85 Gouden Tip
Zaterdag, de vierde mei, de dag voor Bevrijdingsdag. Door het voorraam duidelijk zichtbaar reed een kleine man, of was het een grote fiets, door de Wetermansweg. Top zag hoe hij tegen de straffe oostenwind in worstelde. Hij zag hem de berm in slingeren en over de kop slaan. Hij rende naar buiten, liep dwars door het bouwland naar de weg. De man was bezig het vuil van zijn kleren te slaan. Hij droeg een donker colbert. Op kniehoogte zag Top een behoorlijke winkelhaak in de broek. Een bloedende knie was zichtbaar. De inderdaad heel kleine man stak hem de hand toe: “Oosterbaan, Rein Oosterbaan”.
Hij vertelde dat hij in de Dorpsstraat woonde en na een bedankje voor de snelle belangstelling wilde hij weer opstappen. “Niks opstappen”, zei Top, “we gaan eerst Uw knie verbinden”.
Hij pakte de fiets op en samen wandelden ze naar de boerderij. Top riep Oma en die kwam dadelijk aangelopen met jodium en pleisters. En terwijl Oma aan het verbinden was, keek Oosterbaan om zich heen. Het bleek een praatgrage man. Binnen twee minuten wist Top dat de vrouw van Oosterbaan onderwijzeres aan de school in de Slingerbos was bij juffrouw Kleiboer, dat ze muzieklerares was, dat hij controleur was bij de belastingen in Deventer en dat hij sergeant-majoor administrateur geweest was in militaire dienst.
Top bood hem koffie aan, maar dat weigerde hij. Na het verbinden van de knie wilde hij meteen naar huis. “Jo zit op me te wachten!” Jo was blijkbaar zijn vrouw.
Blijkbaar had hij de bus zien staan, want hij trok met een groots gebaar een portefeuille uit zijn binnenzak, greep daar een waardepapiertje uit en schoof dat door de gleuf. “Eigenlijk een geschenk voor U”, zei hij tegen Top en Oma. “Voor Uw hulp”.
“Aftrekbaar voor de belasting”, zei Top. Oosterbaan schudde onmiddellijk van “Nee”.
“Kijk eens. Op die bus staat, dat het geld voor de hervormde kerk is. Het gaat regelrecht daar naartoe, want er zit een slot op het deksel. U blijft er dus blijkbaar helemaal buiten”.
“Ja, maar ik heb de getekende kwitanties dat het door mij geschonken is” – “Dan fraudeert U ook nog!” zei Oosterbaan. “U moet dat dus heel anders doen!” En hij ging weer zitten.
“Let op, Meneer. Geschenken voor U, voor verjaardagen en zo, zijn geen inkomen; ze zijn vrij van belasting, van IB wel te verstaan. De geschenken die in de melkbus komen, moeten dus cadeautjes aan U zijn! Hoe U dat regelt? U haalt het opschrift over de kerk van de bus. Gewoon overschilderen. De bus is nu weer van U! U haalt het slot van de bus, zodat U die zelf openen kunt. U kunt nu bewijzen dat de cadeautjes in de bus voor U en Uw huisgenoten waren! U brengt het geld naar de Diakonie en U laat zich daarvoor een kwitantie geven. Ziedaar! Probleem opgelost!” - “Als ik dus vandaag de bestemming verwijder, het slot eraf doe, dan is alles okee?” – “Zonder meer”.
“Hartstikke bedankt voor die gouden tip, Meneer Oosterbaan”, zei Top, “want ik heb op het aangiftebiljet drieënzeventig inderdaad de giften afgetrokken”. - “Als U doet, wat ik U gezegd heb, bent U helemaal gedekt”, zei Oosterbaan.
“Maar nu nog één vraag: Waarom lachte U zo, toen mijn moeder ‘hansaplast’ pakte?”
“Heel eenvoudig. Ik hoorde van een leerling die pianoles van mijn vrouw heeft, bij ons thuis, dat mijn vrouw bij het begin van het zingen in een klas altijd zegt “Opgepast” en dat de leerlingen daar steevast op reageren met een luid “Hansaplast” en dat mijn vrouw daar niet om kon lachen”. En Oosterbaan barstte in lachen uit.
Top liet Oosterbaan uit en hij ging meteen aan het werk. Een uur later stond de oude melkbus helemaal egaal geverfd in de hoek van de kamer zonder slot. Om zes uur in de namiddag hing Top het ‘rood wit en blauw’ halfstok. Om acht uur ’s avonds precies, na het klinken van de grote klok op de ‘Waalsdorpervlakte’, namen de Meesters, staande voor de teevee stilte in acht. Top voelde zich bevrijd van een last.
