89 Bekentenis
Die zondagmorgen was het bij uitzondering droog. Top en Tine zaten om een uur of acht in de voortent te ontbijten. Voor de opening verscheen plotseling een camouflagepak. Een Amerikaanse stem sprak luid en duidelijk “Morning”. Top ‘moarningde’ terug en vroeg de militair wat hij wenste. De man vertelde dat ze met zijn hele groep met verlof waren, dat ze gelegerd waren in Berlijn en dat ze hun korte vakantie op deze camping doorbrachten. Nu wilden ze graag vandaag een voetbalwedstrijd spelen tegen Duitse campinggasten, maar dat waren er niet genoeg om een elftal samen te stellen. Ze hadden nog twee man nodig. Top zei meteen dat hij zeker beschikbaar was en hij stond op. Hij gaf aan nog twee spelers te hebben voor het Duitse elftal. Samen gingen hij en de sergeant langs Jos en Peter. Die waren er meteen voor ‘in’. Om twaalf uur zouden ze spelen op een geïmproviseerd voetbalveld, nat, modderig en hobbelig.
Top vroeg de sergeant binnen te komen en Tine bood hem koffie aan. Nu hoorde Top voor het eerst het rechte over Berlijn en de ‘Muur’. Dat de aanwezigheid van de Amerikanen daar nog steeds nodig was, de arrestaties door Russen en Oost-Duitse ‘Volkspolizei’ van onschuldige burgers die zonder opgave van redenen gearresteerd werden, zelfs als zij legaal de grens bij ‘Checkpoint Charley’ gepasseerd waren, over standrechterlijke executies aan de andere kant van het ‘IJzeren Gordijn’. De sergeant had vluchtelingen uit de Volksrepubliek als ‘empieër’ moeten verhoren, er konden immers ‘schijnvluchters’ onder zitten. Twee van de drie hadden ten onrechte gevangen gezeten, waren gemarteld. Ze konden de littekens over hun hele lichaam laten zien. Sommigen hadden vier of vijf jaar in de gevangenis doorgebracht. Het aanhoren van deze verhalen was nog triester dan het regenachtige grauwe weer! Maar dat weer deed geen pijn!
De voetbalwedstrijd werd een groot succes. Duitsland won met 3 – 1. Top maakte twee goals. De sergeant bleek een echte Flip de Fluiter: attent, rechtvaardig, vriendelijk maar beslist! Na de wedstrijd om half twee gingen ze allemaal samen naar de kerktent. Daar werd door de Amerikanen een drankje geschonken. Iedereen bleef er om de finale van de Wereldkampioenschappen vierenzeventig in kleur op de televisie te zien. Tot genoegen van de Duitsers won West-Duitsland met 2 – 1. Het kon Top weinig schelen. Hij wist nu eenmaal: Voetbal is een spel tussen twee elftallen en de Duitsers winnen. Wie had dat ook weer gezegd? Hij wist het niet meer.
’s Avonds kwam Peter aan hun tent. Hij keek heel timide. “Mag ik er even bij komen zitten?” Natuurlijk mocht dat. “Ik moet U iets bekennen. Ik ben verliefd, of liever ik houd van Uw dochter, van Ineke, Maar ik ben bang dat het nooit wat worden kan. Dat heb ik haar ook gezegd. En weet U waarom?” Top en Tine hadden geen enkel idee.
“Ik ben een ‘moffenkind’. Ik ben een Duitser feitelijk. En Nederlanders als U die de oorlog bewust meegemaakt hebben, moeten wel een stronthekel aan alle Duitsers hebben!”
“Ik moet jou ook iets bekennen. Ik heb tot dit jaar nooit naar Duitsland gewild, zo’n hekel had ik aan dat land! Maar ik heb ook gewone Duitse soldaten gesproken in de oorlog; dat waren verdomd aardige jongens van mijn leeftijd, die mij huilend vertelden dat ze door Hitler gestuurd waren en hem zo haatten!” zei Top. “Jongen, als het tussen jullie klikt: Welkom in de familie”.
Op dat ogenblik kwam Ineke binnen. “En?” Peter viel haar om de hals en zei: “Ik ben blij dat ik ervoor uitgekomen ben! Moeder zal ook blij zijn!” En hij ging haar meteen in de campingcel bellen.
