22 Paalzagen
Twee belegen heren traden hen in de hal met uitgestoken handen tegemoet. Aan Tobias voorbijkijkend grepen ze tegelijk Flip de Fluiter bij de schouders en verwelkomden hem enthousiast en opgelucht. Met woord en gebaar gaven ze te kennen dat ze danig in de zenuwen gezeten hadden over zijn lange uitblijven. Kort en helder legde de scheidsrechter uit wat de oorzaak daarvan was, terwijl hij op zijn tenue wees. De heren begrepen. Hem ieder bij een elleboog houdend voerden ze Flip naar de deur die toegang gaf tot zijn kleedkamer, waar hij zich nog tien minuten mentaal voorbereiden kon op de wedstrijd van de eeuw, die precies op tijd beginnen moest om het publiek tevreden te houden. Top volgde de à TERREIN en betrad enkele ogenblikken daarna het looppad om de arena. Geluiden vielen op hem en vloeiden over hem heen. Toeters, bellen, fluitjes, vlaggen en spandoeken bewogen door de duizenden toeschouwers die hun plaatsen al gevonden hadden. Vanuit de diepte keek hij tegen de tribunes op, die tot de laatste plaats vol stroomden.
Klein en verloren moesten de dappere mannen zich voelen, als ze straks de grasmat betraden. Het was een mooie grasmat, waaraan de terreinknechts nog bezig waren enkele laatste werkzaamheden te verrichten.
Aan de overzijde waren een aantal opgeschoten knapen bezig met het traditionele ‘paalzagen’, een sport die nu al weer een aantal jaren bestond en ontstaan was door incidenten die zich tijdens, of eigenlijk voor, belangrijke wedstrijden afgespeeld hadden. Doelpalen werden kort boven de grond doorgezaagd, zodat bij de eerste aanraking met de bal het doel volledig in elkaar zakte, waardoor er niet gespeeld worden kon. Internationale voetbalheren zaten met die doorgezaagde palen in hun maag. Wie er bekonkeld hadden dat ‘paalzagen’ dan maar toegevoegd worden moest aan het voorprogramma van belangrijke wedstrijden, was niet bekend. In ieder geval was zo de misdaad weer gelegaliseerd. Eigenlijk schande, vond Top.
Bij iedere topwedstrijd stond nu langs een van de lengtezijden tegenover de hoofdtribune een enorm doel opgesteld, wit geschilderd en voorzien van zwarte kapitalen: GOAL, DOELLAT, PAAL. ‘Goal’ en ‘Paal’ stonden verticaal op beide palen en ‘Doellat’ op de lat.
De “opschöttelingen”, zoals Tops vader pubers altijd noemde, werden verdeeld in twee groepen, die elk begonnen met een van de boomdikke palen door te zagen met een timmermanszaag, een flinke handzaag dus. Ieder lid van de vijf man tellende ploeg zaagde door tot hij niet meer kon en hij gaf daarna de zaag over aan de volgende ‘sporter’.
Aller ogen waren op het doelpaalzagen gericht. Men leefde geweldig mee. Zangen als “Zagen, zagen, wiede – wiede –wagen, Flip kwam thuis om een boterham te vragen …” waren niet van de lucht. Ook yells als “Het doel wordt net zo lang geplaagd tot het helemaal is doorgezaagd”.
Plotseling gingen vijf paar armen onder luid gejuich omhoog en de jongens die er aan vast zaten maakten een wilde rondedans. Hun paal was door! Zij hadden gewonnen. De anderen staakten moedeloos hun werk, want het doel kraakte scheef in elkaar. Enkel officials sleepten de resten weg, terwijl het publiek luidkeels galmde: “Zagen, zagen, altijd maar zagen… . Zagen, zagen, altijd maar door …”
Gesleept langs het veld verdween het doel via een zij-uitgang van het speelveld.
Langzamerhand werd het nu wat stiller, enkel wat toeters lieten zich nog horen. De hele wereld keek in de richting van de spelersingang onder de marathontribune.
Links en rechts van de terreinopgang stonden D-pupjes opgesteld als erewacht voor de beide elftallen. De kleine ‘scheids’ liep voorop, geflankeerd door zijn beide helpers, daarachter de witgelen rechts, de zwartroden links, symbolische opstelling dus.
