35 Chaos
“Er zijn nog veel soorten. Het kan nog veel vuiler, gelukkig”.
Het klonk heel optimistisch. Top en Pat keken elkaar aan, haalden de schouders op. “U bent maar een leek, waarschijnlijk vindt U het hier vuil met al die blik- en smeertroep. Dat lijkt maar zo. In het begin dacht ik ook dat het om promillages vuil ging met al die troep bij natuurevenwichtsverstoring, nee, het gaat om percentages, het kan nog lijden, ze zijn er nog”.
Hij wees naar boven naar de krijsende vogels. “Sombere dag vandaag, hè? Vrolijk gaan we verder”.
Het ontging Top wat de laatste opmerking met de voorgaande te maken had. Hij legde zijn hand op Pats omslagdoek en voerde haar mee, terug naar het duin. Hij voelde dat de man hen nastaarde. “Gek paar”, dacht hij waarschijnlijk.
Hortend, hijgend, warm gelopen bereikten ze de wagen en ze stapten in. Strak staarden ze door de voorruit naar de grijze duinen. Wat een chaos daar al! Top schakelde de autoradio in.
… … “Terug in het stadion De sensatie is compleet. Nadat het wild geworden publiek na de staking zich op de bokaal geworpen had, brandde er een ware veldslag los. Met klodders en spetters boerenkool smeet men naar elkaar en besmeurde men de tegenstanders. Stukken worst werden als projectielen gebruikt. De gastank onder de bokaal dreigde te ontploffen. Een explosie zou fataal geweest zijn voor het hele stadion. De OPC eiste dat de kleine Flip de Fluiter zijn rode kaart gebruiken zou om de orde te herstellen. Na de mededeling dat hij gekomen was om een voetbalwedstrijd tot een goed einde te leiden en niet op de toeschouwers te passen, bracht de kleine man de bokaalauto in veiligheid en plaatste die in de speciaal gebouwde ijscel. Eén kwart van de boerenmoes was nog over. Pas daarna droeg hij zijn rode mandaatkaart aan de sponsor over met de mededeling dat hij de samenwerking met deze maatschappij voor gezien hield. Gekleed in het kostuum van Tobias Meester, dat hem veel te wijd zat, verliet hij waardig het stadion, een chaos achterlatend. Voor het publiek is er nu blijkbaar geen lol meer aan, het begint aarzelend maar gedwee het veld te verlaten, nu, vijftig minuten na de staking. De machtige limousines van de bondsbonzen, hoofden en andere hoogwaardigheidsbekleders rijden af en aan om ieder naar zijn eigen rijk terug te brengen. De KBKB- en de EBKB-bestuurderen zijn in een gezamenlijke spoedvergadering bijeengekomen om de problemen rondom het staken te bespreken. Ons interesseert allen natuurlijk wanneer deze wedstrijd, wij herinneren U eraan dat de stand nog steeds twee tegen twee is, uitgepeeld worden kan. In onze voetbalwereld kan er immers maar eentje winnen. Wij van de KBKB hoeven U uiteraard niet te vertellen wie dat zijn moet. De verrader en vermoedelijke EBKB –spion, Tobias Meester, is nog steeds voortvluchtig. Ieder die hem ziet, is gehouden hem voor ons hoogste gerecht te brengen. Vermoedelijk houdt hij zich nog op in de residentie. Hier volgt zijn signalement: lang één meter vierentachtig; donker achterover gekamd haar, blauwgrijze ogen, verraderlijke trekken om de lippen. Hij moet nog gekleed zijn in … … “.
… … Glimlachend keek de misdadiger zijn buurvrouw aan, tegelijkertijd de radioknop omdraaiend.
“Heb iej effen een zwärte penne veur mien?” vroeg hij. Pat haalde er eentje uit haar tas. Tobias maakte op de zwartgeletterde witte kaart de naam tot een zwarte balk.
“Dit is gin rouwbeklag”, zei hij lachend, “möör eigenbelang”.
Boven de balk was genoeg ruimte overgebleven om zijn nieuwe naam in te vullen. Jan van Gent kwam er te staan.
