128 Bewaking
De heer Buiter greep in zijn binnenzak. “Het wordt tijd dat ik me officieel legitimeer. Hier is mijn paspoort”. Hij haalde het document tevoorschijn. “Hier is bovendien mijn ambtsketen”. Hij toonde de zilverkleurige ketting met een dikke ronde schijf eraan. Tine zei dat ze blij was dat hij zich legitimeerde. “Ik vertrouwde Uw eerste mededeling voor geen cent”. De burgervader legde uit dat hij de ‘baas’ van de politie in Groningen was. En dat binnen zijn gemeente zijn mensen de taak van de rijkspolitie over moesten nemen. Hij legde uit dat hij van mening was dat degenen die beschermd moesten worden, zelf daarvan op de hoogte moesten zijn. Zijn collega Scholten van Delfzijl had hem gezegd dat mevrouw en meneer Van Munckhuysen al wisten dat voor hun bescherming de rijkspolitie ingeschakeld bleef. Het korps van Delfzijl had niet voldoende mankracht om zelfstandig de nodige bewaking van lijf en goederen te bieden.
“Interpol heeft deze hele actie op touw gezet. In Parijs was een inval gedaan bij een vermeende maffiabaas en daar zijn kaarten, tekeningen en foto’s gevonden van plekken in Nederland, waar U en de Uwen regelmatig verblijven. Wij hebben kopieën daarvan ontvangen. Diepenveen en omgeving zijn daarbij, vaarwegen naar en om Krottmer. Niemand weet of er kidnapping van een of meer personen verwacht worden kan, of er inbraken gepleegd gaan worden, of er afpersing plaats zal vinden. Zeker is het in elk geval dat door de inval de misdadigers gewaarschuwd zijn! Ze zullen dus heel slim te werk gaan. Tot nu zijn we hun een stap voor, maar dat kan een remmende voorsprong zijn. U kunt in elk geval vannacht gewoon aan boord blijven. U bent aan alle kanten beveiligd!”
Ze vonden het maar wat! Top verwoordde dat. “Als U niet gekomen was, hadden wij van niets geweten. Dan waren we onbezorgd verder gegaan, maar wat had dat tot gevolg kunnen hebben? Nu U ons op de hoogte gesteld hebt van onze ‘bedreigingen’ tussen aanhalingstekens, zijn we bezorgd geworden, maar ook alert! Ik denk dat U er goed aan gedaan hebt ons te waarschuwen. Wij gaan niet liggen of zitten wachten of er wat komt, wij gaan gewoon door, maar zullen heel goed onze ogen en oren open houden, ook in onze slaap!” Toen begon hij te lachen.
Tine wees erop dat er aan de overkant een souterrain te huur was. “Dat is verdacht”, zei ze. De burgemeester begreep haar niet. “Nou, het is mogelijk dat daar al iets of iemand is. Misschien wil men voorkomen dat mensen regelrecht naar de deur van het souterrain gaan, maar dat ze bij de woning gaan aanbellen! Dat de eigenaar helemaal niet open doet! Dat daar al misdadigers zitten!” De burgemeester dacht lang na. “Stel dat U gelijk hebt! Dan moeten ze geweten hebben dat U hier zou aan leggen! Dan moet iemand uit Uw kringen dat doorgegeven hebben!” “Dat zou kunnen”, zei Top, “want ik heb enkele weken geleden de tocht gepland en die met de bekenden onder de koffie besproken!”
De burgemeester stond op. “We nemen de proef op de som. Uw zoon belt zo meteen aan de overkant om zogenaamd een kamer te huren. Wordt er opengedaan, niets aan de hand! Verschijnt er niemand, dan doen we een inval! Ik kijk uit de verte toe, natuurlijk. U steekt even Uw hand op, als niemand opendoet”. Jos knikte: “Ik was toch al van plan te gaan”.
De burgemeester vertrok met zijn fietsje en een paar minuten later liep Jos naar de overkant. Hij drukte op de bel. Een schrille rinkel echode door het pand. Niemand deed open. Jos belde nogmaals. Hij meende op de eerste verdieping vitrage te zien bewegen. Hij liep het bordes af, keek nog eens om, ving een glimp van een gezicht bij een bewegend gordijn. Een auto ging voorbij. Jos stak zijn hand op, ten teken dat hij wilde oversteken. Hij liep terug naar het schip, ging aan boord en naar de kajuit. “Ik denk dat Ma gelijk heeft”, zei hij.