27 Almacht?
Hij constateerde dat alle spelers tot kijkers geworden waren, de toeschouwers tot bewonderaars, iedereen leek gehypnotiseerd.
De Lange stond als genageld. Snel naderde Witgeel Twee het doel. Toen hij nauwelijks twee meter recht voor de doelman was, remde hij wijdbeens spreidend af en bleef staan. Licht knikte hij met het hoofd, hij ving de bal op de rechter wreef, zwaaide met zijn linker hand vriendelijk naar de verdwaasde doelverdediger en lepelde de zwartgevlekte bal rustig in de linker bovenhoek. Alsof er niets gebeurd was, slenterde hij daarna terug naar de eigen speelhelft. Pas toen De Fluiter zelf de bal opgehaald had en op de middenstip legde, vonden spelers en publiek zichzelf terug.
Er werd niet geapplaudisseerd, geschreeuwd, gefloten of gejoeld, men was stil van ver- en bewondering. De gekroonde en andere hoofden in de eretribune, die eerst wat verveeld naar al dat gewriemel beneden hadden zitten kijken, bogen eerbiedig in de richting van Witgeel Twee. Terugbuigend nam hij het eerbetoon in ontvangst.
Het werd Flip onmogelijk gemaakt het spel onmiddellijk te hervatten, daar door de luidsprekers de mededeling klonk dat de president van Nostalgië, het vaderland van Twee, zijn onderdaan wenste te eren met de “Nationale Kogelprijs met het Gouden Kruis van Verdienste”, de ‘NKGKV’. Deze aankondiging werd gevolgd door een geweldige ovatie. Vlaggen stroomden het veld op. De internationale voetbalheld werd rondgedragen. Top zag dat Flip glimlachend stond toe te kijken. Hij had een ‘even laten betijen’ gezicht, zo van ‘straks ben ik de baas weer’. Hij hield de voet op de bal. Naast Top zat de Zwartroodtrainer bewonderend maar sip toe te kijken.
Toen de bal weer aan het rollen kwam – twee tegen één voor Witgeel – had zich een zekere matheid over zijn spelers en hun aanhang gelegd; tegen een dergelijke verfijnde techniek kon men niet op. Het was maar goed dat de scheids één minuut na de hervatting ‘Rust’ floot, omdat de eerste speeltijd verstreken was. De spelers gingen af.
Top liep met zijn trainer mee naar de kleedkamer. Het stond somber met Zwartroods toekomst. Toch had Top het gevoel dat Twee te vroeg zijn almacht gedemonstreerd had.
In de gastenkleedkamer heerste een gedrukte stemming, niet zo zeer om de twee-één achterstand als wel door de wijze waarop deze tot stand gekomen was.
Zwijgend en gebogen zaten spelers, officials en reserves, waaronder Tobias, hun dampende thee te drinken. En radioman die even kwam binnenwippen, kenschetste het geheel zeer beeldend met de opmerking in zijn microfoon: “Er heerst hier een gedrukte stemming”. Het klonk als een buiging voor de almacht van de ‘vijand’.
Na zijn vertrek bleef het nog even stil. Toen sprak de trainer de kernachtige woorden: “Witgeel Twee moet uitgeschakeld worden. Zeven en Elf geven hem een permanente bewaking”. Het klonk als een kreet uit de Grote Oorlog.
De Lange had ondertussen zijn manke been van windselen ontdaan en liet het door de bondsverzorger behandelen. Deze keek heel zorgelijk.
“Jij kunt hier niet mee spelen”, was zijn conclusie. Top schrok op. Dat betekende dat hij moest invallen: hij moest op doel! Dat maakte hem haast radeloos. Het was jaren geleden dat hij op doel gestaan had!
De oefenmeester kwam op hem toe, hij leek groot en dreigend. “Klaar maken, we hebben nog maar een paar minuten”.
Er zat niets anders op!
