107 Zwabberen en varen
Woensdag, 23 oktober 1974. Top ging al om negen uur met Tine naar de jachthaven in Deventer. Aan de Rembrandtkade konden ze gemakkelijk parkeren. Ze liepen langs het pad de dijk af naar de steiger waar hun ‘jachtje’ lag. Jachtje was feitelijk een verkleining. De meesten zeiden van hun schip: “Dat is een aardig jachtje”.
Op de steiger stond een man met een hond aan de lijn naar hun aak te kijken. Hij begon meteen te praten: “Noa-ebouwd met as veurbeeld den van Trix?” Top lachte: “Nee, Gerrit, dat is ummegekeerd; diee van de Prinsesse is ebouwd nöör dit medel!”
“Hee, iej kent mien?” Top gaf hem een hand. “Top Meester, wiej hebt bie mekäre in de klasse ezèten op de Hogere Handelsschole. Dit is mien vrouwe, Tine”.
Gerrit stak Tine spontaan de hand toe. “Goat ulie varen?” vroeg hij. “Wiej goat eerst zwabberen, dan vären wiej nöör de Potheufd um Diesel en vers water te tanken”, zei Top. “Wo’j soms mee? Dan mo’j een uurken of twee wachten, dan binne wiej zooverre”.
Gerrit zei dat hij graag mee wou en dat hij hun wel helpen zou. Top vond dat een heel goed idee en Gerrit legde zijn herder, Kazan, vast aan een paaltje bij het schip. Toen gingen ze aan boord. Er werd niet veel gepraat maar hard gewerkt; eerst toonde Top Gerrit het schip van achter- tot voorsteven: De mooie stuurhut met geelkoperen stuurwiel, de grote leefruimte van elf bij vier meter in lichtbruin eiken kleur, met zes vaste stoelen, een aanrecht, een vernuftig aangelegde centrale verwarming op gas, vier mooie gaspitten om te koken, de afscheiding met gordijnen naar het slaapgedeelte, de vier ruime kooien voor de nachtrust – twee aan twee boven elkaar, het deurtje naar het vooronder – naar de mondvoorraadruimte met koelkast, de 220-volts elektriciteitsvoorziening, aangelegd door een ingenieur van de marine.
Het ingenieus geplaatste toilet imponeerde zelfs Gerrit en niet te vergeten de mooie badruimte.
Top gaf Gerrit de leren puts met leren ‘touw’: “Hier, heb iej de putse. Ik zal oe veurdoon hoe o’j döörmee ummegoat. Iej smiet hem zoo in het water. Dan trek iej hem op en hee kump vol an dek!” Gerrit moest wel vijf keer oefenen voor hij een volle ‘putse’ boven kreeg, maar toen ging het van een leien dakje. Van achter naar voren zwabberde Top er lustig op los. Gerrit werd steeds bedrevener in het water putsen! Door de vensters zag Top hoe Tine aan het sloven was met stofzuiger, stoffer en stofdoek. Het zweet parelde onder haar gelegenheidshoofddoekje van een rode boerenzakdoek uit!
Precies om elf uur waren ze klaar met zwabberen. Top en Gerrit gingen naar de kajuit via de stuurhut. Kazan mocht mee. Het rook heerlijk naar koffie! Ze lieten zich vallen in de gemakkelijk met rood leer beklede stoelen. “Iejluu bint wel rieke”, zei Gerrit. “Völste”, zeiden Top en Tine tegelijk. En Top vervolgde: “Wiej zeukt veurtdurend nöör middelen um onze riekdom zoo te loaten vleujen dat anderen der van mee profiteert”. “Dat is een loffelijk strèven, möör dat lukt oe nieet; de duvel schit toch meestal op de grote hoop ”, zei Gerrit. “Der is te völle egoïsme onder de rieksten”. Top zweeg. Helemaal oneens was hij het niet met Gerrit.
“Kom, wiej goat varen”. Top stond op, liep het trapje op naar de stuurhut, ontgrendelde het stuurwiel en de brandstoftoevoer, startte de motor. Die liep meteen. Hij liet de motor een aantal minuten stationair warm draaien en vroeg toen aan Gerrit de beide trossen los te gooien, wat gebeurde. Voorzichtig zette hij het schip in zijn achteruit en stuurde zo dat de voorsteven zich losmaakte van de steiger. Toen ging het op nog geen halve kracht vooruit naar het midden van de haven en over stuurboord naar open water. Top zette het blauwe schild open om tegenliggers te beduiden dat hij links ging varen om de stroomdraad te vermijden. Toen voer hij op volle kracht vooruit. Een schok van geluk ging door hem heen. Vrij!
