94 Wiedergutmachung
Om tien uur ’s morgens van maandag de tweeëntwintigste juli vertrokken ze weer van de camping. Peter bleef alleen en een beetje triest achter. Maar ja, zijn werk voor de kerk bleef, dus hij ook.
Ze reden de vele kilometers weer afwisselend, Top en Jos. Het was droog en de zon scheen gelukkig. Ze konden voldoende pauzes houden onderweg, want het ging immers huiswaarts.
In de buurt van Ibbenbüren haalde Top met grote snelheid een vrachtwagen in. De weg ging daarna met een nogal scherpe bocht rechts naar boven een heuvel op. Daar gaf een ‘Polizeibeamte’ in uniform, groen en wit, een duidelijk stopteken. Top reed de wagen op de vluchtstrook en stopte. “Führerschein bitte”, zei de politieman vriendelijk. De man nam het rijbewijs aan en gaf het aan een tweede agent die naast hem stond. “Gültig”, zei deze.
“Sie bekommen eine Verwarnung, denn Sie haben eine Ordnungswidrichkeit begangen auf Grund der paragrafen sechsundfünfzig bis achtundfünfzig des Gesetzes über Ordnungswidrigkeiten”.
Top begreep niet welke misdaad hij begaan hebben kon. Maar ja, als het bij een waarschuwing bleef! Dat kostte hem niets! Maar dat had hij mis.
De vriendelijke agent vertelde hem dat hij bij het bord “Verboden voor alle motorvoertuigen elkaar in te halen” een vrachtauto had ‘überholt’. Daar kreeg hij een waarschuwing voor. “Danke schön für diese Bemerkung. Jetzt können wir weiter fahren”, zei Top in zijn beste Duits. De agent drukte hem een ‘Zettel’ onder de neus, waarop onder elkaar drie bedragen stonden. Hij wees het bovenste bedrag aan. ’10,-DM’ las Top. Een waarschuwing kostte in Duitsland geld! Hij reageerde onmiddellijk. Door de hoogte van de vrachtwagen had hij immers dat bord nooit kunnen zien. Hij legde dat duidelijk uit. De agenten keken elkaar aan. Ze haalde de schouders op. “Ordnung musz sein”, zei de ene agent en de andere knikte. Toen viel plotseling uit Tops mond: “En ik betale nieet, ik hebbe gin misdoad begoan. Wacht èven, in de oorlog hebt de soldoaten mien bie het vluchten de fietse ‘eklaut’ en diee wil ik eerst weerumme, a’j dat möör weet”. De ene agent begon luid te lachen: “Doe bist van Twente oder soo, doe sprekst fast as ich. Ich bin van Münster. Deine fietse eklaut. Das hef meuglick mein Vati gemakt. Er is in september vierundveertig geflucht aut Dèventer und hat sick ein fietse genommen. Das ging schneller. Meuglick was er der dader”.
Hij overlegde met zijn maat en vertelde daarna aan de familie in het Munsters dat hij nu tegen de regels in ging handelen: “Doe betaalst tzien mark. Ich nehme an das mein vater diee droateesel gestoalen hef. Ich betale diee persöhnlick tzien mark teruck, okay?”
Top zei verbaasd dat het goed was. Hij had iets totaal anders verwacht. Hij zei eerlijk dat hij het fijn vond dat de beide heren zelf ook de geest van het ‘Gesetz’ wilden hanteren.
De beide heren zeiden ook nog dat zij de familie volgen wilden tot de volgende ‘Gaststätte’ om de familie op een etentje te trakteren, want het was inmiddels drie uur en hun dienst zat erop.
In de buurt van Rheine legden ze met z’n zessen aan. Van zessen klaar gingen ze dus naar binnen en ze aten heerlijk, Kartoffelsalat met Bockwurst, en dronken daarna fijne Milchkaffee. Toen namen ze afscheid van de twee Duitse politiemannen die glommen van tevredenheid over hun ‘Wiedergutmachumg’. De rit naar Diepenveen verliep verder voorspoedig. Tegen zes uur waren ze thuis. Oma Meester had al een kan ouderwetse koffie gezet en niet van ‘Het Peerdjen’, zoals dat vroeger in arme kringen ging. Cichorei was er gelukkig al meer dan een halve eeuw niet meer bij!
Na de koffie hing Top de tenten te drogen aan lijnen op de deel.
