12 Aap, Beer en Vrouw
… Dat was al heel wat jaren geleden. De ‘vrouwen’ van toen waren gedurende die periode allemaal ‘dames’ geworden, het breipatroon was hetzelfde gebleven. Met zijn pen omlijnde Top Pleuntje Pennetiks Patroon. Hij zou het aan Oma geven. Hij onderstreepte de kop van ‘Fransman aan en van Kruis’, dat hij nog lezen wilde, keek op zijn horloge – 09.15 –, gooide de krant op de achterbank en startte. De ‘Pauze’ zat erop. In snelle vaart schoot hij verder, richting residentie.
Inmiddels was het drukker geworden op de snelweg. Nog rappere wagens schoten hem voorbij, alle op weg naar een voor hem onbekend doel.
Geleidelijk veranderde het landschap van vlak en kaal met hier en daar wat bomen en huizen in bebost en heuvelachtig, afgewisseld door dorre heide met verspreide jeneverbesstruiken. Ondanks de winterse doodsheid, nog versterkt door de zware bewolking, genoot hij van de omgeving. Toen hij bij toeval op de snelheidsmeter keek, zag hij dat zijn snelheid verminderd was. Hij had blijkbaar automatisch wat gas teruggenomen. Nog langzamer ging het. Hier mocht een mens niets van missen. Een roedel herten zeilde als in slow motionvlucht over de struikheide. Hoewel Top wist dat stoppen op de vluchtstrook verboden was, kon hij de verleiding niet weerstaan.
Geen witte wagens van de politie op de weg, dan snel de vluchtstrook op. Eén druk op de knop en zijn veldkijker schoof naar voren. Zoekend instellend haalde hij het panorama dichter bij. De herten zeilden het beeld uit. Hij zag, nu hij ze op vijfentwintig meter afstand kon waarnemen, dat het moeflons waren. Onder een jeneverbesstruik zat diep ineengedoken een aap. De soort kende hij niet, tenminste, hij kon het niet zien. Het leek een chimpansee.
Daarachter, … hé, wat sloop daar, … een uitgestrekte figuur ging langzaam richting aap. Het was een man. Plotseling sprong de aap op en rende aan de overzijde het bos in. De man rende hem na. Top realiseerde zich dat daar wat aan de hand moest zijn. Wat te doen? Toen zag hij de praatpaal. Even zoeken, die drie nummers. Zakboekje links met hoorn in de hand, toetste hij met rechts het eerste nummer, hij vond het niet vreemd dat hij aan een praatpaal nummers kon toetsen. 0201- 7342597. Even een gezoem … . “Met wildreservaat BKB”, klonk het aan de andere kant van de lijn. Het was een rustige, heldere, slanke jonge-vrouwen-stem. Hij zag haar als het ware staan. Haar stem leek op die van Tine! Zij ook: gebruind gezicht, golvende haren, rode mond en parelwitte tanden. Ze droeg een groenbruin uniform met rijlaarzen. Een bruine riem was om haar middel gegespt. Ze had figuur. Zo zag Tine eruit als ze ging paardrijden door de bossen van Salland. Top vertelde hortend wat hij gezien had.
“Bij welke praatpaal staat U?”
“Bij praatpaal – even zenuwachtig zoeken – elf”.
“Wij komen”. Dat klonk heel opgewekt.
Opgewonden ijsbeerde Top heen en weer, heen en weer, heen en weer, maar dacht niet aan het breipatroon.
Twee minuten later scheurde achter hem een zebragestreept open vierwielig hoekig motorvoertuig tot dicht achter zijn wagen. Piepend remmen. Een jongedame stapte behendig over de zijkant en stapte uit. Achter in haar auto zat een bruine beer. Hij lag aan een ketting. …
