4 Kinderen
… Daar zat Ineke, knappe meid met haar zestien lentes; lentes klonk beter dan jaar.
“Morgen, kind”. Hij gaf haar een kus. “Morgen, Jos”. “Morgen, Paps”. Tweemaal.
Toen ging hij zitten, keek tersluiks naar Jos. Die lange haren stonden hem niet. Hij zag in gedachten voor de spiegel zijn eigen verzorgde, donkere, glad achterovergekamde haar, goed uitgeschoren, grijzend aan de slapen.
Vredig tafereel nu. Het kon zo opgenomen worden voor een reclamespot in de teevee. Of was het dat ook? Rare kerel was hij toch, om dat laatste te denken.
Aan tafel werd weinig gepraat. Bestek tikte op bestek en het BKB- Bruin Korenbrood smaakte weer voortreffelijk. De BKB- Betere Koelhuisboter, duur maar lekker, glansde gelig op de boterhammen. Het liefst belegde hij zijn brood met kaas van de BKB, het Beste Kaasbedrijf.
Af en toe onderbrak Tine de stilte van het mesvorkgetik met aanwijzingen voor de komende dag. Goede vrouw. Iedereen zei dat trouwens. Ze was nooit uit haar evenwicht te brengen.
“Jos, is je tas gepakt?”
“Ineke, houd je er met je kleding rekening mee, dat je vandaag praktijk hebt?”
Een prima kleuterleidster zou zijn dochter worden, al bestond er geen kleuterleidsteropleiding meer, maar als lerares aan de basisschool kon zij altijd voor de ‘onderste bouw’ kiezen.
“Zeg Tobias, - hij schrok op - , je hebt je openingsrede voor de BKB toch wel ingepakt, hè?”
Hij beaamde het De vorige avond was hij er tot ruim twaalf uur mee bezig geweest. Het moest twintig minuten worden, minder had men er niet voor uit kunnen trekken. Een spreker was hij niet, meer een doener. Tine had bij het overlezen de wenkbrauwen wat gefronst. Het was wat hoogdravend, had ze gezegd, misschien wat eenzijdig. Het had hem nauwelijks geërgerd. Zij kende het verkoopvak en zijn –techniek niet. Hoe groter de massa, des te zwartwitter de middelen. Daarin zat de vooruitgang. Produceren en verkopen waren de pijlers van de welvaart.
Hij keek uit het raam over de aangrenzende gemeente, die als een cirkel om zijn stad lag. Bossen en weiden omringden daar de stadsbegraafplaats. Die gemeente moest verdwijnen, zou binnenkort wel opgeheven worden. De vooruitgang was niet te stuiten. Door moest kunnen gaan de bouw van de BKB, de Betere Kubusbouw. Geen verzet van de natuurbeschermers zou baten. De door een rechtse politicus genoemde “Jan en Jannetje en hun jonge kinderen” moesten goedkoop en ruim wonen kunnen. Desnoods moest alle natuur daarvoor wijken. En Tobias was het daar grondig mee eens. Een dergelijke politiek leverde nieuwe ‘Jannen’ op die hun “Vaderland” met de “V.O.C.-mentaliteit”, van een andere politicus, dienen zouden en, Gotpieter-nog-antoe, Nederland opnieuw zouden “opstuwen in de vaart der volken”, van weer een ander, ene heer Blaasbalk of zoiets.
Het milieu zou behouden blijven. Fraai plaatsvervangend parklandschap van de BKB, Beste Kultuurbosbouw, zou om de kubussen aangelegd worden.
Wat jammer dat Jos aan de andere kant stond. Hij had een sticker op de deur van zijn kamer geplakt van “De Groene Jeugd”, een witte boom op een cirkelvormig groen vlak, met daarop “NATUURLIJK blijft deze GEMEENTE”, gekregen van een vriend. Hij keek opzij naar Jos, die net mes en vork neerlegde en opstond. …
“Ik ga maar eens”.
“Een goede dag, jongen”. Dubbel… . “Dag broertje”… . Daarna gesla met deuren.
Fluitend verdween zijn zoon. … Toch wel een beste knul. Je kon nu eenmaal niet alles hebben. Hij dacht terug aan een gesprek toen hij zijn diploma van de middelbare school gehaald had. …
