50 Plannen
Top ging de volgende dag met de fiets naar Deventer. Over de Zwolseweg, het Noorderplein, langs de Singel reed hij naar het herenhuis aan de Keizerstraat waar de Kamer van Koophandel en Fabrieken gevestigd was. De secretaris van de Kamer was niet aanwezig, maar wel de chef van de beambten die er werkten. Die ontving hem vriendelijk. Hem werd onmiddellijk koffie met Deventer koek aangeboden. Top vertelde waarvoor hij kwam.
Meneer Haka reageerde onmiddellijk. ‘Weltevree’ stond nog steeds ingeschreven als agrarisch bedrijf bij de ‘Kamer’. Het zou geen enkel probleem zijn het boerenbedrijf als zodanig voort te zetten. De familie Meester kon bij wijze van spreken vandaag al weer beginnen. Maar Top vertelde dat hij andere plannen had.
“Schieet möör lös”, zei Haka.
“Wiej wollen der gewoon genieeten, wiej, dat bint mien moder, mien vrouwe, mien zönne en mien dochter”. Haka keek verbaasd. “Wo’j der dan gin centen mee verdieenen?” vroeg hij.
“Dat hooft nieet, Ik hebbe mien veur loaten rèkenen deur een registeraccountant tevens belastigconsulent, dat ik op een bepoalde wieze viefentwintig jöör van mien ‘golden handdruk’ lèven kan. Wiee dan lèèft wiee dan zörgt. Buten dat wille wiej nog meer. Wiej wilt zoo onafhankelijk meugelijk van oaverheid en bedriefslèven kunnen bestoan. Wiej hebt genog van dat stiekeme politieke en economische gedoo. Um een veurbeeld te neumen: Wiej wilt onze eigen energie opwekken. Der mot een windmölle kommen diee ons lösmaakt van de elektriciteitsveurziening. Wiej wilt een biogasbedrief en gin eerdgas meer. Riolering hef mien moder nooit ehad, dus wiej hooft dat oke nieet! Wiej hebt een prachtige pompe. De waterveurziening is dus verzekerd. En … wiej wilt zunnepanelen. Wiej könt ons dat permitteren. Subsidie wille wiej nieet. Wiej wilt onofhankelijk van de staat wèzen, zeker financieel. De staat kan ons de bout hachelen!”
Haka schoot vreselijk in de lach. Hij gaf te kennen het volledig met Top eens te zijn. “Möör iej mot wel de neudige vergunningen veur het een en ander anvroagen”, zei hij.
Top vertelde ook dat hij aan drie boeren in de omtrek de koestal, de paardestal, de hooiberg, het bouw- en weiland om niet in bruikleen geven wou, als hij tenminste gier, mest en wat hooi en stro van hen gebruiken mocht! Betaling in geld wou hij niet. Dat gaf veel rompslomp en dat zou zijn boerderij toch weer tot een bedrijf maken. “Ik wille wel dat diee boeren mensen loat werken diee een heel lichte lichamelijke en of verstandelijke handicap hebt. Diee meugt gratis bie ons op de boerderieje kommen um te werken en te schoften”.
Haka gaf Top in overweging dan een stichting in het leven te roepen, want dat zou zeker ook nog een goede subsidie opleveren. Top lachte. “Subsidie van diee luu uut Den Haag of Zwolle of Dèventer en Diepenveen. Nee, wiej wilt zeker in dat opzicht nieet gebonden wèzen. Wiej zieet wel wöör of het schip strandt. Ik denke dat onze plannen zoo goed valt dat ter genog vriewillige biedragen komt um buren en medemensen te helpen een beetjen gelukkig te wèèn”.
Haka maakt tijdens hun gesprek voortdurend aantekeningen. Toen ze uitgepraat waren, tikte hij een kort verslag over hun gesprek, vermeldde daarin wat Tops volgende stappen zijn moesten om vrij en onbezorgd met zo weinig overheidsbemoeienis te kunnen leven en fuctioneren. “Iej kunt mien altied bellen”, eindigde hij.
Tevreden fietste Top naar huis. Hij deed opgewekt verslag aan de hele familie. De mooiste reactie kwam van Jos. “Ik kan mooi bieles hier an huus an pubers goan geven”, zei de kwekeling. “Gratis natuurlijk”, zei hij erbij. Top keek hem aan. Hij was plotseling erg trots op zijn zoon.
