en het dorpje vergoedden veel. Dat kon Top aan de glunderende gezichten van zijn vrienden zien. Hij besloot om nog veel vaker met hen op stap te gaan. Bovendien was het nog leerzaam ook voor hem! “Het zijn de kleine dingen die het doen”, dacht hij.
Na de wandeling gingen ze bij “Herberg De Klomp” eten. Allemaal hadden ze wel trek in een boerenomelet, een echte Sallandse. Ze smulden. Daarna reden ze richting Kasteel ‘Rechteren’. Top reed heel langzaam, zodat de mannen rustig de natuur in konden kijken om het wild waar te nemen. Door een weiland zagen ze een wilde kat of iets dergelijks sluipen, maar het kon ook wel een vos of een ander roofdier zijn. Top greep zijn veldkijker. Hij meende dat het een vos was, maar zeker was hij niet.
Bij ‘Rechteren’ stopten ze weer. Vanaf de weg keken ze naar het prachtige nog steeds Middeleeuws aandoende kasteel. Ze liepen door het monumentale ijzeren hek de oprijlaan in, gingen de stenen brug over, die uit een paar bogen bestond en ze stonden voor het bordes naar de geweldige eikenhouten deuren te kijken. Als op commando ging er eentje open. Een lieve nog jonge vrouw daalde de trappen af en stak de “heren” de hand toe. “Gravin Elisabeth van Rechteren, U bent mooi op tijd. Komt U binnen”. Verbaasd volgden de heren de gravin de trappen op, nadat ze haar de hand gedrukt hadden. Gelegenheid om zich voor te stellen kregen ze niet. Mevrouw ging de heren voor naar de salon en noodde hen tot plaatsnemen in leren fauteuils. Op dat moment rinkelde de telefoon. De gravin nam op. Ze luisterde even aandachtig. Toen zei ze ”Ik dacht dat U al hier was … . Dan heb ik dus onverwachte gasten binnengelaten”. Toen hing ze op en ze schoot in een hartelijke lach! “Pech onderweg! Mijn gasten komen niet! Ben ik even blij dat ik U binnen gelaten heb! Kom, ik haal thee”. Ze liep naar de theetafel, schonk de blijkbaar verse thee in, reed de tafel langs de heren, zodat ieder zijn kopje pakken kon. Ze presenteerde Dalfser moppen. Toen begon ze over het kasteel te vertellen. Dat het lag op een eiland in een dode arm van de Vecht. Ze was er trots op dat dit het enige kasteel in Overijssel was uit de Middeleeuwen dat bewaard gebleven was. De buurtschap was naar het kasteel genoemd. Begin veertiende eeuw behoorde het aan de Heren van Bentheim. Daarna werd het een tijdje bewoond door ene Herman van Voorst. Top vroeg zich onmiddellijk af of dat misschien een voorvader was van zijn goede kennis Loek van Voorst uit Deventer. Die had zo’n prachtige aristocratische toneelstem; hij kon zo uit dit kasteel weggelopen zijn.
Vanaf de zeventiende eeuw hadden er regelmatig Van Rechterens op het kasteel gewoond. Zijzelf was Elisabeth Marguerit Carola gravin van Rechteren Limpurg, geboren in 1938. Ze was dus inderdaad nog jong.
“Zo”, zei zij na de thee, “nu gaan we het huis bekijken”. Ze liep met hen terug naar de vestibule, stelde haar gasten voor aan haar voorouders die in groten getale in portretvorm aan de wanden hingen. De familieportretten toonden echte aristocraten. Zij zouden hun ‘onderdanen’ wel aardig geknecht hebben. Ze liet de andere ruimten zien, met onder andere de schilderijen van de Zwolse kunstschilder Herman ten Oever, alle uit de Griekse Geschiedenis en Mythologie. Curieus, maar niet mooi, vond Top.
