29 Onrust
De aanstormende witgelen werden door zijn acrobatiek uit hun ritme gebracht. Ongecoördineerd, ingestudeerde patronen vergetend, stormden ze op hert zwartrode doel af. Hun achterspelers waren ver naar voren opgerukt tot op de zwartrode helft. Tobias, alias Leo de Leeuw, maakte er gebruik van. Met een verre droge knal joeg hij het leder tot diep achter de vijandelijke linies. Roodzwart Zeven sprintte en ving de bal met een vloeiende beweging uit zijn val op. Witgeel Eén kwam uit zijn doel, was evenwel kansloos. Vrolijk verend huppelde de bal in het net: Twee tegen Twee! Weer gelijke kansen voor iedereen.
Top sprong van vreugde op, greep de lat, slingerde er een been over, ging rechtop zitten, toen staan, en sprong in de armen van zijn makkers, die naar hem toe gehold waren om hem te bedanken voor zijn ferme uittrap. Het stadion stond volledig op zijn kop.
Hoewel Witgeel protesteerde voor vermeend buitenspel, bleef De Fluiter bij zijn beslissing: doelpunt. Theatraal tekende hij dat in zijn zakboekje aan. Zwartroods aanvoerder wees zijn mannen op de boerenkoolbokaal. Dat inspireerde. De hele wereld leefde mee, als men het dichtbevolkte stadion als een afspiegeling van de wereld zien mocht. Spontaan zette iemand het EBKB-Bondslied in. De ene helft van de aanwezigen galmde mee, de andere helft zweeg.
Witheet transpirerend, immer onzekerder wordend, worstelde Witgeel tegen de voortdurend sneller en hoger golvende aanvallen van Zwartrood. Het was om medelijden mee te krijgen. Als er geen wonder gebeurde, was het met de witgele hegemonie afgelopen, uit, fini.
Op de eretribune was de verveelde stemming door het eeuwige witgele gewin omgeslagen in belangstelling, in ongerustheid zelfs. Top zag dat, terwijl hij tegen een doelpaal geleund stond, nu hij toch praktisch niet meer hoefde in te grijpen.
Er was daarboven beweging ontstaan. Zwartrode hoofden, een enkel gekroond daarbij, waren enthousiast gaan meeleven, volgden het spelverloop, dat een interessante en onverwachte wending gekregen had, vooral door die ene kerel, de ‘Leeuw van Deventer’, die zo onvervaard de belangen van Zwartrood stond te verdedigen. Nerveus daarentegen gebaarden witgele vooraanstaanden over de balustrade naar de officials beneden, dat het gevaar nu wel wat al te groot werd. Bijna gelijkheid was genoeg, gelijk worden van de Zwartroden of sterker blijken mocht niet, kon niet!
Een van de witgele leiders had zelfs een veldkijker gegrepen om de doelverdediger van Zwartrood naar zich toe te kunnen halen om hem beter te observeren, merkte Top op. Hij voelde hem denken, toen hij zag wie het was, de opperpresident-commissaris van de BKB, de man die de Bonte Kauwgumballen en hem afgestoten had.
Ja, hij wist dat hij verkeerd gezeten had bij de ‘Bovenste Kapitalisten Bankgenoten’. Tobias vond nu dat hij daar niet op zijn plaats geweest was, dat achter zijn rug en die van anderen de rijken der aarde als maar konkelfoesden over welke middelen nu weer ingezet worden moesten om het volk zijn brood en spelen te geven en de opbrengsten van dat vermaak in eigen zakken te steken.
Tobias was wit genoeg en viel uiteraard op in de zwartrode gelederen net als de ‘Leeuw van Milaan en Deventer’. Top had hem trouwens gekend als een eenvoudige werker bij de coöperatie “Ons Belang” in Deventer, waar Leo chauffeur geweest was.
“Een gevaarlijk mannetje, die De Leeuw”, zag hij de OPC als het ware aan zijn buurman doorgeven.
Na een verdwaalde bal het veld ingewerkt te hebben concentreerde Top zich opnieuw op de eretribune. De OPC was bezig iets op een papier te krabbelen. Toen hij daarmee klaar was, gaf hij het aan een stadionbeambte die achter hem stond. Top voelde dat het over hem ging en hij volgde nauwgezet de bewegingen van de rood gepette stadionsknecht, zich steeds onbehaaglijker gedragend, wat bijna tot een doelpunt leidde van Witgeel.
