84 Koninginnedag
Koningin Juliana werd vijfenzestig vandaag. Top stond op tijd bij de vlaggenmast bij het pleintje voor de winkel van Riemersma achter de Juliana- en Bernhardboom. Hij stond bijna naast de burgemeester en zijn vrouw. Er waren honderden mensen aanwezig bij de aubade, die door de kinderen van de basisscholen en de kleuterschool werd gebracht. Het Oranjecomité stond pontificaal opgesteld. De meer dan honderd volwassen mensen, pubers en militairen stonden oranjegekleurd om de rood-wit-blauwe en oranje vlaggetjeszee te genieten van het kleurige schouwspel. Helaas was de lucht grijs en somber. Maar ‘Sempre Crescendo’ zorgde voor een muzikale zon! De muzikanten bliezen zich de longen uit het lijf en sloegen haast de trommelstokken aan spaanders! De burgemeester en zijn vrouw keken lachend toe hoe de kinderen door opgewonden juffen en meesters geschaard werden rondom het sprekerspodium. Een van de meesters trad daarna het podium op en hief beide handen, kijkend in de richting van het orkest. Dat beëindigde net de mars ‘Koning Voetbal’ van Willy Schootemeijer, heel toepasselijk in dit WK-jaar.
Nu gaf de meester een sein aan de kinderen en door de luidsprekers klonk duidelijk: “Kinderen, opletten, we beginnen met ‘De Zilvervloot’”. Niet alleen de kinderen zongen. Veel toeschouwers zongen uit volle borst mee. Na ‘Piet Heijn zijn naam is klein’ volgden nog ‘Ferme jongens, stoere knapen’ en ‘In een blauw geruite kiel’. Toen ging Meester van het podium en de burgemeester stapte erop. Hij tikte twee maal op de microfoon. ‘Plok – plok ‘, klonk het luid. Iedereen lachte.
“Kinderuh!”, riep de burgervader luid, “wetuh jullie wie er vandaag jarig is?!” “Koningin Juliana!!” schreeuwden alle kinderen. En er achteraan klonk een brutale stem: “Dach iej soms dadde wiej dat nieet wisten!!” De belhamel werd meteen door een van de meesters in de kraag gegrepen en achter de achterste rij gezet. De meester lachte trouwens nog harder om de opmerking dan de omstanders. Och ja, Meester Gerrit Kamphuis was een gemoedelijk mens. Top kende hem al jaren. Hij had vroeger nog bij ‘Vaassen’ gevoetbald, speelde nu niet meer, maar hij was altijd nog een gewaardeerd lid van ‘Utile Dulci’ of UD, waar hij, dacht Top, nog steeds de voetbaljeugd begeleidde.
Door zich op Gerrit Kamphuis te concentreren had Top een groot deel van de toespraak van Meester Crommelin gemist, maar daar zou hij wel niets aan gemist hebben.
Na de toespraak volgden nog “Daar was laatst een meisje loos”, “Waar de blanke top der duinen”, “Hollands vlag, je bent mijn glorie”. “En nu Het Wilhelmus!” De militairen in uniform en de beide politiemannen sprongen op slag in de houding, de hand aan de klep van de pet. Alle burgers rechtten de ruggen en namen hoed of pet af, de meisjes en vrouwen keken zedig voor zich en ‘Sempre Crescendo’ zette in. In de veelkleurige grijze aprilmorgen klonk helder en klaar, vlak voor de zaak van Riemersma het oudste ‘Volkslied’ ter wereld van Marnix van Sint Aldegonde. De tranen liepen Top over de wangen! Zijn stem verstikte onder het zingen! Wat dat was, wist hij nooit, maar bij het zingen van dat lied kwam er een onverklaarbaar geluksgevoel in hem op.
Na de aubade reed hij snel naar huis. Ze zaten daar al naar het defilé op Soestdijk te kijken. Dat bleek net begonnen. De afvaardiging van de “Noord-Brabantse Schutterij”, met vendelzwaaiers, trok juist voorbij. Wat jammer dat ze nog geen kleurentelevisie hadden! Een kleurige, daar grijze, groep ‘cotta-missies’, Surinaamse vrouwen dus, schommelde langs het bordes. De koningin, Prins Bernhard, prinsessen, prinsen en Pieter van Vollenhove genoten zichtbaar. “Daar loopt Donald Duck”, riep Tine. “Wel nee, dat is Hans Wiegel”, lachte Jos. “Hij lijkt er sprekend op”, zei Ineke. Het defilé liep een half uur uit.
De koningin bedankte: “Ik ben vijfenzestig, maar blij dat ik niet hoef op te houden met werken!”
