112 Het huwelijk
Vrijdag, 1 november 1974. Precies om tien uur landde Peters helikopter met Peter en zijn moeder achter ‘Weltevree’. Bloemist Flierman stond al klaar om het bruidsboeket aan Peter te geven toen die uitstapte. Peter was in een heus trouwpak met zwart colbert en gestreepte broek. Zijn grijze ‘hogezije’ droeg hij in zijn rechterhand. Een prachtige corsage sierde zijn linker revers. Zijn moeder was helemaal, van top tot teen, in het lila, wat haar prachtig stond.
Top leidde beiden naar binnen, waar Ineke al in een prachtige witte bruidsjapon, overigens zonder sluier, te wachten stond. Peter omhelsde haar en legde het boeket in haar armen als een baby. Tine stond te glunderen naast Ineke. Ze zag er goddelijk uit in haar crèmekleurige lange japon. Karel Dieben, getuige voor Peter, stond er in het grijs ook keurig bij. Jos was in het lichtblauw. Hij was Inekes getuige. Ook de bruidsjonkers waren in colbert. De mannen straalden. Lot en zijn vrouw waren er niet. Die gingen regelrecht naar het gemeentehuis in Schalkhaar. Flierman speldde ieder een prachtige corsage op.
Het gezelschap bleef in de kamer wachten tot half elf. Er werd eerst koffie gedronken. Toen reed de landauer voor, getrokken door twee prachtige schimmels, met de gebroeders Harmsen in vol koetsiersornaat, met garibaldi, op de bok.
Voorzichtig geleidde Peter zijn bruid naar de wagen. Eppe Harmsen klapte de instap omlaag en hielp haar voorzichtig instijgen. Peter kwam er vlot achteraan. Toen reed de calèche voor met Dorst als koetsier. De drie bruidsjonkers stapten glunderend in en de moeder van Peter en … Oma. Boer Toer zat op de bok van de gesloten koets. Top en Tine en de beide getuigen, Jos en Karel, namen daarin plaats. Om tien over half elf reden ze. In redelijke draf ging het door het ‘Driekwartierslaantje’, over de Raalterweg en de Koningin Wilhelminalaan naar Schalkhaar. Ze waren om vijf over elf ter plekke. De burgemeester stond, met ambtsketen, op het bordes van het gemeentehuis hen op te wachten. Hij ontving het bruidspaar en het gevolg met een handdruk en hij leidde hen persoonlijk naar de trouwzaal. De bode geleidde eerst het bruidspaar naar hun plaatsen, dan de getuigen en de ouders en de bruidsjonkers. De trouwzaal zat vol. Top kende veel van de aanwezigen. Vlak achter hem zat de commissaris van de koningin in de provincie Groningen. Die was natuurlijk ambtshalve aanwezig, want Krottmer hoorde tot zijn provincie. Hoe heette die ook weer? Toxopeus! Meester Edzo Toxopeus. De man naast hem kende hij absoluut niet. Misschien was dat wel de burgemeester van Delfzijl. Het niet op de kaart staande Krottmer hoorde immers bij die gemeente.
De burgemeester nam het woord. Hij begon met zijn excuses te maken aan de commissaris van de koningin in Groningen en burgemeester Scholten van Delfzijl. Zij hadden immers dit huwelijk willen sluiten, Maar “Voor U, helaas, hebben bruid en bruidegom U niet gekozen als ambtenaar van de burgerlijke stand. Ik betwijfel trouwens, Meneer Toxopeus, of U wel als zodanig had mogen optreden. U bent geen bijzonder ambtenaar van een gemeente. Bruid en bruidegom wilden nu eenmaal in de gemeente Diepenveen trouwen”.
Verder verliep de huwelijkssluiting zoals gebruikelijk: De akte werd niet in zijn geheel voorgelezen, de ouders tekenden na bruid en bruidegom, de getuigen tekenden en … de toespraak was heel kort, “want Uw huwelijk zal in de dorpskerk in Diepenveen kerkelijk bevestigd worden”.
Na afloop van de korte plechtigheid werden Ineke en Peter door alle aanwezigen uitbundig gefeliciteerd. De burgemeester van Delfzijl kwam zich nog even aan Top en Tine voorstellen als “Scholten, burgemeester van Delfzijl, zeg maar Paul”.
De rijtuigen reden weer voor en even later was de stoet op weg naar de kerk in Diepenveen. Ze hadden nu veel bekijks langs de route. Precies om twaalf uur arriveerden ze.
