130 Veiligheid gewaarborgd
Zaterdagsmorgens, Top zag dat het nog donker was, denderden voeten over de loopplank. Top sprong meteen uit zijn kooi. Een jongensstem klonk over het water: “Een gratis ‘Telegraaf’ voor de slachtoffers van de overval!” Top ging dadelijk aan dek. Hij pakte de krant aan. Een grote kop boven de hele voorpagina in chocoladeletters: Mislukte Overval op Sint Joris. Hij keek naar de kade. Enkele mensen stonden voor het huis aan de overkant te kijken naar twee werklieden die bezig waren glassplinters te verwijderen. Daarna zouden ze zeker nieuwe ruiten gaan zetten. Hij ging snel naar binnen, schoot zijn ochtendjas aan en zijn slippers en ging naar de overkant. Een kleine man, ook in ochtendjas, stak hem onmiddellijk de hand toe en hij stelde zich voor. Hij vertelde dat in de vroege ochtend van vrijdag bij hem gebeld werd en dat hij gedacht had dat het studenten waren die belden om te informeren of ze kamers konden huren, maar dat de vier kerels die voor de deur stonden, hem omver geduwd hadden, over hem heen gevallen waren en hem gekneveld hadden met plastic tape. Ze hadden hem op een stoel gebonden en in de keuken gezet. Zodoende. Top begreep uit het verhaal dat de man de bewoner en eigenaar van het huis was. De toeschouwers hadden meegeluisterd en ze begonnen Top nu vragen te stellen. Geduldig legde hij uit dat hij in Diepenveen woonde, dat hij met de ‘Sint Joris’ op weg was naar ’t Dok’, de jachthaven van Delfzijl en de kleine scheepswerf daar. Dat was blijkbaar voldoende, want de mensen vroegen niet verder. Toen ging hij weer aan boord.
Hij las het stuk in ‘De Telegraaf’, constateerde dat het er echt wel mee door kon. Toen wekte hij Tine en Jos en hij ging zichzelf voor die dag klaar maken. Om negen uur zaten ze aan het ontbijt. Toen verscheen de jeep van Peter op de kade. Ineke en Peter stapten uit en renden de loopplank over. Ze stoven de kajuit in en vlogen op Tine af: “Wat zul iej bang ewest wèèn!” riep Ineke. Ze viel haar moeder om de hals. Die merkte heel nuchter op dat zij misschien het hoofd het meest koel gehouden had, want dat zij juist de overval voorkomen had, al was haar veronderstelling dat de boeven kamers te huur hadden aangeboden, niet juist geweest!
Peter vond dat ze voorlopig mooi van bedreigingen af waren. Hij vertelde nog dat sinds gister zijn Krottmer bewaking genoot. Een fregat van de Koninklijke Marine voer in de vaargeulen rondom het eiland. Verder zou er een peloton mariniers vandaag al op Krottmer gelegerd worden.
Na het ontbijt gingen ze met zijn vijven ‘Stad’ in. Ze konden niet vaststellen of er agenten in burger met hen mee ‘kuierden’, dus het was heel gezellig. Toch deed zich een incidentje voor. Jos had zich in een herenmodezaak een colbertje gekocht. Toen hij, tegelijk met een andere klant, de zaak uitliep, ging plotseling het alarm af. Een ijverige veiligheidsman rende op hem af, greep hem in de kraag en sleepte hem naar de balie. Ze zagen de andere klant een sprintje maken en Ineke rende hem achterna. Toen hij buiten in de massa dreigde te verdwijnen, haalde ze hem in, zag Top. Ze haakte hem pootje! Hij ging onderuit. Een man die haar gevolgd was, haalde een paar handboeien van zijn heup, wrong de armen van de dief op de rug en sloeg hem in de boeien. Hij nam de boef mee de winkel weer in. Toen stelde hij zich voor: “Pekema, gemeentepolitie Groningen”. De veiligheidsman maakte duizend excuses tegenover Jos. Die lachte hartelijk en zei: “Dat kon U toch ook niet weten?!” En samen wandelden ze verder. Pekema bewaakte de arrestant. Een politieauto zou hem komen halen.
Inmiddels was nog een agent zo verstandig geweest zich aan Top en zijn familie voor te stellen: “Schuitema, collega van Pekema”. Tijdens hun verder wandeling leek hij verdwenen. Pas toen ze bij ‘De Drie Gezusters’ binnen gingen, zagen ze hem met nog een man binnenkomen. De heren gingen een paar tafeltjes verder zitten. Zoiets stelt een mens gerust!
